Μόνο αγάπη (ρε)...

"να αγαπάς, σαν να μην έχεις πληγωθεί ποτέ..."

Έχεις τολμήσει να το κάνεις ποτέ? Ναι σε εσένα λέω...σε κάθε εσένα...εμένα...
Έτσι χωρίς να σκέφτεσαι το μετά...

Μόνο αγάπη...(ρε)...κι ας είναι όλα σεξ (που λέει και ένας "γνωστός" μου)...

Γέμισα με εικόνες από την όμορφη Κρήτη, που πάντα ανακατώνει την ψυχή μου με τον πιο έντονο και ισοπεδωτικό τρόπο...Εικόνες, μυρωδιές, γέλια, ανθρώπους, στιγμές μελαγχολίας...Και πάλι από την αρχή... Και είμαι "έτοιμη" να γυρίσω πίσω στο χάος της Αθήνας...με τα καλά της και τα κακά της... Είμαι? Έτοιμη εννοώ? Ποιος ξέρει...? Η φυγή είναι πανέμορφη όταν ακόμα και άν έχει αρχή και τέλος... Και ακόμα μία φορά χαμογελάω...εισπνεόντας με όλη μου την δύναμη αυτή την "ενέργεια" που υπάρχει εδώ κάτω...σε τούτο το νησί...

Καλή σου "επιστροφή" Mrs Dream Boulevard ...

Dia dos namorados...

So paint me, take me, hate me, claim me make me something more

Something better than the black and white that coloured me before

I want to feel your body and your hands upon my chest

To feel my emptiness

P.S Να ευχαριστήσω τον 4amorning που μας "έμαθε" αυτό το υπέροχο τραγούδι...

εξομολογήσεις...

Αέναες σκέψεις... Ανύπωτες λέξεις...
Δεν βγαζω νόημα, ή έτσι λέω στο "εγώ" μου για να το καθησυχάσω?

Περπατάω στο δρόμο, και ο ήχος των τακουνιών μου, σπάει την σιωπή...

"Πάμε για ακόμα ένα?" Εκείνοι προχωράνε μπροστά και χτυπάει το τηλέφωνο μου... Είναι ३ το πρωί...σκέφτομαι...
Απαντάω, μα χτυπάει δεύτερη γραμμή...Κλείνω και απαντάω εκείνη την άλλη γραμμή... Ήθελα να σε ακούσω... Έστω και έτσι...

Φλυάρισες, "κοκορεύτηκες" σκέφτηκα για μια στιγμή... Σε άκουγα...όχι αυτά που έλεγες...αυτά που εννοούσες... Ένταση πολύ... Σε προκάλεσα και το ανταπέδωσες...Ή το αντίθετο? Έχει σημασία?

Έτσι είναι αυτά τα τηλεφωνήματα των λίγων λεπτών... Ενοχικά... όσο πιο ενοχικά τόσο πιο πολύ "πονάνε"... αφού κλείσεις το ακουστικό...

Αλκοόλ πολύ...μουδιάζω...και γελάω με όλη μου την ψυχή... Με βλέπω να μεταμορφώνομαι...Σε εκείνο που δεν μου αρέσει...Έχω βγάλει "νύχια" και προκαλώ... Όχι, όχι εσένα πια... Εκείνον που βρίσκεται μπροστά μου εκείνη την στιγμή...

Με "μετράω" ... και για ακόμα μία φορά ξέρω που θα καταλήξω... "Κενό" ...

Γεμίζει? Ναι, στιγμιαία...και με ισσοροπεί... μα με το που χαθεί η γεύση του από το σώμα μου, και το πρωινό φως κάνει την εμφάνιση του, σαν κακή ανάμνηση σφραγίζει τα μάτια μου ένα τεράστιο "mind the gap" ...και τα κλείνω ερημιτικά για να μην με "δω"...

Τις "σκοτεινές" μου στιγμές...γίνομαι άλλη και σε ψάχνω...Ψάχνω το σκοτάδι σου μάταια... Ξημερώνει γρήγορα όμως και χάνεσαι... Χάνομαι και εγώ... Till the next time...

