Friday, November 30, 2007

Στην τελευταία ρουφηξιά παίρνω όρκο να τελειώσει πια ό,τι τελειώνει...

Ζω σε ένα ψέμα, ένα ψέμα που έχω αναγνωρίσει και που έχω αντιληφθεί.Δεν φεύγω όμως και δεν ξέρω γιατί...Παρατηρώ τα γεγονότα σαν να μην συμβαίνουν σε εμένα...
Το ψέμα μου είσαι εσύ...Τόσο σκληρό, τόσο βαθύ, τόσο αναπόφευκτα δύσκολο.Το ψέμα σου είναι τα πάντα...
Τελικά δεν είχε καμία σημασία το πόσο σε αγάπησα...Σου χάρισα απλόχερα τα όνειρα μου, τις σκέψεις μου, τα θέλω μου...όχι γιατι ζήσαμε κάτι πολύ ιδιαίτερο, αλλά γιατί σε έκανα κομμάτι μου...Έγινα η φίλη σου, η μάνα σου, η γκόμενα σου όταν αυτό είχες ανάγκη και ο άνθρωπος σου γιατί αυτό ήθελα να είμαι για σένα...
Κάθε φορά που ένιωθα πως κάποιος σε αδικούσε γινόμουν ασπίδα για να διώξω μακρυά οτιδήποτε κακό. Σε αγάπησα χωρίς να σκεφτώ τι θα πάρω πίσω...Σε αγάπησα, απλά, έντονα, ερωτικά, ανθρώπινα, φιλικά μα πάνω από όλα ειλικρινά...Δεν ξέρω αν ποτέ καταλάβεις...Δεν ξέρω αν τελικά έχει σημασία για σένα...Έχει για μένα όμως...Και αυτό το βράδυ κάπου ανάμεσα σε ένα πακέτο τσιγάρα και ένα ξεχασμένο μισογεμάτο μπουκάλι βότκα έδωσα όρκο στον εαυτό μου να τελειώσει ό,τι τελειώνει...

Φεύγω, φεύγω κάθε μέρα φεύγω...Μετρώ, μετρώ όλο πιο μακρυά...Φεύγω, φεύγω τόσα χρόνια φεύγω, στην καρδιά μου όλο πιο κοντά...

Sunday, November 25, 2007

Ευεργετική λούτρινη αγκαλιά...


Είχα πολλά χρόνια να νοιώσω πως αγκαλιάζοντας ένα μικρό λούτρινο θα ηρεμήσω και θα αποκοιμηθώ...Τα τελευταία βράδυα για διάφορους λόγους ζορίστηκα...Πιέστηκα...Χωρίς σοβαρή αιτία ίσως...Αλλά με αρκετές αφορμές...Ήταν και αυτό το αναθεματισμένο συναίσθημα πως κάτι δεν πάει καλά, πως κάτι θα γίνει που με έκανε ακόμα πιο ευάλωτη...Και εσύ ήσουν μακρυά και δεν μπορούσες να διώξεις αυτό το συναίσθημα μου... Δεν άκουσα και την φωνή σου όσο είχα ανάγκη να την ακούσω και μου το έκανε πιο δύσκολο...
Χάρη σε αυτή την "αγελαδίτσα" που εσύ είχες πάρει, κοιμήθηκα τις 3 τελευταίες νύχτες...Και η σημερινή, αγκαλιά μαζί της θα με βρει...Μέχρι αύριο που θα σε ακούσω...Και που ελπίζω να συνεχίσουμε στους γνωστούς και γνώριμους ρυθμούς μας...
Καλή μας νύχτα λοιπόν...

Tuesday, November 20, 2007

Θέλω την ζωή μου πίσω...

Αυτό που θα ήθελα απόψε, είναι την ζωή μου πίσω.Αλλά δεν ξέρω από ποιον να την ζητήσω.Τόσο την σκόρπισα, τόσο την χαράμισα, τόσο την δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα. Από ποιον να την ζητήσω τώρα…Και τι ωφελεί…Αυτό που θα ήθελα απόψε τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του και να κλάψω.Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές… Να κλάψω για όλα.Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα. Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν. Για όσα ήρθαν. Για όσα με πρόδωσαν. Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα με ανάστησαν.Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές.Για όλα…Να γείρω στον ώμο κάποιου και να ακούσω την φωνή του, να μου πει ψιθυριστά ‘μην κλαις’. Μόνο αυτό. Τίποτα άλλο.Μην κλαις. Μόνο αυτό…


Αλκυόνη Παπαδάκη - Στο ακρογιάλι της ουτοπίας - Εκδόσεις Καλεντης

Μοναξιά είναι που δεν έρχεσαι και όταν έρχεσαι, μοναξιά είναι πάλι…

Χρόνο έχεις για ότι αντέχεις...
είσαι ουρανός που πονάεικαι όλο βρέχεις…
και όλο βρέχεις…
 
Get this widget | Track details | eSnips Social DNA