sms...

Γραπτό μύνημα στο κινητό μου... και μου αποσπά την προσοχή από τις σκέψεις μου...


" Φτιάχνω βασιλόπιτα...μήπως αντί για ζάχαρη άχνη να βάλω κόκα...?" Να δώσω το μεγαλύτερο κομμάτι στον θεό μήπως αλλάξει τακτική?"
"Σ."


Χαμογελάω... και απαντάω...


"Τότε θέλω 3πλό κομμάτι"... "Μακάρι να ήταν όλα αλλιώς κοριτσάκι μου...Ψευδαισθήσεις ανόητων ανθρώπων...Μυαλό δεν βάζουμε...αλλά ξέρεις κάτι? Τα αντίο είναι για τους αδύναμους (ή συνειδητοποιημένους). Οι δυνατοί (ή αλλιώς ανόητοι) δεν φεύγουν, το παλεύουν...

Ε, θα το παλέψουμε λοιπόν!!!

ισσοροπώντας...

χωρίς την δεξιοτεχνία του ακροβάτη...

χωρίς την επιμονή του αθλητή...

και με την άγνοια φόβου ενός παιδιού...

προσπαθώ να ισσοροπίσω ...

Κάποιες φορές ζαλίζομαι...

Κάποιες άλλες κουράζομαι...

Και κάποιες απλά ξεχνιέμαι και ....

ξανά από την αρχή...

Η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως???

σαν αερικό να ζήσω...

Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο

και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία...

Οδυσσέας Ελύτης

just the truth...

όταν το ρολόι δείξει δώδεκα...

Αύριο κάπου εκεί στα μεσάνυκτα...

Αποχαιρετώντας έναν ακόμα χρόνο, με τα καλά του και τα κακά του...

Περιμένοντας τον καινούριο με ανυπομονησία και με προσδοκίες για ό,τι καλύτερο...

Ανταλλάσοντας δώρα με οικεία πρόσωπα...

Μαθαίνοντας χαρμόσυνα νέα...

Κάπου εκεί ανάμεσα σε χαρά, ελπίδα και ευτυχία...θα σκεφτώ ό,τι έμεινε πίσω...

Θα σκεφτώ νοσταλγικά...Όπως θα σκεφτείς και εσύ...όπως θα σκεφτούν πολλοί γύρω μας...

Γιατί κάθε "αντίο" είναι δύσκολο μέχρι την συνειδητοποίησή του...

Καλή μας Χρονιά...

Τίποτα πια στην τύχη, τίποτα...

"...Tώρα που ησύχασε και εμένα η καρδιά μου..."

Έτσι απλά...

Τίποτα δεν είναι τυχαίο...όλα όσα γίνονται, γίνονται για κάποιο λόγο...
Τετριμένο μα έχει εφαρμογή...
Για όλους μας έρχεται εκείνη η στιγμή που όλα όσα γίνονται μας κάνουν να σκεφτόμαστε πως πρέπει να βρούμε διέξοδο, να φύγουμε...
Και δεν είναι η γνωστή φυγή ηττοπάθειας και παραίτησης...
Δεν είναι φυγή άρρωστη ή περίπλοκη...
Είναι φυγή ουσιαστική από ό,τι μας κρατάει πίσω...Από αυτό που έχουμε την δυνατότητα να είμαστε αλλά δεν είμαστε...

"Φύγε" λοιπόν... όπως ξέφυγε, μεταλλάξου, ανανεώσου...
"Φύγε", γιατί βαρέθηκες τα μουντά, τα γκρίζα και τα άσχημα...
"Φύγε", γιατί δεν σου αρκεί το λίγο και το μίζερο...
"Φύγε", μακριά από το δήθεν και την βλακεία που καμουφλάρεται ως δικαιολογία για τα πάντα...
"Φύγε", μακριά από όλα όσα σε ταλαιπώρησαν...
"Φύγε", από ό,τι σε πνίγει και αυτό θα είναι ΓΙΟΡΤΗ από μόνο του...

Κάνε μία μεγάλη "βουτιά" και φύγε...Θα πιάσεις πάτο πρώτα... Έτσι πάει... Αλλά μετά, την επιφάνεια σου δεν θα την μοιράζεσαι με κάποιον που δεν αξίζει, αλλά μόνο με όσους έχουν τα κότσια να "επιπλεύσουν" μαζί σου!!!