Το επόμενο πρωινό, με βρίσκει με την "έννοια" σου... όχι δεν είναι "έρωτας", όχι τουλάχιστον όπως τον εξηγούν συνήθως... Εξάλλου σου έχω πει... αδυνατώ να ερωτευτώ... μα αγαπάω...αγαπάω βαθιά και με ό,τι αυτό κουβαλάει μαζί του...

... σκέφτομαι πόσο διαφορετικά ήταν τα "βράδυα" μας... Έμοιαζε να πέρασες υπέροχα...Δεν είσαι καλά...όμως...και δεν κάνω λάθος...και αυτό μου ανακατώνει την ψυχή...

...

Μας "χρωστάμε" ένα night out ... έχουμε πολλά να πούμε...κράτα το αυτό...
όχι σαν απαίτηση, ούτε σαν υπόσχεση... απλά σαν επιθυμία...

Καληνύχτα...

seven deadly sins...

Αν υπάρχουν....ποια θα ήταν τα 7 δικά σας θανάσιμα αμαρτήματα?

Υπόσχομαι ότι θα σας πω και τα δικά μου...Αλλά μετά Κρήτης εποχή, γιατί την παρούσα στιγμή...
έχω κάθε αφορμή, δικαιολογία και αιτία...με την υπερκατανάλωση ρακής...να σας πω
ότι το μοναδικό και ένα θανάσιμο αμάρτημά είναι

ο έρωτας...

(άντε και το σεξ...εγκεφαλικό, πνευματικό και σωματικό)


Αναμένω...

Σαν σύννεφο...

Στέκεσαι εκεί, έτοιμο να βρέξεις όσο πιο δυνατά μπορείς... Σκοτεινιάζεις τον ουρανό... Και εγώ μενω εκεί χωρίς ομπρέλα... Σαν κάτι να με δένει και να μην μπορώ να φύγω...Απλά αναμένω την μπόρα σου... Με όση δύναμη... για όση ώρα...

This bloody something...

Απόψε το βράδυ είπα "ναι" σε ένα μου "όχι"...
Σε εκείνο το όχι που θα ήταν το λιγότερο βλαβερό για την Miss Dream Boulevard ...
Όχι σε εκείνο το "όχι" που ήθελα όμως...

Η ώρα είναι 07:16 και δεν έχει ακόμα ξημερώσει για τα καλά... Η χτεσινή μέρα ήταν γεμάτη με ανθρώπους...Σαν να μην ήθελα να μαι μόνη, την μπούχτησα με κόσμο, με συζητήσεις, με λόγια και εικόνες...Και κάπου εκεί και ενώ τελικά συνηδειτοποίησα ότι αυτό που μου έλειπε ήταν χρόνος με τον εαυτό μου, φόρτωσα το στικάκι μουσική, και πήρα την "κάμπια" μου προς την γνωστή αυτοκινητάδα... Ένα δύωρο περιπλανήθηκα στο κέντρο της Αθήνας και μετά στην αγαπημένη μου Πειραϊκή...Εγώ και εκείνη, οι δυό μας σιωπηλά, βουβά μην σου πω, χωρίς να μιλάμε μεταξύ μας...

Εγώ αντίκρυ σε εμένα...

Την σιωπή αυτή την έσπασε ο ήχος του κινητού μου...Πρώτη σκέψη "δεν το σηκώνω", Δεύτερη σκέψη? (δεν υπήρξε το είχα σηκώσει ήδη) ...

- Θα έρθεις?
Μ- Που?
- Σπίτι...
Μ- Αλκοόλ έχεις?
-Θα πάρουμε από δίπλα...
Μ-Έρχομαι...


Η διαδρομή μέχρι τον "προορισμό" κράτησε περίπου 20 λεπτά...Και η Miss Dream Boulevard με έβριζε "μαλακία κάνεις το ξέρεις"...Το στικάκι να παίζει Amy Winehouse - You know i am no good και εγώ να προσπαθώ να της εξηγήσω το ότι τραγουδάω με τόσο πάθος είναι από την ανάγκη μου να "ευθυμήσω" ...

