Friday, April 30, 2010

...

πρώτο χρεός...

Χωρίς µάταιες ανταρσίες να δεις και να δεχτείς τα σύνορα του ανθρώπινου νου, και µέσα στ΄
αυστηρά τούτα σύνορα αδιαµαρτύρητα, ακατάπαυτα να δουλεύεις να ποιο είναι το πρώτο σου χρέος.

Με αντρεία, µε σκληρότητα στερέωσε απάνω στο σαλευόµενο χάος το καταστρόγγυλο, το
καταφώτιστο αλώνι του νου, ν΄ αλωνίσεις, να λιχνίσεις, σα νοικοκύρης, τα σύµπαντα.

δεύτερο χρέος...

∆ε δέχουµαι τα σύνορα, δε µε χωρούν τα φαινόµενα, πνίγουµαι! Την αγωνία τούτη βαθιά,
αιµατερά να τη ζήσεις, είναι το δεύτερο χρέος.
Ο νους βολεύεται, έχει υποµονή, του αρέσει να παίζει µα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιµάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.

Ένα µονάχα λαχταρίζω: Να συλλάβω τι κρύβεται πίσω από τα φαινόµενα, τι είναι το µυστήριο που µε γεννάει και µε σκοτώνει, κι αν πίσω από την ορατή ακατάπαυτη ροή του κόσµου κρύβεται µια αόρατη ασάλευτη παρουσία.
Αν ο νους δεν µπορεί, δεν είναι έργο του να επιχειρήσει πέρα από τα σύνορα την ηρωικήν
απελπισµένην έξοδο, να ΄ταν να µπορούσε η καρδιά µου!


Ψυχανεµίζουµαι πίσω απ΄ όλα τούτα τα φαινόµενα µια µαχόµενη ουσία. Θέλω να σµίξω µαζί της.
Ψυχανεµίζουµαι πως κι η µαχόµενη ουσία πολεµάει πίσω από τα φαινόµενα να σµίξει µε την
καρδιά µου. Μα το σώµα στέκεται ανάµεσα και µας χωρίζει. Ο νους στέκεται ανάµεσα και µας
χωρίζει.
Ποιο είναι το χρέος µου; Να συντρίψω το σώµα, να χυθώ να σµίξω µε τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν΄ ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει.


τρίτο χρέος...

Ο νους βολεύεται. Θέλει να γιοµώσει µ΄ έργα µεγάλα τη φυλακή του, το κρανίο. Να χαράξει
στους τοίχους ρητά ηρωικά, να ζωγραφίσει στις αλυσίδες του φτερούγες ελευτερίας.
Η καρδιά δε βολεύεται. Χέρια χτυπούν απόξω από τη φυλακή της, φωνές ερωτικές αφουκράζεται
στον αγέρα κι η καρδιά, γιοµάτη ελπίδα, αποκρίνεται τινάζοντας τις αλυσίδες και σε µιαν
αστραπή της φαίνεται πως έγιναν οι αλυσίδες φτερούγες.

Τίποτα δεν υπάρχει! Μήτε ζωή, µήτε θάνατος. Κοιτάζω την ύλη και το νου σα δυο ανύπαρχτα
ερωτικά φαντάσµατα να κυνηγιούνται, να σµίγουν, να γεννούν και ν΄ αφανίζουνται, και λέω:
"Αυτό θέλω!"
Ξέρω τώρα δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούµαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά,ανέβηκα πιο πάνω, είµαι λεύτερος. Αυτό θέλω. ∆ε θέλω τίποτα άλλο. Ζητούσα ελευτερία.

