...

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί
Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

fade out...

κοιτάζω ξανά...και ξανά...

μάτια ζεστά μα θολά...μελαγχολικά...

χαμόγελο συγκρατημένο, σχεδόν ανύπαρκτο...

ληγμένα όνειρα σε καλοκαιρινό φόντο...σκέφτομαι...

μου αρέσει να φτιάχνω ιστορίες...να ταξιδεύω με την σκέψη μου...

κοιτάζω ξανά και ξανά...

μια φωτογραφία...

ψάχνω να βρω την συνέχειά της...

αλλά χάνομαι στις σκέψεις μου...

στις υποθέσεις μου...

δεν έχει σημασία εξάλλου....

αυτό που στα δικά μου "μάτια" φένεται μελαγχολικό,

σε κάποια άλλα ίσως απλά φένεται γαλήνιο...

κοιτάζω ξανά και ξανά...

όχι για να σε "δω"...

μα για να σε "νιώσω"...

και κάπου εκεί χάνομαι...ξανά και ξανά...

από τι προσπαθείς να ξεφύγεις...?

δεν υπάρχουν όροι...

ούτε όρια...

άτυπη συμφωνία...

από τι προσπαθείς να ξεφύγεις άραγε?

από εσένα...?

και τι ψάχνεις να βρεις?

αυτό που ήσουν?

τόσο πολύ σε έχουν λεηλατήσει?

δεν ψάχνω για λάφυρα...με αφήνουν παγερά αδιάφορη...

δεν διεκδικώ...το βρίσκω βαρετό και ανούσιο...

δεν μοιάζω με τα γνώριμα σου πρόσωπα...

κι ας ακούγεται ματαιόδοξο και αφελές...

κρατάω δίκοπο μαχαίρι...αλλά είναι το μοναδικό μου "'οπλο"...

έτσι όπως στο φανέρωσα εξ αρχής...

δεν κρύβει κάτι άλλο...

δεν μεταμορφώνεται...

απλά είναι τα πράγματα...

εκνευριστικά επίμονη είμαι...

και αμετανόητα παιδί...

λιχούδικο παιδί που βούτηξε το χέρι στο βάζο με το γλυκό

και επειδή του απαγόρεψαν να δοκιμάσει ξανά

γκρινιάζει...

εγωιστικό?ίσως...και δεν το κρύβω...

αλλά αληθινό...

δεν έχει δεύτερες σκέψεις...

δεν κρύβει παγίδες...

μονόπρακτος διάλογος με διάχυτη γκρίνια...

:-)))

that's me...

Υ.Γ. τραγικά εγωιστικό post...

ποια είσαι εσύ κυρία μου που νομίζεις ότι όλα γυρίζουν γύρω σου

(παραμιλώντας με κράζω)

σε είχαν προβλέψει τα "όνειρα" μου...

μηχανισμοί ισσοροπίας και η θέληση παγίδα...

ο νους, μαγικό ραβδάκι σε παραμύθι με νεράιδες,

να μεταμορφώνει βάτραχους σε πρίγκιπες...

η φωνή, σειρήνα στα "αυτιά" της ψυχής και

οι λέξεις στέκουν σαν κύκλωπες απέναντι στην λογική...

διασκεδάζω τις αυταπάτες και σιγοτραγουδώ με σιωπές...

οι επιθυμίες λαθρεπιβάτες στο πλοίο των "πρέπει"...

και οι προσδοκίες μισοδαγκωμένα μήλα ποτισμένα με δηλητήριο...

που η καρδιά σαν μια άλλη χιονάτη τα δαγκώνει ξανά και ξανά...

και πέφτει σε ύπνο βαθύ...

σε είχαν προβλέψει τα"όνειρά" μου...

χάρτινος ουρανός...

Μια απ' αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι μα δεν κοιμάσαι
Θ' ανάψω μια φωτιά που θα τη δεις όσο μακρυά και να 'σαι
Και θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό...

erase and rewind...

...cause I've been changing my mind ...

on-off

το ζήτησα...

να βραχεί η ψυχή...να στεγνώσουν οι σκέψεις...

και έγινε...

ξέχασα όμως να σκεφτώ πως με "τόση βροχή"

θα βραχυκυκλώσουν τα συναισθήματα...

και κανένας διακόπτης οn-off δεν με σώζει...

friday night...

(μπορεί να μην έχω ανάλογη θέα...αλλά i like my small front yard...)

μετά από μια τρελή σε ρυθμούς εβδομάδα,

έφτασε η στιγμή που χαλαρώνω στην αυλούλα μου...

την καθάρισα, της έβαλα χρώμα...άναψα τα κεράκια μου...

κρασί...μουσική και ηρεμία...

καμία διάθεση για πολυκοσμία...

άτιτλο...

ήθελα να γράψω...δεν ξέρω τι... απλά ήθελα...
πφφφ...πόσες φορές απλά θέλουμε και δεν βλέπουμε
τίποτα πέρα από την "μύτη" του θέλω μας...

εμένα μου συμβαίνει συχνά τελευταία...
θέλω, θέλω, θέλω...
και πράττω, πράττω, πράττω αναλόγως...

No regrets though... :-)))

κάτι σαράβαλες καρδιές...

στο τσίρκο της αγάπης...

δεν υπάρχει το "για πάντα"...

υπάρχει μόνο η ουτοπία του...

ψευδαίσθηση που έχουμε ανάγκη να την ζούμε...

δύο λέξεις που γεννούν ελπίδες και όνειρα...

δύο λέξεις που οριοθετούν τα πάντα...
ανόητα και παιδιάστικα...
ανταλάσσουμε τα πάντα μας για αυτό το "για πάντα"...

και ξεχνάμε να ζούμε το "τώρα" μας...

δεν με νοιάζει το για πάντα...

και νιώθω διαφορετική...

θέλω το για πάντα μου να διαρκεί όσο μία στιγμή...

αρκεί αυτή η στιγμή να με γεμίζει...

μην σε παραξευνεύει...

μην αναρωτιέσαι...

είναι απλό...

δεν με γεμίζουν δύο λέξεις...

δεν μου φτάνουν δύο λέξεις...

σε κανέναν δεν θα έπρεπε να αρκούν...

μην σου πω ότι έχω βαρεθεί να τις ακούω...

δεν θέλω το για "πάντα σου" λοιπόν...

θέλω το "τώρα" αν αντέχεις...

τι χρώμα έχει το σκοτάδι...?

αυτό που με αφήνεις να δω...είναι μπλε...βαθύ μπλε...ίσως μωβ-γκρι μαζί και μαύρο...

αυτό που βλέπω χωρίς να το θες....δεν θα στο πω...

...έτσι απλά για να έχεις ένα λόγο να με ρωτήσεις...

"για μένα είσαι"...?

κάπου ανάμεσα στο εδώ σου και στο αλλιώτικο εκεί που ψάχνω...

κάπου ανάμεσα σε εξωγήινα βλέμματα και σε γήινα χαμόγελα...

κάπου ανάμεσα στην βουή που κάνει η σιωπή σου και στον κρότο που βγάζει η ψυχή μου κάθε φορά που την ακούει...

κάπου ανάμεσα σε σένα και στο εαυτό μου...

κάπου ανάμεσα στα όχι σου και στα ναι μου...

κάπου εκεί ψάχνω αυτό το κάτι που ίσως να μπορεί να προσδιορίσει...

...την "αδικαιολόγητη" επιμονή μου...