Το αταίριαστο είναι λατρεμένο...

"Είμαστε αλάθητοι στην επιλογή του εραστή μας, ιδιαίτερα όταν αξιώνουμε το λάθος πρόσωπο. Ενα ένστικτο, ένας μαγνήτης υπάρχει που γυρεύει το αταίριαστο"
Χανίφ Κιουρέισι (Μεσάνυχτα όλη μέρα...)

Έχει τόσο δίκιο τελικά...Δεν ξέρω για άλλους αλλά εμένα με τρομάζει το πόσο δίκιο έχει... Πόσες φορές έχω αναγνωρίσει έστω και καθυστερημένα το αταίριαστο και όμως όχι μόνο δεν έφυγα την στιγμή που το κατάλαβα...αλλά έμεινα πολύ περισσότερο από ότι φανταζόμουν...

Αυτή η επιλογή του αταίριαστου, του λάθος συντρόφου, εραστή... κρύβει δύο όψεις...

Υπάρχει ο λάθος άλλος που μένεις μαζί του γιατί είναι τόσο αταίριαστος που σου διασφαλίζει ότι δεν θα πληγωθείς, ότι δεν θα ερωτευθείς ουσιαστικά, ότι δεν θα δεσμευτείς, δεν θα χάσεις το εγώ σου και ότι από επιλογή θα φύγεις αφού πρώτα θα έχεις γκρινιάξει για το πόσο βασανιστικό ήταν να είσαι με άυτόν τον λάθος άλλο...
Ηλιθιότητα...Ματαιοδοξία ανακατεμένη με φόβο...Άδικο...
Γιατί αυτός ο λάθος άλλος ίσως σε εσένα έβλεπε κάτι ταιριαστό...

Από την άλλη υπάρχει και αυτός ο μοιραίος αταίριαστος άλλος που όσο κι αν ξέρεις ότι δεν είναι συμβατός με σένα τόσο πιο πολύ κολλάς μαζί του...Περνάει ο χρόνος και αδυνατείς να σκεφτείς γιατί μένεις, μα δεν φεύγεις... Αυτός ο αταίριαστος άλλος μπορεί να δημιουργεί σκοτάδι γύρω σου, αλλά ταυτόχρονα σου υπόσχεται και φως...

Δεν ξέρω ποιος προσδιορίζει τον ρόλο του αταίριαστου ωστόσο... Ο ίδιος ο αταίριαστος ή εμείς που επιλέγουμε το μη συμβατό?

Εγώ σίγουρα συγκαταλέγομαι σε εκείνους που επιλέγουν συνειδητά ασυνείδητα την δεύτερη όψη του αταίριαστου...
Το "μοιραίο" πάντα έπαιζε έντονο ρόλο στην ζωή μου...Με γοήτευε με έναν απροσδιόριστο τρόπο...
Και σε καμία περίπτωση η επιλογή του αταίριαστου δεν ταυτιζόταν με την ασφάλεια του να μην πληγωθώ ή να μην χάσω το εγώ μου...Αντιθέτως θα έλεγα...

Από την μοναξιά στην μοναχικότητα...

Πάντα διαφωνούσα με όσους ανόητα μπέρδευαν αυτες τις δύο λέξεις...Πάντα ήμουν υπέρμετρα αντιδραστική στην ανάγκη κάποιον ανθρώπων να μηδενίζουν τις λέξεις, τις έννοιες και τα συναισθήματά τους...

Με έντονη φωνή και ειρωνική χροιά έλεγα... "το να είσαι μόνος δεν είναι ταυτόσημο με το να νιώθεις μόνος..."

Η μοναξιά έχει φόβο, πικρία, αρνητικά συναισθήματα...Η μοναχικότητα είναι συνειδητοποίηση και επιλογή...

Πολλοί έχουν γράψει για αυτά τα δύο "συναισθήματα"... Ένας από αυτούς και ο Osho...

"...υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη μοναξιά και τη μοναχικότητα. Όταν νιώθεις μοναξιά, σκέφτεσαι τον άλλον, σου λείπει ο άλλος, είσαι εξαρτημένος. Η μοναξιά είναι μια αρνητική κατάσταση. Η μοναξιά είναι η απουσία του άλλου. Η μοναχικότητα είναι η παρουσία του εαυτού. Η μοναχικότητα είναι πολύ θετική, είναι αληθινή ελευθερία. Είναι μια παρουσία που ξεχειλίζει. Είσαι τόσο γεμάτος από παρουσία, που μπορείς να γεμίσεις ολόκληρο το σύμπαν με την παρουσία σου και δεν υπάρχει η ανάγκη του άλλου."

