"Πες μου τι θα 'μαι αληθεια εγω χωρις εσενα και σε ποια κολαση θα ξοδευτω ξανα..."

Τελευταίο ποστ για αυτή την χρονιά...Φεύγει άλλος ένας χρόνος και ελπίζω μαζί του να πάρει όλα τα άσχημα που έγιναν αιτία να χαμογελάμε λιγότερο...


Ακόμα κι αν πεις καληνύχτα
σ' έχω δέσει μ' έναν όρκο γλυκό
στα περίεργα γαλάζια σου ξενύχτια
σ' όποια πεις σ' όποιον πω σ' αγαπώ

Ακόμα κι αν πεις καληνύχτα
και να ζήσω πια μαζί σου δεν μπορώ
στα περίεργα γαλάζια σου ξενύχτια
πάλι θα 'θεις και θα 'ρθω και εγώ

Ακόμα κι αν πεις καληνύχτα
πάλι θα 'ρθεις και θα 'ρθω και εγώ....

Τώρα που γρήγορα νυχτώνει
Σαν παραμύθι θα στο πω
Ό,τι αγαπάς δεν τελειώνει
Και γω ακόμα σ' αγαπώ

Τώρα που γρήγορα βραδιάζει
Σαν τραγουδάκι θα στο πω
Ό,τι θυμάσαι δεν βουλιάζει
Μη με ξεχνάς που σ' αγαπώ

Είναι πολλά που δεν τα ξέρεις
Κι ήθελα τόσονα στα πω
Όμως δεν θέλω να υποφέρεις
Γιατί ακόμα σ' αγαπώ...

Emeis den xanomaste...Apla proxwrame...Proxwrhse esu gia na parw kai egw dunamh na ksekinhsw...

Αρχή & τέλος...

Κάποιοι λένε πως το τέλος πονάει και είναι δύσκολο...Άλλοι λένε πως κάθε τέλος γεννάει μια καινούργια αρχή...Όταν όμως η αρχή και το τέλος σου είναι ένας άνθρωπος τότε η κλωστή που είχες δέσει την καρδιά σου σπάει, η καρδιά σου θρυματίζεται και εσύ παρατηρείς ως απλός θεατής το τέλος...Και τότε πίστεψε με καμία αρχή δεν είναι ικανή για να σε κρατήσει ψηλά...

Απλά πέφτεις...

I must delete you of my head...

I must delete you of my head by ~pablobarra on deviantART

Καταπληκτική φωτογραφία...

Δείξε μου τον τρόπο...

«…Να ανοίξουμε λίγο, να μπει φως.Να έρθει κόσμος ,να γίνει σαματάς.Να γελάσουμε δυνατά με την ψυχή μας, να ξεχάσουμε, να προχωρήσουμε.Να πιούμε, να μεθύσουμε, να φωνάξουμε δυνατά.Να ζήσουμε το λένε… νομίζω…» *
*(γραμμένο από ανώνυμους μελαγχολικούς -http://anonimi.blogspot.com/)


...Αυτό σκέφτηκα κοιτάζοντας και τις τέσσερεις μας εκείνο το βράδυ… Δεν είμαστε πια οι μικρές πριγκηπέσες που χαμογελούσαμε και όλοι οι φόβοι εξαφανίζονταν στην αγκαλιά της μαμάς… Έχουμε μεγαλώσει και ομολογώ ότι υπάρχουν φορές που αμφιβάλω για τον δρόμο που έχουμε ακολουθήσει. Τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι είμαστε σαν τα παιδιά που προσπαθούν να πιάσουν τις σαπουνόφουσκες χωρίς να τις σπάσουν κάνοντας κύκλους γύρω από τον εαυτό τους.

Έχουμε μεγαλώσει μαζί, 15-20 χρόνια αναμνήσεων καλών και κακών και κάπου κοντά στα 30άντα μας όλα μοιάζουν να έχουν σταματήσει, να μην κινούνται ούτε προς τα πάνω ούτε προς τα κάτω... Ακόμα και εμείς οι ίδιες έχουμε αλλάξει, έχουμε αγριέψει, έχουμε μάλλον μεγαλώσει...

Δεν ξέρω τι με ενοχλεί πιο πολύ, το ότι μεγαλώσαμε ή ότι αναγκαστήκαμε να μεγαλώσουμε?
Η καθεμία μας έχει την δική της αιτία, το δικό της "μυστικό", τα δικά της πρέπει και θέλω, τα δικά της όνειρα και τις δικές της ψευδαισθήσεις... Πάντα όμως βρισκόμασταν κάπου στην διαδρομή...Τελευταία νιώθω ότι και αυτή η μαγεία έχει χαθεί...Μακάρι να κάνω λάθος...


"...Πιάνω ένα τόνο ίσως να ναι το μόνο που με πάει μακριά Λέω μια λέξη χιονίσει είτε βρέξει το μέλλον με κοιτά. Θέλω να ζήσω μα αν δεν σ αγαπήσω δεν ξέρω αν θα μπορώ. Θέλω να υπάρχω φιλία μαζί σου να χω για πολύ καιρό. Δείξε μου τον τρόπο, κι αν θέλει κι άλλο κόπο εγώ θα προσπαθώ...Μόνο θέλω ακόμα απ' το δικό σου στόμα να ακούσω σ' αγαπώ..."


Σας ευχαριστώ για όλα...Μπορεί να μην σας το λέω συχνά αλλά αγαπάω την καθεμιά σας ξεχωριστά, διαφορετικά μα και ιδιαίτερα...