Έφτασα... Το όχι έγινε ναι... Απλά γιατί το θέλησα... Ή μήπως γιατί ήταν το πιο ανώδυνο "ναι" που θα μπορούσα να πω στον εαυτό μου το χτεσινό βράδυ? Έχει σημασία...? Έχει και μεγάλη μάλιστα...Αλλά δεν θα το αναλύσω τώρα...κλείνουν τα μάτια μου...

Με ένα λάθος ναι...διορθώνεται όλο αυτό που νιώθω? Σε καμία περίπτωση...
Και όσο κι αν όλα έχουν την χάρη τους...
εγώ ακόμα ψάχνω να βρω This bloody something...

Cause I've got pieces in my soul
And a lover in my heart I can't deny
This bloody something
That freaks me out until the night makes me say "I love you"

Καλημέρα σας, καληνύχτα μου...

πόσο σκοτάδι αντέχ...ω (εις)

Ακριβώς γι αυτό δεν φοβάμαι... ούτε το "σκοτάδι"...ούτε την "μαυρίλα"... Η ζωή είναι τόσο μικρή για να με φοβίζει το μαύρο "σου", "μου" ,"μας" ... Ναι δεν μπορώ την μιζέρια...τους γαμοσυμβιβασμούς (αν και έχω κανει αρκετούς)...

Θέλω να μαι αυτή που ενώ το σύμπαν συνουσιάζεται και όλα μου πάνε στραβά...να ακούω το τραγουδάκι αυτό και να το τραγουδάω όσο δυνατα αντέχει η φωνή μου... Έτσι όπως έκανα πάντα...

Ακούς "αναγνώστη" ? Δεν με φοβίζει η μαυρίλα σου... Δώσε όσο έχεις...και υπό τους ήχους της μουσικής μου παρέα με αλκοόλ και χορό, θα σε ζαλίσω τόσοοοοο που το "μαύρο" θα μοιάζει με το πιο εκθαμβωτικό φώς που έχεις δει ποτέ...

I dare you to dare ... cause life is fucking short... and it shouldn't be boring...

Καληνύχτα μας...

βόλτα στο κέντρο...

Πρωινό Σαββάτου με έναν υπέροχο ήλιο, και με λαιμό να πονάει και μάτια να τσούζουν...Τίποτα όμως δεν με κράτησε μακρυά από το όμορφο κέντρο (γιατί ναι μέσα στην ασχήμια των σκουπιδιών και τα "αποκαίδια" των προηγούμενων ημερών το κέντρο είναι όμορφο...)

Καλή παρέα, ζεστό ρόφημα και η ακρόπολη πιο όμορφη από ποτέ...Περπατητάδα, "χαζεμα", καθαρός αέρας... Συνθήματα γραμμένα παντού στους τοίχους...άλλα κοινωνικά, άλλα πολιτικά και οπαδικά...και μερικά άλλα, αγαπησιάρικα...

Το βλέμμα μου σταμάτησε σε έναν τοίχο και για μια στιγμή ήμουν εγώ το "μαράκι" που έγραφε το στιχάκι...



Απλό, αληθινό και απόλυτο...όσο απόλυτο χρειάζεται... Μου άρεσε, χαμογέλασα και συνέχισα την βόλτα μου...
Ο "Βρεττός" στην Πλάκα, είναι υπέροχο μέρος για τέτοιες μέρες στο κέντρο...υπέροχο και αγαπημένο... Με τα πιο απίστευτα homemade λικέρ (ό,τι μπορείς να φανταστείς)...
Έμαθα ότι άνοιξε και ουζερί...και αναμένω καλό παρεάκι για ουζοκατάσταση σύντομα...


Τι και αν τώρα που γράφω είμαι τέζα στο κρεβάτι με τον λαιμό να πονάει μέχρι αηδίας? Είναι κάποιες στιγμές που αξίζουν όσο τίποτε...Απλές στιγμές με καλή παρέα...

Καλό μας βράδυ...

ζήλεψα...

και μετά την coula και τον moutro, έτσι για να τριτώσει το "κακό" θα κάνω ηχητική ανάρτηση!!!

(εικόνα :neverwinter-guppy)

awards rock ...