Τολμώ να συγκρίνω τον καθένα μας με τον Osho και αυτή την στιγμή τον εαυτό μου... Βγαίνω από το εγώ μου και διακρίνω στα λόγια μου έπαρση και νεανική αφέλεια...
ανεξερεύνητη φιλοσοφία από νεανικό στόμα ειπωμένη...

Μένω εκτός...και διακρίνω στα λόγια του απολυτότητα και υπέρμετρο εγωισμό...Ναι, ένα φουσκωμένο εγώ από θεωριτικές φιλοσοφίες που δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να είναι εφικτές στην πράξη με την ευκολία που περιγράφει ο Osho αυτή την δοκιμασία μοναξιάς και μοναχικότητας...

Μπορεί να ακούγομαι ενοχλητικά αλλαζόνας αλλά αντιλήφθηκα ότι αυτές οι δύο έννοιες είναι περίεργα συνδεδεμένες μεταξύ τους...Δεν είναι άσπρο ή μαύρο...Είναι άσπρο και μαύρο μαζί...Και εδώ διαφωνώ με τον Osho...

Ζώντας και τα δύο...Περνώντας από το στάδιο του να νιώθω μοναξιά...και να είμαι συνειδητά μοναχική (στο σημείο που το δικό μου εγώ άντεξε) κατάλαβα πως δεν είναι απαραίτητο να σου λείπει κάποιος ή να είσαι εξαρτημένος απο κάποιον για να νιώθεις μοναξιά...Μπορεί να έχεις γύρω σου ανθρώπους και να νιώθεις πολύ πιο έντονα την μοναξιάνα σε πνίγει...Δεν είναι απαραίτητα ταυτόσημη η μοναξιά με την απουσία κάποιου...Εκεί διαφωνώ με τον Osho...Εκεί μου φένεται απόλυτος...

Όπως επίσης θεωρώ ότι η μοναχικότητα είναι υγιής επιλογή όταν είναι αποτέλεσμα ώριμης σκέψης...Και αυτό είναι κάτι πραγματικά δύσκολο...Χρειάζεται πραγματικό διαλογισμό με τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να το καταφέρουμε αυτό...

Η μοναχικότητα δεν αποκλείει την ανάγκη κάποιου να μοιραστεί ή να ανταλλάξει σκέψεις, απόψεις, συναισθήματα και να έρθει σε άμεση επαφή με κάποιον άλλο άνθρωπο...

Και εκεί διαφωνώ με τον Osho...

Η μοναχικότητα είναι κάθαρση και απόλαυση όταν έχεις καταφέρει να τιθασεύσεις το εγώ σου...Και όχι όταν το χρησιμοποιείς ως μοναδικό όπλο για να μην σου πει κάποιος ότι είσαι μόνος και όχι μοναχικός, όπως προσπαθείς να πείσεις τους γύρω σου και τον ίδιο σου τον εαυτό...

Η μοναχικότητα είναι ελευθερία όταν λείπουν τα στοιχεία του εγωισμού και της φοβίας...Με την επιλογή της μοναχικότητας νιώθεις γεμάτος όταν έχεις αντιληφθεί τα θέλω σου, τα όρια σου και τα δεδομένα σου, όταν σέβεσαι τα όρια των άλλων και δεν τα καταπατάς σε στιγμές αλλαζονίας ή φόβου...Όταν η παρουσία σου γεμίζει το σύμπαν και δεν έχεις ανάγκη να κλέψεις αυτό το κάτι από τους άλλους για να νιώθεις γεμάτος...

Ο Osho μιλάει για μοναχικότητα με πολλές δόσεις μοναξιάς... Και εκεί είναι η παγίδα... όταν έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι η μοναχικότητα είναι ένδειξη επικράτησης του δικού σου "εγώ" έναντι των άλλων "εγώ"... και τελικά μέσα από το παιχνίδι του εγωισμού και της αλλαζονίας γίνεται μοναξιά...