"Φύγε" ή αν δεν μπορείς να φύγεις εσύ, ανάγκασε τους άλλους να φύγουν...Αυτούς τους άλλους που δεν σου αξίζουν!!!

Χάρη θα τους κάνεις...

only for a moment...

just for the sunset...

just for the dawn...

as if nothing can distract me...

κάπου στην πειραϊκή...

Όταν η μοναχική αυτοκινητάδα, μετατρέπεται σε νυχτερινό σινεμά μεταμεσονύκτιας παράστασης με απροσδόκητη παρέα...και μετά σε μακρινή βόλτα μέχρι την πειραϊκή τότε απλά ανακαλύπτεις μέρη σαν αυτό της φωτογραφίας...

Αν και η ομορφιά αυτής της σκάλας χάνεται στο φως της ημέρας... Χτες το βράδυ με μάγεψε η απλότητα και η πληρότητα που ένιωσα κατεβαίνοντας τα σκαλιά και παραδίδοντας της ψυχή μου στην θάλασσα...

Σκοτάδι με μοναδικό φως τα λαμπάκια από τα στολισμένα πλοία που περνούσαν στον ορίζοντα και ένα μεγάλο φωτεινό αστέρι που αναβόσβηνε κάπου σε ένα μπαλκόνι μίας πολυκατοικίας...

Τα κύμματα να σκάνε στα βράχια και το άσπρο του αφρού τους να μοιάζει με επίγεια σύννεφα...
Ο αέρας να λέει το τραγούδι του και ξαπλωμένη στα βράχια να θέλω να σταματήσω τον χρόνο εκεί...

Κάποιες φορές η σιωπή είναι απαίτηση...Είναι ανάγκη...Είναι λύτρωση... Και κάποιες άλλες είναι φορτίο...

Κάπου στις 6 και...τα πρώτα λεωφορεία έκαναν την εμφάνιση τους και το "μερος" ξαναπήρε την γήινη μορφή του... Κάπου εκεί ανεβαίνοντας τα σκαλιά για την καθημερινότητα μου υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ξαναπάω...

driving around...

"Καίω" ένα cd στο pc και ετοιμάζομαι για αυτοκινητάδα...
:-))) Ι need a break από τον πολύ κόσμο!!!

colour my life...

wondering around...

Κατηφορίζω την Κασσαβέτη... Η Κηφισιά στολισμένη και καιρού επιτρέποντος άνθρωποι με χρωματιστά χαμόγελα πίνουν τον καφέ, το κρασί τους έξω...Αν και βραδάκι του Δεκέμβρη το αεράκι είναι γλυκό...

Ένα γλυκό αδέσποτο κρατώντας στο στόμα του "κλεμμένο" φαγητό περπατά καμαρωτό... Ανάμεσα σε διαφόρων ειδών ζευγάρια που γεμίζουν τον χώρο με γέλια, φωνές και πολλών ειδών συζητήσεις, κάποιες μοναχικές φιγούρες με ακουστικά στα αυτιά διασχίζουν τον δρόμο...

Παρακάτω ένα αγόρι με ένα κορίτσι μιλούν σε έντονο ύφος... Μία γιαγιά κρατώντας στο χέρι της κάτι φαγώσιμο ταίζει ένα μικρό πασαλειμένο με σοκολάτα σε όλο του το μούτρο...

Συνεχίζω ανηφορίζοντας προς το καφέ μέντα... Με περιμένουν...αλλά απόλαυσα την διαδρομή...Μου έρχεται η γεύση της ζεστής σοκολάτας στο στόμα...και χαμογελάω...

Όμορφο απογευματοβραδάκι...

Dear Santa...

I have changed my mind...

For once i think i may deserve to be happy...

So do your magic and suprise me!!!

Kisses,

odos_oneirwn

rocking around me...

"άμα σε περιτριγυρίζει για καιρό...τελικά μένει στο τριγύρω...!!!

(τάδε έφη μαρινάκι...)

παύλα και τελεία...

you can call it love...

I am too weird i suppose!!!

...

sometimes it is just not enough...

need a map...

Χριστουγεννιάτικη μελαγχολία...

