αλήθεια...

αδύνατον να μην σου φανερωθεί...
είτε το αντέχεις είτε όχι...
κομψά ή βίαια...
ξαφνικά ή αναμενόμενα...


η γνώση είναι δύναμη λένε...
πάντα με γοήτευε αυτό...
το να γνωρίζω...
μα είναι στιγμές που εύχεσαι
να μην ήξερες τίποτα παραπάνω
από το "τίποτα"...

"αλήθεια"...
απίστευτο το συναίσθημα που αφήνει στο πέρασμα της...
λυτρωτικά κενό!




η αλήθεια σου πιο ψεύτικη και από το πιο καλά κατασκευασμένο ψέμα...
πλάνη μοναδική που έγινε ζωή σου...

θα δανειστώ από τονΚαβάφη ...

"Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις..."

ενδιαφέρον ουσιαστικό...

Πως το εκφράζεις?
Πως το δείχνεις?
Αφήνεις χώρο...?
Κάνεις αισθητή την παρουσία σου?
Μένεις πίσω, σεβόμενος το "μπροστά" του άλλου?
Επιτρέπεις σε "παρεμβολές" να θολώσουν την ουσία?
Υπάρχει τρόπος να καταλάβει ο "δέκτης" το ουσιαστικό
σου ενδιαφέρον?
Ναι υπάρχει... όταν αυτό που νιώθεις είναι αληθινό,
δεν χρειάζεται πάντα όμορφες λέξεις για να εκφραστεί...
Όταν αυτό που νιώθεις είναι δυνατό, δεν χρειάζεται πάντα βαρύγδουπες
πράξεις για να εκδηλωθεί...
Από μόνο του ως συναίσθημα είναι "απόλυτο", "δυνατό", "ουσιαστικό"...
Το βιώνεις, και "ελπίζεις" ότι θα μπορέσει να το βιώσει και ο δέκτης...
Αν πάλι αυτό δεν γίνει... όσο απογοητευτικό κι αν μοιάζει...
Είχες την τύχη να το βιώσεις...
Και αυτό από μόνο του είναι αληθινό...

...

η μοναξιά πονάει ή η επαφή...?

Πως μετράς τον πόνο?

Με την "απώλεια" ?
Με τον αντίλαλο που κάνει η σιωπή μέσα σου?
ή μήπως με την κομμένη ανάσα που σου θυμίζει
ότι πρέπει να ανοίξεις το στόμα σου και να αναπνεύσεις...

Είχα καιρό να νιώσω έτσι...
Δεν μου το επέτρεπα...
Εξαιρετικά καλοφτιαγμένες άμυνες βλέπεις...
Την μοναξιά... τελικά την αντέχεις...την συνηθίζεις...την αγαπάς...
Η επαφή πονάει περισσότερο...

Γιατί εκεί που νομίζεις ότι έχεις οχυρωθεί και κανείς δεν μπορεί να σε
"δει", τότε τελικά είναι που είσαι απόλυτα ευάλωτος...
Και χωρίς να το καταλάβεις...έχεις ήδη μπει στην δίνη της "επαφής"...

Και οι μέρες σου αλλάζουν, τα σημεία αναφοράς σου επίσης...
Συναισθήματα ανάμεικτα...διαφορετικά...

Και κάποια στιγμή... τα "μαύρα" σου ανθρωπάκια, πέρνουν το τιμόνι και
αρχίζουν να σε οδηγούν κατευθείαν προς τον γκρεμό...
Αρκεί μία στιγμή για να τα ανατρέψει όλα...
Ακριβώς όπως αρκούσε μία στιγμή για να ξεκινήσουν όλα...

Και τότε, όλα τα όμορφα συναισθήματα μετατρέπονται σε μεταμφιεσμένες παγίδες
που είναι έτοιμες να σε ρουφήξουν μέσα...
Τότε το μυαλό λειτουργεί συγκριτικά...
Και δύσκολα "ανέχεται"...

Δύσκολα καταλαβαίνει το "αντίθετο" του άλλου...

Τότε καλείσαι να αποφασίσεις... Και το κάνεις... Και νιώθεις "σωστός" με τον εαυτό σου...
Με τα όσα μέχρι τώρα πρεσβεύεις...πιστεύεις και δέχεσαι...
Και κάπου εκεί...που η λογική λέει "σωστά έπραξες",
κάπου εκεί ο άρυθμος χτύπος της καρδιάς σου...
παραπονιέται ότι "βιάστηκες"...

Και αναρωτιέσαι...
"Πονάει" η απώλεια...?
Ποια απώλεια...?
Του άλλου προσώπου ή αυτού που βίωνες με αυτό το πρόσωπο...?
Ερώτηση που έπαιξε σε repeat mode, εκατοντάδες φορές στο κεφάλι μου,
τις τελευταίες μέρες...

Και πως διαχωρίζεις τα δύο παραπάνω?...Δεν διαχωρίζονται...
Γιατί αυτό που βιώνεις με το κάθε άνθρωπο είναι αποτέλεσμα της
"ένωσης" σας... Ευθύνεστε αποκλειστικά και οι δύο...

Δεν ερωτεύεσαι μία κατάσταση...Δεν αγαπάς μία ιδέα...
Ερωτεύεσαι και αγαπάς, αυτό που έχεις απέναντί σου...
και δημιουργείς μια κατάσταση...μοιράζεσαι μια ιδέα...

...
...
...

Truth is nothing...

What you believe to be true is everything...