Ν.Καζαντζάκης

Υ.Γ. αν πέσει στα χέρια σας διαβάστε το...δεν είχε τύχει να το διαβάσω μέχρι που το είδα γραμμένο κάπου συγκεκριμένα και αυτό από μόνο του σαν γεγονός μου ιντρίγκαρε το μυαλό και το διάβασα...
..."Μα είναι μυστήριο πράγμα οι στιγμές.Εχουν όλη την δύναμη να σε ρουφήξουν
και να χαθείς για πάντα μέσα τους και όμως ποτέ δεν στέκονται αρκετά για να προλάβεις.
Βουτούν ένα κομμάτι σου και τρέχουν στα έγκατα σου να κρυφτούν.Κι εκεί ματώνουν στα σκοτάδια της ψυχής σου!Εκεί ανθίζουν!Εκεί σιγά και αθόρυβα σε πλάθουν..."

δανεισμένο ... (Χ.Χονδρογιάννη)



Σιγά και αθόρυβα σε πλάθουν...θες δεν θες... Η κινητήριος δύναμη τους είναι μοναδική...
Δεν ξέρω αν είναι "λάθος" του ανθρώπινου μυαλού που δεν σκέφτεται το "τώρα", που ζεί τις στιγμές μεν, αλλά τις αποθηκεύει, τις κάνει αναμνήσεις και τις επαναφέρει για να τις ξαναζήσει...και ξεχνάει να ζει το τώρα του...

Πως είναι άραγε να ο χρόνος να σταματάει στο κάθε "τώρα" σου?
Να μην σκέφτεσαι το πριν και το μετά...






βράδιασε...τα ξαναλέμε...

Wednesday, April 28, 2010

i 'd love to be there...

Θα άντεχες να είσαι ο εαυτός σου...έτσι απλά?
Χωρίς αντικειμενικά κριτήρια,
χωρίς δέυτερες σκέψεις,
χωρίς "πρέπει" και "μή"...
Απλά ο εαυτός σου...
όσο σκοτεινός κι αν είναι...
όσο μοναχικός και απόμακρος...
Θα άντεχες...αλλά για κάποιο λόγο δεν το κάνεις...
Υ.Γ. αν το αποφασίσεις, i 'd love to be there...

υπερβολές...

Για εκείνο το βλέμμα, μέσα από το αυτοκίνητο...
Για εκείνο το αμήχανο χαμόγελο μέσα στο σκοτάδι...
Για εκείνο το χάιδεμα μαλλιών το τόσο απροσδόκητο...
Για εκείνο το άγγιγμα το κρυφό, που τόσο ανατρίχιασε το μυαλό μου...
Για εκείνα τα φιλιά που μου χάρισαν την γεύση σου...
Για εκείνες τις ώρες μαζί σου...
...που μπόρεσα δίπλα σου να υπάρχω ως ο εαυτός μου...

Tuesday, April 27, 2010

η ουσία είναι μία...

Πως γίνεται να έλκω γύρω μου πάντα ανθρώπους
που κάνουν τα πράγματα πολύπλοκα?
Τι κάνω λάθος? Τι ζητάω λάθος?
Δεν μπορεί να είναι τυχαίο...
Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι το λάθος είμαι εγώ...

Υ.Γ. Πολύ ελέυθερο χρόνο έχω αυτές τις μέρες και υπερ-αναλύω πάλι...!!!

Monday, April 26, 2010

challenge ...

Είπα να γίνουμε πιο interactive...
Θα ήθελα να διαβάσω κάτι δικόσας...
Έτσι απλά...Ανοιχτή πρόσκληση για όποιον διαβάζει και
θέλει να την δεχτεί...

αέναα παιχνίδια...

θα ήταν υπέροχο να λέγαμε αυτό που σκεφτόμαστε και να μην
το στολίζουμε με χίλιες άχρηστες λέξεις προτού το ξεστομίσουμε!!!
Καλό ή κακό...!!!
Ελευθερία μου κάνει αυτό...Ελευθερία ψυχής...
Και τότε όλα θα ήταν πιο εύκολα, πιο ξεκάθαρα, πιο απλά...
Αυτά τα "παιχνίδια" των μεγάλων είναι κουραστικά τελικά...

Sunday, April 25, 2010

αυτοκινητάδα Part 210778...