Μετά από μια τρελά δύσκολη εβδομάδα (η προηγούμενη, και αυτή δεν πάει πίσω), επανήλθα στο μπλογκάκι μου...Με ιδιαίτερα ευχαριστώ στον vangel και την xrysafh που μου χάρισαν βραβειάκι...για το ψυχοθεραπευτικό μπλογκάκι μου... Είναι όμορφο να ξέρεις ότι σε διαβάζουν ένα ζευγάρι μάτια και μέσα από όσα γράφεις μπορεί να τους δημιουργείς σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες... Ευχαριστώ παιδιά...πολύ...

Και εδώ οφείλω να προσθέσω ότι είμαι απαράδεκτη γιατί η πρώτη που μου έδωσε βραβειάκι είναι η Coula!!!Coulaki συγχώρα με μάνα μου, ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι τι να σου φθουρίσει!!!

Ούπςςςς και άλλον ξέχασα που με βράβευσε λέει... Goldenakis με συγχωρείς babe...

Οι "κανόνες" λέει για όλο αυτό είναι οι παρακάτωι:

1. Να ευχαριστήσω τον/την blogger που με βράβευσε και να του/της κάνω link back.
2. Να γράψω 7 τυχαία πράγματα για τον εαυτό μου.
3. Να απονείμω κι εγώ το βραβείο αυτό σε άλλους 15 bloggers.

7 γεγονότα για την Mrs Dream Boulevard :

Δεν θα τα αριθμήσω έτσι απλά γιατί δεν τα πάω καλα με τα νούμερα και τα "νούμερα" :P

Θα πω λοιπόν απλά... ότι

Εγώ και ο λόγος (ο προφορικός) έχουμε άρρωστα στενή σχέση, θα μπορούσες να με πεις πολυλογού...

Λατρεύω την θάλασσα, είτε είναι γαλήνα και φωτεινή, είτε είναι σκοτεινή και φουρτουνιασμένη...

Η μυρωδιά του φρεσκοφτιαγμένου καφέ στο σπίτι μου δημιουργεί αγαπησιάρικη διάθεση...

I am bored of great expectations, θέλω να μοιραστώ μαζί σου/σας το τώρα μου, σου, μας, σας...

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ζωή χωρίς μουσική και σκυλιά...

Όσο κλισέ κι αν είναι πιστεύω και δεν ερευνώ πια... ότι "τίποτα δεν είναι τυχαίο"...

Ακόμα πιστεύω στους ανθρώπους, όσες φορές κι αν έχω φάει τα μούτρα μου...


Με την σειρά μου, λοιπόν θα παραδώσω το "πολυπόθητο award" στους παρακάτω αγαπημένους μπλογκούχους με αιτία και πολλές πολλές αφορμές...

στο Μαρούλι, γιατί είναι η απόλυτη προσωποποίηση της "τρυφερότητας" χωρίς αναζήτηση ανταλλάγματος...

στον Αμερικλάνο, γιατί μέσα σε όλο το χιουμορίζειν στο οποίο αρέσκεται να επιδίδεται κρύβει ουσία με μουσική υπόκρουση Mazoo and the zoo... και πολύ το γουστάρω που παραμένει παιδί...

στον Goldenakis, γιατί ο συνδυασμός πρόσκοπος-μεταλλάς-μουσικός παραγωγός-μπλόγκερ είναι μάνα μου too fucking hot!!! :पपप

στην Coula, γιατί είναι κάτι μεταξύ της θυληκής version του Κατακουζινού (βυζαντινολόγα και Political correct) και της Μπουμπουλίνας με πολλές πολλές δόσεις χιούμορ...

στην Koueen, γιατί το τιμά το Nickname μάνα μου...

στην Nefelokokkugia ακα μανούλαααα, γιατί mama είναι μόνο μία!!!

στον Evil chef γιατί πέρα από την ιδιότητα του μουσικού μας μαγειράκου, γιατί μόνο Evil δεν είναι...(Evil = live)

στον Περσέα γιατί μου αρέσει πολύ το όνομα του... με ταξιδεύει κάπου μακρυά από εδώ...

στον Leonida γιατί είναι η αρσενική version του μαρουλιού... Σαν να είναι βγαλμένος από παραμύθι...

