κι έτσι οι μέρες περνούν...

...μα το κενό δεν γεμίζει...στέκει εκεί, κάνει τόσο αισθητή την παρουσία του...Και εγώ γυρίζω γύρω του, στροβιλίζομαι, χάνομαι στην δίνη του και ξανά από την αρχή... Γεμίζουν άραγε τα κενά? Ξεχνιούνται? Παύουν να υπάρχουν? Είναι στιγμές που νιώθω ότι έχω συμβιβαστεί με το "κενό" μου, έχουμε γίνει φίλοι, το έχω πάρει από το χέρι και πάμε! Και άλλες στιγμές που δεν το αντέχω! Δεν το θέλω, μα εκείνο με οριοθετεί... Δεν θέλω άλλα κενά βλέμματα γεμάτα επιθυμίες μόνο σαρκικής ηδονής... Δεν θέλω άλλες στιγμές επίπλαστης πραγματικότητας... Δεν θέλω άλλους ανθρώπους που αναζητούν το φως μου...μα μάταια κοιμούνται στο σκοτάδι τους... Θέλω εμένα και "εσένα"! Να γεμίζουμε το "τώρα" μας...αδιαφορώντας για το μετά... Που είσαι?

mirroring...

γίνομαι εσύ και στροβιλίζομαι γύρω μου...
δεν ξέρω τι βλέπω...δεν ξέρω τι νιώθω...
ξέρω μονάχα πως μου θυμίζεις εμένα...
κι αυτό είναι από μόνο του τόσο δυνατό...

...

έτσι απλά...

Για κάποιο λόγο είμαι στο «εδώ» σου, στο «τώρα» σου…
Για κάποιο λόγο που δεν ξέρω… και δεν με νοιάζει να μάθω…
Όταν κάθε σου κύτταρο, κάθε κομμάτι του είναι σου είναι γεμάτο
με «εκείνη» και κάθε σου σκέψη δημιουργείται και ολοκληρώνεται
για «εκείνη» , νιώθω πως προσπαθείς να χωρέσεις στο μέσα σου, να αντέξεις τον εαυτό σου… μα σε έχει κυριεύσει… όμορφα, γλυκά και μοναδικά έντονα η ύπαρξη της που ανήμπορος μένεις αντίκρυ στα όσα νιώθεις και απλά παρατηρείς…
Δεν είμαι εδώ για να το αλλάξω αυτό… Δεν τολμάς να αλλάξεις την αγάπη…γιατί πολύ απλά σε αλλάζει εκείνη..σε πλάθει…σε οριοθετεί…
Δεν είμαι εδώ για να γίνω αγάπη… δεν γίνεσαι αγάπη στην θέση της αγάπης… ανόητα παιχνίδια εγωιστών ανθρώπων είναι αυτά… ανόητες φιλοδοξίες…
Είμαι εδώ για εκείνον τον απροσδιόριστο λόγο που ακόμα δεν έχω ανακαλύψει… και μου αρκεί… γιατί πολύ απλά… το «όλα» σου είναι reserve… το τίποτα σου επίσης… και αυτό από μόνο του είναι τόσο δυνατό που μηδενίζει τα πάντα…
Και με το μηδέν έχω άριστη σχέση… άλλοι το φοβούνται και άλλοι το απαξιώνουν… εγώ απλά το αποδέχομαι…
Είμαι εδώ λοιπόν χωρίς να περιμένω κάτι… έτσι είμαι… και μην αναρωτηθείς… το «γιατί»…
Πες απλά..πως κάποια στιγμή ήμουν εγώ «εσύ» και τότε δεν υπήρχε κανείς να με ακούσει… κανείς να νιώσει… κανείς να μοιραστώ…
Ίσως τελικά να είμαι στο «εδώ» σου γιατί το όφειλα στον εαυτό μου…