Κάθομαι μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή...
Έντονο weekenda είχα...Ευχάριστα έντονο...
Πίνω κρασάκι... (μοσχάτο Λήμνου, υπέροχο άρωμα, δώρο καλού φίλου που
ξέρει ότι μου αρέσει ιδιαίτερα)...
Σκέφτομαι να πάω αυτοκινητάδα...Ή να κατεβάσω καμία ταινία να δω...


processing...


Αυτοκινητάδα - Ταινία σημειώσατε 1!!!

what a dazzler...



And so the Lion Fell in Love with the Lamb...


What a Stupid Lamb...


What a Sick Masochistic Lion

lost in a far away land...


full of short memories...

Friday, April 23, 2010

υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ...



απάντησε μου...

ή παραμένει πάντα μαύρος ο βυθός...?



3.30 ξημερώματα Παρασκευής...

I am not waiting for an answer

Thursday, April 22, 2010

Oíche mhaith...

με ένα καληνύχτα μηδενίζεις την σκέψη μου...
ικανότητα μοναδική...
κάτι που εσύ αγνοείς...
ή εθελοτυφλώντας δεν το "βλέπεις"...
με ένα απλό καληνύχτα...
απρόσωπο, κοφτό ίσως τυπικό...
μουδιάζεις τις αισθήσεις μου...
κάτι που δεν αγνοώ...
αλλά εθελοτυφλώντας κάνω πως δεν το "νιώθω"...


can you...?

The record shows I took the blows and i did it my way...


Για μία ακόμα φορά αλλάζω τα δεδομένα μου...
Για μία ακόμα φορά επιλέγω...
Για μία ακόμα φορά ξεκινάω από την αρχή...
Για μία ακόμα φορά ...
μα αυτή την φορά ...είμαι μια άλλη...
άλλη από αυτή που ήμουν όλες τις προηγούμενες φορές...

Wednesday, April 21, 2010

wicked soul...


trapped in a fish bowl...

Monday, April 19, 2010

παραμύθια για μικρά και μεγάλα παιδιά...

Today in a world blinded by imminent gratification...
you 've somehow mastered the irresistable powers
which dwell in the secrets of the ages...
Brought new relevance to the musty ideals of chivalry
and honor and restored my hope in the possibilities of pure, undying love...

a stranger to my eyes...

Πόσο εύκολο είναι τελικά να βάλεις στην ζωή σου έναν "άγνωστο"?

Να του δώσεις εξέχοντα ρόλο και εκείνος να τον δεχτεί?

Παλιότερα θα σου έλεγα ότι δεν είναι "τραγικά δύσκολο", ειδικά αν

το timing μοιάζει σωστό...

Πια θα πω ότι δεν είναι "τραγικά εύκολο"!!!

Οι ανοχές μας, οι αντοχές μας, τα θέλω, τα πρέπει, τα ναι και τα όχι μας έχουν αλλάξει...

Εγώ έχω μάθει να περνάω καλά με την πάρτη μου και ο "κάθε εσύ" ζωή και κότα με την δική σου πάρτη...

Καμιά φορά με φοβίζει το πόσο αυτάρκης είμαι...

Καμιά φορά, ένα βράδυ, ένα χάδι, ένα αλλιώτικο βλέμμα είναι αρκετό για να μου θυμίσει

ότι είμαι τόσο αυτάρκης όσο και ώσπου ο "κάθε εσύ" να μπορείς να ανακατέψεις την ψυχή μου και να την πάρεις με ένα φιλί...

Με ενοχλεί επίσης...που εικονοποιώ τα πάντα...Με εκνευρίζει μην σου πω...

Γιατί η εικονοποίηση δημιουργεί αναμνήσεις και προσδοκίες...και δεν ξέρω αν τις θέλω...

Τώρα τουλάχιστον...


Πφφφ...Γκρίνια και κρεβατομουρμούρα με αποδέκτη το blogaki μου...

Αυτά είναι... Το βιονικό χέρι λείπει μόνο για ασταμάτητο χάιδεμα μαλλιών και μετά

όλα "μέλι γάλα"...

