through my eyes...

Love in December...

so this is love
in the end of december
quiet nights
quiet stars
and i'm here
monday to sunday
cause you're fragile
and i'm weak

so you fall
when the nights grow longer
into sleep
and won't wake up

and i'm here
i'm sitting beside you
and i'll wait until the spring

don't you worry
i'll be there for you
don't worry about me
you know me better than that
don't you worry
i'll be there for you
i'll catch you if you would fall

so you drift
when the days grow colder
away from me
and won't look back
far away
and i can't guide you
but i'm here
til the spring

don't you worry
i'll be there for you
don't worry about me
you know me better than that
don't you worry
i'll be there for you
i'll catch you if you would fall

don't you worry
i'll be there for you
don't worry about me
you know me better than that
don't you worry
i'll be there for you
i'll catch you if you would fall

i'll catch you if you would fall

Babe oh, dream about me…

Νέο σπίτι νέα, νέα καθημερινότητα, νέες συνήθειες…Ένας μήνας με πολλές ανατροπές, εκπλήξεις, καλά και κακά νέα και με αυτή την τόσο γρήγορη και κουραστική μετακόμιση…Παρόλα αυτά το νέο μου σπίτι μοιάζει με επίγειο παράδεισο…

Μονοκατοικία, με πέργκολα και αυλή με χώρο για το σπιτάκι του γκρινιάρη σκύλου μου που είχε πάει διακοπές στην «γιαγιά» μέχρι να μετακομίσουμε...

Αυτή την στιγμή που γράφω βρίσκομαι στην αυλή, αν και δεν έχει αρκετό κρύο έχω βάλει ψιλοχειμωνιάτικα ρούχα έχω ανάψει κεράκια και πίνω κρασί…Κοινότυπο ακούγεται αλλά το απολαμβάνω τα μάλα…Στο background παίζει moby – dream aboyt me…υπέροχο κομμάτι…και στα πόδια μου ο memo να ροκανίζει μανιωδώς το κόκαλό του…Στιγμή ευτυχίας και γλυκιάς μελαγχολίας…

Ακολουθεί το «love in December» εξίσου ατμοσφαιρικό κομμάτι…όλο το compilation του Best Radio – autumn grey είναι τελικά υπέροχο…και ταιριάζει τόσο με την διάθεση μου όσο και με τον καιρό…Άντε και καλό μας χειμώνα λοιπόν και ελπίζω τι νέο σπιτάκι μου να σημάνει νέα αρχή γενικά στην ζωή μου γιατί είναι κάτι που το έχω ανάγκη...

Tainded Love...

Are you ready to play the game
Ready to lose it all
Sure you want to play
this tainted love
Ready to play the game
Ready to lose it all
Sure you want to play
this tainted love
Ready to play the game
Ready to lose it all
Are you sure you want to play

Νυχτερίδες και αράχνες καλή μου...

Μετά από ένα τρελό πρωϊνό, ένα εξίσου γρήγορο σε ρυθμούς μεσημέρι κατέληξα σπίτι τρώγοντας κάτι πρόχειρο και μιλώντας ταυτόχρονα στο κινητό με 3 φίλους μου (μην ρωτήσετε πως, να ναι καλά η ανοιχτή ακρόαση) προσπαθώντας να αποφασίσουμε αν και που θα βρεθούμε...Ξαφνικά χτυπάει η 2η γραμμή στο κινητό μου... "παιδιά μισό λεπτό είναι η κουρλή στην άλλη γραμμή να δω τι θέλει και να της πω ότι κανονίζουμε..."
---"Ναι?...Έλα κάλεσε το 166 επειγόντως...."
----"Γιατί τί έγινε, που είσαι?"
--"Καθοδόν προς Κηφισιά, νομίζω ότι έχω αράχνη στο αυτί μου, έβγαλα κάτι ποδαράκια...Δες πιο νοσοκομείο εφημερεύει..."
---"Οκ, σου τηλεφωνώ σε λίγο έλα από εδώ να πάμε μαζί μην πάς μόνη σου..."

Πιαδιά η μ........ λέει ότι έχει κάτι στο αυτί της, κάτι για αράχνη μου είπε...Κανονίστε, εγώ πάω μαζί της στο Σισμανόγλειο που εφημευρεύει και στείλτε μου μήνυμα, αν όλα είναι οκ θα έρθουμε να σας βρούμε...