στον Moutro γιατί είναι κακομαθημένος, μοναχοπαίδι, γκρίνιας, θρασύς, αθεράπευτα ξεροκέφαλος, ανισόρροπα ευφυής και εξαντλητικά διχασμένος :-) Μα πάνω από όλα γιατί είναι μούτρο και το κέφι του θα κάνει...

στον Aggelo Spyrou, γιατί είναι daddy cool, μας κρατάει παρέα με τις μουσικές του, και είναι τυχερός που τον πρόλαβε ήδη άλλη...γιατί αλλιώς θα φώναζα τις grupies με τα μπλουζάκια "θέλω και εγώ τον Άγγελο" κάτω από το σπίτι του και θα του επιβεβαίωνα όπως και ο ίδιος λέει ότι "ola einai sex"...

στην Venus γιατί είναι μία επίγεια αφροδίτη...

θα μείνω στο 13 ... έτσι από αντίδραση ... και εναντίωση στο χρουσούζικο νούμερο!!!
Σας είπα ότι είμαι αντιδραστική εεε? Όχι το παρέλειψα?

Αν και τώρα που το σκέφτομαι 15 είναι μαζί με

τον Vangel που ευχαρίστησα, αλλά οφείλω να πω ότι είναι ο πιο sexy, έξυπνος, όμορφος, αγνός, καλός, γλυκούλης admin ever ... (τo φακελάκι μπέμπε μετά)

και την Xrysafh που θυμίζει ότι σε κάθε κανόνα υπάρχουν εξαιρέσεις και ό,τι λάμπει τελικά μπορεί να είναι χρυσός...

Νικάς το Χρόνο με μία "στιγμή"...?

Έτσι πίστευα...ότι νικάς τον χρόνο ζώντας κάθε στιγμή...Αδιαφορώντας για το μετά...Μηδενίζοντας ό,τι σε κάνει να νιώθεις ανήμπορος να "ζήσεις"...
Αυτό κυνηγούσα...Το κατάφερα...Πολλές φορές...Και ακόμα το αναζητώ...πεισματικά...
Μα το κενό που νιώθω (αφού χαθεί η στιγμή) δεν γεμίζει...

Ούτε με σέξ...ούτε με όμορφα λόγια...ούτε με ηδονικά βλέμματα γεμάτα υποσχέσεις...ούτε με εικονικές πραγματικότητες και ρόλους πρωταγωνιστή...

Όχι, δεν γεμίζει, με τίποτα... Μα θα μου πεις...κάθε όμορφη στιγμή...που τελειώνει δημιουργεί γλυκιά μελαγχολία...μέχρι να έρθει η επόμενη...

Ναι τον νικάς τον ρημαδοχρόνο...με μία στιγμή...

Με μία στιγμή αλήθειας σου ποτισμένη από την αλήθεια του άλλου...Μόνο τότε...Καθάρια συναισθήματα...όχι μπλεγμένα με δεύτερες σκέψεις...όχι αφημένα σε εικονικά παράλληλα σύμπαντα...
Τον νικάς με την μεθυστική απολυτότητα της παρουσίας ενός ανθρώπου στο "μετά" σου...

Φίλου...αγαπημένου...συντρόφου....εραστή...

Κάντοντας την στιγμή να διαρκέσει για "όσο" αντέχεις,αντέχει...αντέχετε...

Όλα τα άλλα είναι απλά...υποκατάστατη απόλαυση...

...

Τρίτη πρωϊ, στο γραφείο με ζεστό καφέ στα χείλη...μουσική "χαμηλωμένη" στο background... (now is playing - come as you are)...και ο Kurt με την ατίθαση φωνή του με ταξιδεύει κάπου μακρυά από εδώ...

"το μόνο που χρειάζεται είναι όλα όσα έχεις..."
that's the deal τελικά...

Τι έχεις που θα έδινες έτσι εύκολα, χωρίς δεύτερη σκέψη...?Θα μου πεις "και τι θα κερδίσεις"?
Αχμ... δεν ξέρω εξάλλου ΕΓΩ σε ρώτησα πρώτη...!!!

Αναμένω :-)))

as if...

nothing could distract me...