Sunday, April 18, 2010

ανυπώτακτα θέλω...

Πέσαν οι μάσκες ή έγιναν ένα με το δέρμα και πια δεν αναγνωρίζεις πρόσωπα, βλέμματα, χαμόγελα...?
Τι σε τρομάζει πιο πολύ?Να δεις την γυμνή αλήθεια στο πρόσωπο των άλλων ή να δουν εκείνοι τις αντιδράσεις σου βλέποντας τους?
Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη...
Και πόση αλήθεια μπορείς τελικά να δείς ακόμα και αν το προσωπείο πέσει...όταν το "πρόσωπο", το "βλέμμα" και η "ψυχή" έχει εκπαιδευτεί αλλιώς...?

...Αέναες σκέψεις...


Παύση...

Φυσάει χειμωνιάτικα απόψε... Θέλω ζεστό καφέ...και τον αέρα στο πρόσωπο...περπατητάδα...
κάπου εκεί στην Κηφισιά...

Καλή μας νύχτα...λοιπόν...
Με περιμένει ο καφές...
:-)))

Saturday, April 17, 2010

ήλιος...

Η Κηφισιά είναι όμορφη τα Σαββατοκύριακα...
Κάτι τέτοια Σάββατα με ήλιο...καφέ και περπατητάδες...
Και μετά...?
Και μετά θέλω θάλασσα...μοναχική βόλτα κάπου στην νέα μάκρη-σχοινιά... με το ipod στα αυτιά...και παγωτό μηχανής να λιώνει στο στόμα...
Αυτό θέλω...

...

Αυτό θα κάνω...

Thursday, April 15, 2010

χρώματα...


μου άρεσε αυτή η εικόνα...έπεσα "τυχαία" πάνω της...

Δώσε κλότσο να γυρίσει παραμύθι να αρχινίσει...


Θέλω να κλείσω τα μάτια...

Να μου χαϊδέψεις απαλά τα μαλλιά...

Και να μου πεις παραμύθι...

...μέχρι να αποκοιμηθώ...

Wednesday, April 14, 2010

κάπου με θέα την θάλασσα και οδηγό το φεγγάρι...

Αυτό είναι για μένα το πιο όμορφο και το πιο μελαγχολικό τοπίο του κόσμου...
Εδώ ειναι που πρωτοφανερώθηκε ο μικρός πρίγκιπας πάνω στην γη, κι ύστερα πάλι από εδώ χάθηκε...

Tuesday, April 13, 2010

αυτή η νύχτα μένει...



Πέφταν τ' άστρα μες την λασπουριά...

λάθος μας τα έχουν μάθει...

Saturday, April 10, 2010

μου λες πως δεν μας παίρνει για πολλά...μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει...




Τρελαίνει τις πυξίδες τ' ουρανού τ' αγιάζι
κι ο κόσμος κατεβάζει τα ρολά
μου λες πως δεν μας παίρνει για πολλά
μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει.

Σκιές και φώτα σ' αυτοσχέδιο μπαλέτο
γέλια που σμίγουν μ' αναφιλητά
στο χέρι μου ένα τσιγάρο σκέτο
που τη φωτιά σου μόνο αναζητά.

Μη με φοβάσαι, δωσ' μου το χέρι
μαζί να ζήσουμε η νύχτα όσα φέρει
μη με φοβάσαι, δωσ' μου το χέρι
είναι ο έρωτας το πιο γλυκό μαχαίρι.

Πάψε να ψάχνεις λόγο και σκοπό
σε ότι κάνω και σε ότι πω
ούτε που ξέρω γιατί σ' αγαπώ
κι όμως μπορώ για σένα να κοπώ
και σαν τσιγάρο να καώ.

Τρελαίνει τις πυξίδες τ' ουρανού τ' αγιάζι
θολό ποτάμι ο κόσμος και κυλά
το ξέρω δεν με παίρνει για πολλά
μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει.

Friday, April 9, 2010

κάπου ανάμεσα στο "πολύ" και στο "λίγο" μου...