Ντύνομαι γρήγορα, και κατεβαίνω κάτω...Κατευθυνόμαστε προς το νοσοκομείο στα επείγοντα περιστατικά, η τρελή η φίλη μου είχε κρατήσει την μπατονέτα με τα ευρήματα και μου περιέγραφε την ανακάλυψή της...Και η ιδέα μόνο με έκανε να ανατριχιάσω.

Εντωμεταξύ, οι υπόλοιποι μάλλον ψιλοβαριόντουσαν τελικά και αποφασίσαμε να αναβάλουμε την συνάντηση...

Φτάνουμε στο Σισμανόγλειο, στην γραμματεία και περιμένουμε στην σειρά μας για να περάσουμε από την διαλογή ασθενών.Meaning, περνούσαν ένας ένας οι ασθενείς στο γραφείο μιας κοπέλας συμπλήρωναν ένα έντυπο και εκείνη τους έλεγε σε ποιο ιατρείο να πάνε...
Δύο άτομα ακόμα και έρχεται η σειρά μας...Η κοπέλα στο γραφείο φενόταν αρκετά κουρασμένη και εκνευρισμένη και η ατάκα της φίλης μου την αποτελείωσε...

--- "Δεσποινίς εσείς τι ακριβώς έχετε?"
--"Νομίζω ότι έχω αράχνη στο αυτί μου..."

Αν είχα φωτογραφική μηχανή, θα αποθανάτιζα την έκφραση της...Τέσπα, μας παραπέμπει στον γιατρό ο οποίος βαριόταν την ζωή του...Βάζει στο αυτί της φίλης μου το λεγόμενο χωνί κάτι πασπατεύει και βγάζει ένα πολύ μικρό μαυράκι...Αυτό ήταν μας λέει...Είστε εντάξει...

Τώρα ήταν το υπόλοιπο της αράχνης, ήταν απλά κάτι άσχετο, αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ...Περιχαρής και ανακουφισμένη η φίλη μου και εγώ συνάμα, κατευθυνόμαστε προς το νέο της σπίτι στην Κηφισιά...Ομολογουμένως απόσταση 15 λεπτών εμείς την κάναμε μισή ώρα, κλασικά γιατί αφαιρεθήκαμε συζητώντας και χαθήκαμε... Κάναμε μία σύντομη στάση να πάρουμε κόκα κόλα κάτι γλυκό και το cosmopolitan...(χμμμ πάνε πολοί μήνες που είχε να το αγοράσει, πάλαι ποτέ ήτνα φανατική αναγνώστρια).Φτάσαμε σπίτι, μαγειρέψαμε, σε 10 λεπτά είχαμε φάει κιόλας και είχε έρθει η ώρα του επιδορπιου...Η μ........ ανοίγει το cosmopolitan και αρχίζουμε να το ξεφυλλίζουμε...Κάποια στιγμή πέφτωντας το βλέμμα μου στα ζώδια διαβάζω .... για τον Καρκίνο ( και εγώ και η μ.... και η μ.... είμαστε και οι τρεις κατακαημένα καρκινάκια βλεπετε)...

Καρκίνος : Μπλα μπλα μπλα μπλα.... Η έκλειψη στις 20 Απριλίου δημιουργεί ιδανικές συνθήκες για μία νέα σχέση ή ένα παιδί...Αν δεν είστε έτοιμη για το δεύτερο πάρτε προφυλάξεις...Μπλα μπλα μπλα...

Η φίλη μου ξαφνικά με κοιτάει καλά καλά με ένα βλέμμα γεμάτο νάζι και απορία...Και πετάει την εξής απίστευτη ατάκα..."Μα καλά τι προφυλάξεις να πάρω για να το αποφύγω...Αφού είμαι πολύ όμορφη...Μπούρκα να βάλω για να μην μου την πέσουν...?"
..............................
Παύση και γέλιο μέχρι δακρύων...Όσο την κοίταζα και με κοίταζε τόσο πιο πολύ γελάγαμε...Συνετιστήκαμε όταν σκεφτήκαμε ότι η μ.......... δεν έχει ακόμα υπογράψει το συμφωνητικό του νέου σπιτιού και οι ιδιοκτήτες μπορεί και να το ξανασκεφτούν...
Κάπου γύρω στα μεσάνυχτα άρχισα να νιώθω τον Μορφέα να με φλερτάρει ανεπανόρθωτα και κατευθύνθηκα προς το σπίτι μου...Αν μη τι άλλο η συγκεκριμένη μέρα ήταν η αποθέωση του παράλογου και της παραφροσύνης...