Μετά από μία γεμάτη εβδομάδα...Με αρκετή δουλειά, βόλτες στο κέντρο...Αρκετό τρέξιμο...

Μία παραμονή Χριστουγέννων σε "μπουζούκια" (ομολογουμένως έκοψα φλέβες για πολλούς και διάφορους λόγους) και μία μέρα Χριστουγέννων με την οικογένεια και φίλους, με αρκετό γέλιο και σαματά...

Γύρισα σπίτι...Νιώθω λίγο κουρασμένη και άυπνη...έβαλα μουσική και λίγο κρασάκι...

Σκέφτομαι ότι πήρα τηλέφωνο όσους ήθελα να ευχηθώ...εκτός από μία δυο εξαιρέσεις... που μάλλον δεν θα ήταν καλή η ιδέα...

Μου έχει κολλήσει από χτες ένα τραγούδι και το ακούω στο repeat... "πέρασε η μπόρα"...

Καλά μας Χριστούγεννα λοιπόν...

happy people...

Τελικά υπάρχουν πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι...

"Τι έκανα που δεν έπρεπε? Τι έκανα που έπρεπε? Τι έπρεπε να κάνω που δεν το έκανα?"

Κάθε τέλος του χρόνου όλοι κάνουν τον γνωστό απολογισμό τους...

Μετρούν τις "νίκες" και τις "ήττες" τους... Τα λάθη τους και τα σωστά τους...

Αναλύουν πόσο πάλεψαν, πόσο συμβιβάστηκαν, πόσο διατήρησαν τα κεκτημένα...

Εγώ σκέφτομαι πολύ όλο τον χρόνο...Κακό πράγμα η ανάλυση...Ειδικά όταν είσαι αναποφάσιστος όπως εγώ και ξαναγυρνάς από εκεί που ξεκίνησες...

Έτσι πρόχειρα και χωρίς πολύ σκέψη ο δικός μου απολογισμός είναι κάπως έτσι...

νέα δουλειά...

μία ιατρική επέμβαση...

χαλαρές διακοπές...

ένα όμορφο νέο...

μία σημαντική απώλεια...

μια σημαντικά καλή αλλαγή...

ένας έρωτας without happy end...
ένα απροσδόκητο σημαντικό πρόβλημα που λύθηκε...

άνθρωποι που ήρθαν και κάποιοι που έφυγαν...

Πόρισμα...?

Η ζωή είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις και όσο και αν προσπαθείς να εξαργυρώσεις μόνο την "όμορφη όψη" της....τόσο σαν μαγνήτης κολάει πάνω της και η "άσχημη"...

Υ.Γ. Καλή χρoνιά να έχουμε!!!

just not in the mood...

caught in a bad romance...

you don't have a clue...

...

μίλα μου...

μίλα μου ...

για όνειρα που θες να γίνουν πραγματικότητα...

για μουσικές που σε κάνουν και χαμογελάς...

για σκέψεις που σε φέρνουν σε αμηχανία...

για λόγια που είπες και μετάνοιωσες, μα και γι αυτά που δεν είπες...

για αναμνήσεις παιδικές...

για όσα θες και μπορείς...

για όσα δεν αντέχεις...

για όσα σε πλήγωσαν...

για όσα σε κούρασαν...

μίλα μου για σένα...

high hopes...

Ένωσέ με, ταίριαξέ με, να δεις άμα σου κάνω...

Κι αν δε σου κάνω, απλά άσε με να φύγω...

να χαθώ στα κύματα σου...

Σαν γοργόνα μυθική θα παίζω στ’ ανοιχτά
στην αύρα σου θα ψιθυρίσω λέξεις
τη μουσική τους για να παίξεις
Και γι’ αυτήν την αλμύρα σου θα τραγουδώ
τις νότες φέρνουν τα κύματά σου...
είν’ αυτές που με καλούν κοντά σου
Από παλιά σε βλέπω στα όνειρά μου
Όνειρα που στάζουν μπλε…
Όνειρα που στάζουν μπλε…

(δανεισμένο ... )

αυτοκινητάδα...

Λυτρωτικά τα αποτελέσματά της...

Ιδιαίτερα αν λαμβάνει χώρα κατά τις μεταμεσονύκτιες ώρες...

Με ή χωρίς παρέα...ανάλογα με την διάθεση...