Ακούω από το διπλανό γραφείο μια φωνή να μου λέει ...


"που είσαι?...Μαρία...που είσαι?που ταξιδεύεις?..."


Που είμαι?...





Ups and Downs part 2...


Τι μπορείς να πεις σε κάποιον που "πνίγεται"?
Τι να του ζητήσεις?
Να ξεχάσει ότι "πνίγεται" και να ασχοληθεί μαζί σου?
Αν είσαι αφελής ή λιγάκι συνειδητά εγωιστής μπορεί και να το ζητούσες...
Αλλά...αν δεν είσαι...
Τον αφήνεις να "φύγει" νομίζωντας ότι έτσι σε προστατεύει...
Άσχετα αν εσύ δεν χρειάζεσαι "προστασία"...
Ασχετα αν εσύ το μόνο που θες, είναι να έχεις την επιλογή
μετά το "demo" να μπορείς να πάρεις το κλειδί ενεργοποίησης
για το "software"...
Whatever...
Τα "θέλω" δεν αλλάζουν, ούτε ξεχνιούνται...
Κάποια στιγμή θα αναγκαστείς ή θα σε αναγκάσουν,
θες δεν θες, να έρθεις αντιμέτωπος με αυτά...
Θα πάρεις θέση, ή θα σου πάρουν την θέση...
Ποιος είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη?

Cold is the absence of heat...

...and I 'm really cold right now...

ξέρω μονάχα...

...

Ακόμη μία αυτοκινητάδα...μοναχική...αυτή την φορά...

Όμορφη η Αθήνα τη νύχτα...Μαγευτικός ο Πειραιάς...

Κατάληξη? Κάπου εκεί στην Πειραϊκή για ακόμα μία φορά...

Εκεί στα ξύλινα σκαλιά...

Με την θάλασσα στα πόδια και τον αέρα να χαιδεύει το πρόσωπο...

Το ipod στα αυτιά, εξαφάνισε μαγικά όλους τους παράταιρους ήχους...

Σοκολάτα παυλίδης κεράσι...για να γλυκάνει την γεύση των σκέψεων μου...

Δεν ξέρω τι περίμενα...Δεν ξέρω ποιον περίμενα...

Ξέρω μονάχα ότι δεν ήρθε κανείς...

Εγώ αντίκρυ σε μένα...

Και η σιωπή να κάνει πάρτυ...

Μπορείς να ξορκίσεις τις σκέψεις...?

Μπορείς να πνίξεις τις λέξεις...?

Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ...Ή μήπως δεν θέλω?


Rewind σκέψης...

Εγώ αντίκρυ σε σένα...

Μπορείς να διαβάσεις τις σκέψεις?

Ή θα πρέπει να σου πω με λέξεις?

Δεν μπορείς?Ή μήπως δεν θέλεις?


Pause σκέψης...



Feelings...keep them refrigerated for a while...

Is it possible?


Impossible is nothing...

Nothing is not impossible...







Thursday, April 8, 2010

κλείσε τα μάτια...

Νωχελικά κοιτάζω την οθόνη...
Τα μάτια κλείνουν...
Δεν έχω υπερβεί τον ύπνο τελικά...
Με δυσκολία τα κρατάω ανοικτά...
Κλεφτές ματιές στην οθόνη και πάλι...
Δεν ξέρω τι ψάχνω να βρω...
Στο repeat τραγουδάκι του Μουζουράκη...
"Πλήξη και αφορμή...με ξύπνησε..."
Μαξιλάρι...εμβρυακή στάση...
log out...
κλείσε τα μάτια και κοιμήσου...
κλείσε τα μάτια και κοιμήσου...
...
...

Wednesday, April 7, 2010

αντικειμενικά κριτήρια...



