...

"...κι όλη τη νύχτα γίναμε σκυλάκια και ξεδίναμε
και γλείφαμε ο ένας τ' άλλου τις πληγές..."

ups and downs...

Μυστήρια διάθεση...
Ανακατωμένα συναισθήματα...

Πίνω ακόμα μία γουλιά καφέ και η σκέψη μου παγώνει την στιγμή, δεν υπάρχει τίποτα γύρω μου...
Τίποτα...Εγώ και η ανάσα μου...Και όλες εκείνες οι λέξεις που κάνουν πάρτυ στο κεφάλι μου...

Με θλίβουν τα "γιατί" ... Ποτέ δεν μου άρεσαν...Δεν ξέρω αν φταίει ο συναισθηματισμός μου ή η ανάγκη μου να έχω λογική εξήγηση για τα πάντα...Δεν ξέρω αν με ενοχλεί που το σύμπαν παίζει παιχνίδια και με έχει χρήσει μέρος τους χωρίς να ξέρω αν θέλω...

Ο εκνευριστικός ήχος των ασταμάτητων τηλεφωνημάτων, μου αποσπά την προσοχή... Μα δεν θέλω να επανέλθω στο "εδώ" μου... Λίγο ακόμα χαμένη στις σκέψεις μου...Λίγο ακόμα χρόνο θέλω...

Κάποια στιγμή θα φύγω, ή θα με "φύγω"...
Για που? Έχει σημασία?
Για όπου, πάντα μου άρεσε το ανεξάντλητο....το άγνωστο, το διαφορετικό...

Πάλι τάσεις φυγής? όχι...δεν είναι ηττοπαθές...είναι σιωπηλή επιθυμία που τώρα τελευταία έχει αρχίσει να "βάζει" φωνή και μου είναι αδύνατον πια να την παραβλέψω...

Δεν ξέρω τι μου αναλογεί...ξέρω όμως πως δεν μπορώ τα"μισά" ... δεν μπορώ τις "εκπτώσεις" (το έχω ξαναγράψει αυτό...τόσες φορές..)...Πόσο κλισε? όσο...δεν με νοιάζει...

Τα "όλα" ή το "τίποτα" ...έτσι είμαι... και δεν είναι εύκολη επιλογή...μα δεν έφτασα εδώ για να κάνω τώρα πίσω...

intimate dance...

Έναν χορό δίχως αρχή και τέλος...εγώ και εσύ...και μουσική...Μέχρι τα "δύο" να γίνουν "ένα"...

Μέχρι οι ανάσες να μην ξεχωρίζουν η μία από την άλλη, και ο χτύπος της καρδιάς να δίνει τον ρυθμό...για πόσο? Για όσο...για όσο αντέξουν δυο σώματα να χορεύουν στους ρυθμούς ενός πάθους, ενός έρωτα, μιάς αγάπης...

inner explosion ...

Και εκεί που ο κόσμος σου μοιάζει σαν να έχει καταπιεί άγκυρα και εσύ μένεις στάσιμος σε μία θάλασσα που έχει σκοτεινιάσει...

Ο ουρανός σου μοιάζει με ασπρόμαυρη φωτογραφία που έχει παγιδευτεί στον χρόνο
και τίποτα δεν μπορεί να τον χρωματίσει...

Έρχεται εκείνη η στιγμή που δεν είχες ποτέ υπολογίσει να σου αναποδογυρίσει την εικόνα, να την
ανακατέψει, να ρίξει φως και να την βάψει με χρώματα... πράσινο...κόκκινο...μώβ...

Χρειάστηκαν μόνο μερικά λεπτά παραλογισμού και άλογης τρέλας...
Μερικά αυθόρμητα λόγια...
Και κάποιες σιωπές που έκαναν την ανάσα να χορεύει σε ρυθμούς "έρωτα"...

Me and the dragon can chase all the pain away...

dolphin...

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί
Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Καλό μας μήνα...

Και εκεί που ταξιδεύεις…ανέμελα…ήρεμα…χαμένη στις σκέψεις σου…πάλι ο ήχος εκείνος…. Σε ανακατώνει… Είσαι μεσοπέλαγα, έχεις ελάχιστο σήμα… (cosmote και μπούρδες σήμα καμπάνα…) και κοιτάς την οθόνη του κινητού σου… Βγαίνεις στο κατάστρωμα, ακούς ένα «πήρα να σου πω καλό μήνα» και χαμογελάς ασυναίσθητα…

Ξέρεις πολύ καλά τι κάνεις… και ξέρω και εγώ…Και όσο και αν με εκνευρίζει γιατί δεν έχω κανένα έλεγχο κάτι τέτοιες στιγμές, τόσο το απολαμβάνω…

Και εκεί που λέω «φεύγω» από όλους και όλα, αυτό το «έλα» σου με αποσυντονίζει… το νοιώθω συνεχώς και πιο κοντά μου, και δεν ξέρω σε ποια κατεύθυνση να κοιτάξω, που να σε ψάξω… και τότε στρέφω τα μάτια μου μέσα μου και όσο σκοτεινά και αν είναι σε βρίσκω πάντα εκεί…

Χωρίς φώτα, μόνο με όσα νιώθω…με όλες τις αισθήσεις μου…

Γιατί έτσι φτιάχτηκα… για να «βλέπω» και τα ίσως μου να γίνονται ναι…και τα όχι μου να σε φέρνουν ακόμα πιο κοντά…

Treasure the moment… αυτό κάνω…μόνο αυτό…για τώρα…και όσο πάει…γιατί τελικά δεν έχει καμία σημασία το μετά…αν το παρόν μας δεν έχει κάτι από εσένα και εμένα μπλεγμένο με πολύ νιώσιμο… όχι απαραίτητα ερωτικό…αλλά νιώσιμο… που ηλεκτρίζει την ψυχή μας…δεν έχει νόημα... Την δική μου έστω…το έχω ανάγκη αυτό…Με «τρέφει»… με κάνει να νιώθω ζωντανή…

Και αυτός ο αέρας…μαγικός… Στα μούτρα μου πλανιέται και με νανουρίζει…με μία υπόσχεση…

Ότι πάντα θα ηρεμεί την ψυχή μου , όταν το έχει ανάγκη…

Καθάρια συναισθήματα, έντονα…θα με αποκοιμήσουν μέχρι να ξημερώσει και να έχω φτάσει στο λιμάνι…

Καλό μας μήνα...