Με ταξιδιάρικη μουσική...

Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό...



Υ.Γ. επειδή παίζουν μακρινές διαδρομές που μπορεί τα fm να μην "πιάνουν", φροντίστε να έχετε μαζί σας cd, γιατί κινδυνεύετε να ακούτε στο repeat "το μαγγανοπήγαδο"
και να σας φένεται υπέροχο!!!

Αξέχαστες στιγμές... :-)))

to "bitch" or not to "bitch"...

...ρητορική η ερώτηση...

...

...no matter how bad things get, they can always get worse...

έρωτας βροχή...

Ο έρωτας είναι σαν την βροχή...

...Ο καλύτερος τρόπος να απολαύσεις την "βροχή" είναι κρατώντας ομπρέλα...

Αν με ρώταγες παλιότερα, θα σου έλεγα ότι είναι υπέροχο να απολαμβάνεις να πέφτει η "βροχή" πάνω σου, ασταμάτητα, με ένταση...Θα σου έλεγα ότι είναι κάθαρση...

Είναι... αλλά ο κίνδυνος της ¨πνευμονίας" είναι εκεί απέναντί σου και σε κοιτάει κατάματα...Και μετά, μόνο την ομορφιά της βροχής δεν θα θυμάσαι...

Από την άλλη θα υπάρξουν και άλλοι που θα πουν, πως μπορείς να απολάυσεις την "βροχή" φορώντας αδιάβροχο ή ακόμα μένοντας σπίτι και κοιτώντας την από το παράθυρο...

Πάλι χάνεις την μαγεία της όμως...Πάλι κάτι μένει μισό...

Επιμένω...ο καλύτερος τρόπος να απολαύσεις την "βροχή" είναι κρατώντας ομπρέλα...

Όλες οι αισθήσεις είναι σε έξαρση...

Μυρίζεις...το χώμα μουσκεμένο απο την "βροχή" και ποτίζει αυτή η μυρωδιά το μέσα σου...

Βλέπεις τις σταγόνες της "βροχής" άλλοτε να χαστουκίζουν τρελά τον δρόμο, άλλοτε να χάνονται στον αέρα και άλλοτε να λιμνάζουν...

Νιώθεις την δροσερή υφή της στο δέρμα σου καθώς σε πιτσιλάει...

Ακούς το υπέροχο "τραγούδι" της...

Και όλα αυτά...είναι ακόμα πιο απολαυστικά όταν μοιράζεσαι την "ομπρέλα" σου...

Υ.Γ. Παρόλο που το ξέρω πια...Πάλι για "πνευμονία" με βλέπω...

βρέχει...

...Βρέχει και δεν έχω "ομπρέλα"...

λευκό...

Αντέχεται τόσο λευκό?

Τόσο φως?

Αντέχεται...και είναι υπέροχο...

Υ.Γ. αν αντί για λευκό φως βλέπεις ¨κενό"...

...τότε μάλλον πρέπει να αλλάξεις οπτική γωνία :-)))

Don’t chase me.... if you are not ready to catch me...

...to whom it may concern...

ο κυκλοθυμισμός του ΄'καρκίνου"...

Η πιο καλή δικαιολογία μου...περί κυκλοθυμισμού μου..."Καρκινάκι" βλέπετε...

"Ζώδια - Καρκίνος - Αλλαγή Λάμπας"
Όταν πεισθεί ότι η λάμπα είναι οριστικό παρελθόν, θα την αφήσει στη θέση της για να του θυμίζει τις έντονες στιγμές που περάσανε μαζί."

Τι να πει κανείς... Αφού έχει απόλυτο δίκιο...

τα όνειρα πειράζω...

...Κάτι αισθήματα βαριά
Σχολάν’ τα μεσημέρια
Και μου πετάνε στην καρδιά
Κανέλες και πιπέρια
Όχι δε θέλω συνοδό
Θέλω να βγαίνω μόνη
Μ’ ένα παλτό πολύ παλιό
Με φόδρα που ξηλώνει ...

γράμμα στον Άγιο Βασίλη...

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,

Ελπίζω τα Χριστούγεννα σου φέτος να είναι όμορφα , χιονισμένα και γλυκά σαν μελομακάρονα...

Μπορεί να μην έχω καμινάδα στο σπίτι μου όπως θα ξέρεις ήδη, αλλά εξακολουθώ να θέλω να με επισκεπτείς...


