Χρώμα? 

Διάλεξε εσύ... δεν έχει σημασία...

Μα πως...έχει...μία καρδιά έχει χρώμα κόκκινο...

Σχήμα?

Όπως σου βγει η ζωγραφιά...

Μα πως μια καρδιά έχει συγκεκριμένο σχήμα...

Δεν έχει σημασία....σου λέω...και χαμογελάω...

Μα εγώ έχω μάθει να ζωγραφίζω την "αγάπη" σαν μία κόκκινη καρδιά...

Και τώρα εσύ έρχεσαι να μου πεις, πως δεν έχει καμία σημασία το χρώμα ή το σχήμα?

Έλα κοντά μου... πλησίασε...κι άλλο... κλείσε τα μάτια σου... φέρε μου την παλάμη σου... ακούμπησε την στην καρδιά μου και πες μου κάτι...ότι σου έρθει στο μυαλό...

Σε αγαπάω...

Προσπάθησε να ζωγραφίσεις τον ρυθμό της καρδιάς μου όταν μου ψιθύρισες "σε αγαπάω..." Μπορείς? 

Μπορείς ...μα δεν έχει σημασία... η ζωγραφιά...

αλλά αυτό που νιώθεις ζωγραφίζοντας την και κοιτώντας την...

Κατάλαβες?

Έτσι είχα μάθει...από παιδί...

Έτσι έμαθα μεγαλώνοντας...

 

  

  

“What's meant to be will always find a way” ...

Πόσο καιρό έχω να γράψω...? Πολύ... Και να που έφτασε Ιούλιος... Και να που είναι Κυριακή...
Και εγώ εδώ μπροστά από την οθόνη... Δύσκολος μήνας ο προηγούμενος, δύσκολος και αυτός θα πω...και δεν ξέρω τι εύχομαι...

Εκείνο το μαγικό ραβδάκι που το έβαλα είπαμε? Που το έχω κρύψει?
Σχεδόν έχω ξεχάσει την μορφή του... Και τώρα να που ήρθε η στιγμή να το αναζητήσω ξανά...

Τι κάνω λάθος?  Κύκλος είναι η ζωή... Και εγώ κύκλους κάνω γύρω από τον άκρατο συναισθηματισμό μου...Και είναι εκείνες οι φορές που νιώθω σαν 5 χρονο παιδάκι που δεν μπόρεσε να εξηγήσει γιατί  άφησε ανοιχτό το βαζάκι με τα μπισκότα και του έβαλαν τις φωνές γλύκά μεν...αλλά τους τις έβαλαν... Ακόμα κι αν είχαν δίκιο...

Πως να περιγράψει τι νιώθει το παιδάκι? Δεν περιγράφεται...νιώθεται μόνο... Να, είδε το βάζο στον πάγκο, με τα λαχταριστά μπισκοτάκια και πήρε καρέκλα, παραλίγο να πέσει μάλιστα και με ένα τεράστιο χαμόγελο άνοιξε το βάζο πήρε ένα μπισκοτάκι, δοκίμασε διστακτικά και έκλεισε τα ματάκια του για να απολαύσει κάθε μπουκιά... Του είχε λείψει η γεύση... Δεν το άφηναν να φάει τόσες μέρες... Αυτά τα "πρέπει" των μεγάλων...

Πως να σου εξηγήσω... όλα τα άλλα γύρω μου είναι απλά εκεί γιατί υπάρχουν... δεν με νοιάζει πως, γιατί και πόσο...

Εσύ είσαι το βάζο με τα μπισκότα μου...Που τόσες μέρες δεν μπορώ να γευτώ ενώ μου έχει λήψει αφόρητα η γεύση σου... Μπορώ να κοιμάμαι και να ξυπνάω δίπλα στο βάζο μέχρι να βρω τρόπο να το "ανοίξω" πάλι... Μα δεν μπορώ να φανταστώ τον "πάγκο" μου άδειο από την γεύση που αφήνει στα χείλη μου η δική σου γεύση...

Κατάλαβες???
Αν όχι.. τότε σίγουρα κάτι κάνω λάθος ...

                                         

" Κι αν σκοτείνιασες κι άμα νομίζεις όλα πια τα έχεις χάσει
έλα,εγώ είμαι εδώ σ`το ορκίζομαι κι αυτό πως θα περάσει..."