Και δεν ήταν τίποτα μπροστά σε όσα έχουν προηγηθεί και σε όσα θα συμβούν ειδικά όταν είμαι παρέα με την κουρλή την φίλη μου...
Και μετά σου λέει πως ο Καπουτζίδης έγραψε το παρά πέντε...

Υ.Γ. (παρεπιπτώντος αποφάσισα να μην γράφω μόνο στεναχωριάρικα κείμενα στο αγαπημένο μου μπλόγκ...έτσι για αλλαγή...)

Απέραντο κενό...

Στίχοι: Θάνος Παπανικολάου
Μουσική: Βασίλης Γαβριηλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ ένα φάντασμα στον κόσμο του κλεισμένο
μια Πηνελόπη θολωμένη απ' το ποτό
που έχει το μέλλον της σε σένα κερασμένο
Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ πλανήτης σε τροχιά που δεν τελειώνει
να κλέβω κάτι απ' τ' απέραντο κενό
και ν΄ αγαπώ ότι δικό σου με πληγώνει

Μα σαν τις πρώτες τις αγάπες που επιστρέφουνε
συνέχεια φεύγω μακριά σου κι όλο έρχομαι
να με ξεχνάς και να με σβήνεις το ανέχομαι
δεν ονειρεύομαι, δε ζω, δεν παραδέχομαι, μόνο δέχομαι

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ να φτιάχνω στον καθρέφτη άλλη όψη
αφού το αύριο δε θέλει να σε δω
στείλε το χθες εδώ και πάλι να με κόψει
Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ ένα πρόσωπο που κρύβεται και λιώνει
σ' αυτόν τον κόσμο που ότι βλέπω είναι μικρό
μόνο η απόσταση των δυο μας μεγαλώνει

Μα σαν τις πρώτες τις αγάπες που επιστρέφουνε
συνέχεια φεύγω μακριά σου κι όλο έρχομαι
να με ξεχνάς και να με σβήνεις το ανέχομαι
δεν ονειρεύομαι, δε ζω, δεν παραδέχομαι, μόνο δέχομαι

Αγάπα με τις ώρες που μπορείς...

Πόσο πολύ σε περιγράφει αυτός ο στίχος τελικά? Στα δικά σου μέτρα & σταθμά τα θες όλα. Και καλά κάνεις. Δικαίωμά σου... Εγώ κουράστηκα όμως να με αγαπάς τις ώρες που μπορείς...
Προχτές το βράδυ είχες μία πολύ δύσκολη στιγμή και εγώ όπως πάντα ήμουν ¨εκεί"... Και αν ξαναγινόταν κάτι ανάλογο ξέρω ότι πάλι εκεί θα ήμουν... Με οποιοδήποτε ρόλο κι αν είχα στην ζωή σου...
Γιατί? Γιατί έτσι είμαι εγώ... Γιατί τόσα χρόνια, τόσοι άνθρωποι και ακόμα όμως δεν έχω μάθει τίποτα... Ή απλά ... έτσι είμαι εγώ...

Έψαχνα το λάθος τόσο καιρό...Το λάθος τελικά ήταν ότι δεν έφυγα την στιγμή που κατάλαβα ότι θες όλα όσα προσφέρω απλόχερα και χωρίς απαιτήσεις και όχι εμένα...
Ναι...έτσι είναι...Δεν ήθελες εμένα ουσιαστικά, αλλά όλα όσα ένοιωθα για εσένα, όλα όσα θα μπορούσα να κάνω γι αυτά που ένοιωθα...

Πόνεσα, έκλαψα και παραιτήθηκα... Και νόμιζα πως αυτό ήταν...Τα λόγια σου όμως πάντα με γύριζαν πίσω...Και έτσι ξαναπόνεσα και ξαναέκλαψα και απέρριψα τον εαυτό μου. Τον έβαλα τιμωρία... Μειώθηκα σαν άνθρωπος και σαν γυναίκα... Έφτασα στον πάτο και δεν είχα καμία δικαιολογία, την διαδρομή την ήξερα πολυ καλά...

Δεν ξέρω τελικά αν μου έκανες κακό ή αν εγώ το επέτρεψα. Το σίγουρο είναι ότι με άλλαξες και δεν ξέρω αν μου αρέσω έτσι...


Πάω μια βόλτα με το αυτοκίνητο...Δεν ξέρω τι ψάχνω να βρω... Μάλλον τον εαυτό μου...