Την χρονιά που μας πέρασε, προσπάθησα να είμαι ο εαυτός μου, όπως ακριβώς μου είχες πει στο περσινό σου σημείωμα.
Ζήτησα συγνώμη όσες φορές κατάλαβα ότι έκανα λάθος, συγχώρεσα ανθρώπους που με πλήγωσαν, μοιράστηκα όμορφες και άσχημες στιγμές με τους δικούς μου ανθρώπους, γέλασα, έκλαψα, θύμωσα και προσπάθησα να μην συμβιβαστώ με όσα με κάνουν δυστυχή.
Άλλες φορές έπραξα σωστά, άλλες έκανα λάθη... Προσπάθησα να έχω υπομονή και επιμονή και να νικήσω την αναβλητικότητα μου (ακόμα το παλεύω αυτό...).

Φέτος, δεν θέλω να μου φέρεις κάτι... Το μόνο που επιθυμώ άλλωστε δεν μπορείς να μου το φέρεις, πρέπει να έρθει από μόνο του...

...Θέλω όμως να έρθεις...

Θα έχω φρεσκοψημένα μπισκότα κανέλας που σου αρέσουν και πολλά πολλά καρότα για τους φίλους τάρανδους...

Αν κοιμάμαι μην με ξυπνήσεις...απλά άσε μου κάτι για να σε θυμάμαι...για να ξέρω ότι ήρθες...


...love u...

odos_oneirwn

Τσαγκαροδευτέρα...

Μετά από ένα weekend που καταπίεσα τον εαυτό μου να "κοινωνικοποιηθεί" και να στολίσει χριστουγεννιάτικα το σπίτι...ήρθε η γνωστή σε όλους μας τσαγκαροδευτέρα...
Και έτσι όπως ήρθε θέλω να φύγει...Γίνεται???

κόκκινο κρασί...

...κόκκινο κρασί...δυνατό...όσο χρειάζεται για να με ζαλίσει γλυκά...
...που λογαριάζω το "μηδέν" μου με το άπειρο...

reality bites...

memories...

Σήμερα πήγα στο εξοχικό... να δω τους γονείς γιατί γκρίνιαζαν...

Πάρκαρα την "κάμπια" μου στο διπλανό οικόπεδο και άκουσα τα γνωστά "γαυγίσματα"...

Ασυναίσθητα γύρισα το κεφάλι μου...

Η μίνι, ο ντούσαν και ο λουίτζι σε στιγμές χαράς, τύπου χορωδιακό γαύγισμα...κουνούσαν ουρές...

Το βλέμμα μου πλανήθηκε στο περιβάλλον και ασυναίσθητα έψαχνα να δω τα δύο του μεγάλα αυτιά να σέρνονται στο κοκκινόχωμα και το βαθύ του γαύγισμα να καλύπτει τα άλλα τρία "μικρά"...

Έψαχνα τον μεμάκο...να με γεμίσει σάλια και να πέσει άγαρμπα πάνω μου...

Ίσως ασυναίσθητα δεν πήγα τις τελευταίες εβδομάδες στο εξοχικό... ήθελα να πιστεύω ότι είναι εκεί...

Ups and downs...

Έτσι είναι...
Πόσο εύκολα το "πάνω" γίνεται "κάτω"και αντίστροφα...
Το σχοινί που ισορροπείς είναι ακριβώς το ίδιο...δεν αλλάζει...
Αλλάζει απλά ο βηματισμός, η ισορροπία...
Εκεί που είσαι "πάνω" και νιώθεις ότι μπορείς να διασχίσεις όλο το σχοινί χωρίς φόβο,
εκεί ξαφνικά κάτι σου αποσπά την προσοχή και έτσι εύκολα, έχεις βρεθεί "κάτω"...
Το παλεύεις, και παρόλο που το "ανάποδα" σου φέρνει "αναγούλα" σιγά σιγά με επιμονή και
αντοχή βρίσκεσαι ξανά "πάνω"...
Και πάλι νιώθεις ό.τι όλα τα μπορείς...

don't forget...

να χαμογελάς

να δείχνεις τα συναισθήματα σου

να θυμάσαι

να ονειρεύεσαι

να ακούς

να ζεις