Απέραντο κενό...

Στίχοι: Θάνος Παπανικολάου
Μουσική: Βασίλης Γαβριηλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ ένα φάντασμα στον κόσμο του κλεισμένο
μια Πηνελόπη θολωμένη απ' το ποτό
που έχει το μέλλον της σε σένα κερασμένο
Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ πλανήτης σε τροχιά που δεν τελειώνει
να κλέβω κάτι απ' τ' απέραντο κενό
και ν΄ αγαπώ ότι δικό σου με πληγώνει

Μα σαν τις πρώτες τις αγάπες που επιστρέφουνε
συνέχεια φεύγω μακριά σου κι όλο έρχομαι
να με ξεχνάς και να με σβήνεις το ανέχομαι
δεν ονειρεύομαι, δε ζω, δεν παραδέχομαι, μόνο δέχομαι

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ να φτιάχνω στον καθρέφτη άλλη όψη
αφού το αύριο δε θέλει να σε δω
στείλε το χθες εδώ και πάλι να με κόψει
Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ ένα πρόσωπο που κρύβεται και λιώνει
σ' αυτόν τον κόσμο που ότι βλέπω είναι μικρό
μόνο η απόσταση των δυο μας μεγαλώνει

Μα σαν τις πρώτες τις αγάπες που επιστρέφουνε
συνέχεια φεύγω μακριά σου κι όλο έρχομαι
να με ξεχνάς και να με σβήνεις το ανέχομαι
δεν ονειρεύομαι, δε ζω, δεν παραδέχομαι, μόνο δέχομαι

Αγάπα με τις ώρες που μπορείς...

Πόσο πολύ σε περιγράφει αυτός ο στίχος τελικά? Στα δικά σου μέτρα & σταθμά τα θες όλα. Και καλά κάνεις. Δικαίωμά σου... Εγώ κουράστηκα όμως να με αγαπάς τις ώρες που μπορείς...
Προχτές το βράδυ είχες μία πολύ δύσκολη στιγμή και εγώ όπως πάντα ήμουν ¨εκεί"... Και αν ξαναγινόταν κάτι ανάλογο ξέρω ότι πάλι εκεί θα ήμουν... Με οποιοδήποτε ρόλο κι αν είχα στην ζωή σου...
Γιατί? Γιατί έτσι είμαι εγώ... Γιατί τόσα χρόνια, τόσοι άνθρωποι και ακόμα όμως δεν έχω μάθει τίποτα... Ή απλά ... έτσι είμαι εγώ...

Έψαχνα το λάθος τόσο καιρό...Το λάθος τελικά ήταν ότι δεν έφυγα την στιγμή που κατάλαβα ότι θες όλα όσα προσφέρω απλόχερα και χωρίς απαιτήσεις και όχι εμένα...
Ναι...έτσι είναι...Δεν ήθελες εμένα ουσιαστικά, αλλά όλα όσα ένοιωθα για εσένα, όλα όσα θα μπορούσα να κάνω γι αυτά που ένοιωθα...

Πόνεσα, έκλαψα και παραιτήθηκα... Και νόμιζα πως αυτό ήταν...Τα λόγια σου όμως πάντα με γύριζαν πίσω...Και έτσι ξαναπόνεσα και ξαναέκλαψα και απέρριψα τον εαυτό μου. Τον έβαλα τιμωρία... Μειώθηκα σαν άνθρωπος και σαν γυναίκα... Έφτασα στον πάτο και δεν είχα καμία δικαιολογία, την διαδρομή την ήξερα πολυ καλά...

Δεν ξέρω τελικά αν μου έκανες κακό ή αν εγώ το επέτρεψα. Το σίγουρο είναι ότι με άλλαξες και δεν ξέρω αν μου αρέσω έτσι...


Πάω μια βόλτα με το αυτοκίνητο...Δεν ξέρω τι ψάχνω να βρω... Μάλλον τον εαυτό μου...