Έτσι είναι...Απροσδόκητα περιπλέκεται η ζωή σου, απρόσμενα και αιφνιδιαστικά...
Όμορφα αιφνιδιαστικά...Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν...
Αυτοί που φεύγουν γίνονται ανάμνηση, καλή, κακή?δεν έχει σημασία...
Και αυτοί που έρχονται κουβαλάνε μαζί τους "αντικειμενικά κριτήρια"...
Έχεις βρεθεί και εσύ ο ίδιος στην θέση τους, και δεν σε φοβίζουν όσο ηχηρά και βαρύγδουπα
κι αν σου ακούγονται...
Όσο κι αν κάνουν το γαϊτανάκι να στροβιλίζεται και μαζί του να παρασύρει και εσένα...Στιγμιαία νιώθεις ζαλάδα, αλλά έτσι συμβαίνει όταν βρίσκεσαι ψηλά και κάποιος σε αναγκάζει να κοιτάξεις απότομα κάτω...Και εκείνος ο κάποιος, μην ξεχνάς, πως με την σειρά του έχει αναγκαστεί να κοιτάξει ακόμα πιο χαμηλά από το δικό σου κάτω...
Τρόπο θέλει...και επιμονή...
Η αναμονή στο τέλος ανταμείβει...αρκεί να υπάρχει καλή θεληση και διάθεση...

1+1=2


Τώρα γιατί εμένα πότε μου βγαίνει 3, πότε -1 δεν ξέρω...
Μάλλον δεν είμαι καλή με αριθμούς και "νούμερα"...Ποιος ξέρει...

Tuesday, April 6, 2010

...

Δύσκολα τα "πρέπει"... Κουραστικά.
Κουραστικές και οι αέναες συζητήσεις...
Δεν έχω καλή διάθεση...
Απόφαση εργασιακού περιεχομένου με τριβελίζει...
Once again...
Αργά ή γρήγορα...

Monday, April 5, 2010

Όσο μια βόλτα διαρκεί...

Κάποιες φορές, θέλεις απλά να γράφεις...
Χωρίς συγκεκριμένη αιτία, χωρίς συγκεκριμένο παραλήπτη...
Απλά για να μην εκραγούν οι λέξεις στο μυαλό σου...

Κι άρχισε η νύχτα ...

πάλι νύχτα να ζητάει...

Sunday, April 4, 2010


Μικρή αυτοκινητάδα μέχρι το μελίσσι...Η κατασκήνωση κλειστή και η παραλία όλη δική μου...
Έβγαλα τις κόκκινες μπαλαρίνες μου και περπάτησα μέχρι το τέλος της παραλίας...
Απίστευτος ήλιος...μουσική στο Ipod...άμμος στα πόδια...και μυρωδιά θάλασσας...
Η παραλία είχε νωρίτερα κι άλλους επισκέπτες που άφησαν τα ίχνη τους ζωγραφίζοντας πάνω στην άμμο τις κλασικές καρδιές με τα μονογράμματα τους...

Κάθισα στην άμμο...έβγαλα το minibook από την τσάντα...και έβαλα μουσικούλα...
Ο Moby ταιριάζει απόλυτα στην διάθεση μου αυτήν την στιγμή...
Whispering wind λοιπόν...και ο άνεμος όντως να μου ψυθιρίζει γλυκά στο αυτί...
Διάφορες σκέψεις...όμορφες κατά κύριο λόγο που προκαλούν χαμόγελα...

Νιώθω γεμάτη...γεμάτη απο σκέψεις, συναισθήματα και λέξεις που δεν έχουν ειπωθεί...

Thursday, April 1, 2010

για ένα λεπτό...


...δεν είμαι εδώ για κανέναν...

και από εδώ και από όλα λείπω...


(έστω για ένα λεπτό...)

έτσι ξαφνικά...

...σαν θύελλα από κρυφές σκέψεις...
...σαν ποτάμι από χαρούμενα γέλια...
...σαν βροχή από ανείπωτες λέξεις...
...σαν φωτεινός ήλιος που ζεσταίνει την ψυχή...
...σαν σκοτάδι που με νανουρίζει...
έτσι ξαφνικά και απροσδόκητα...
 
Get this widget | Track details | eSnips Social DNA