love me more...

"Love is a temporary madness. It erupts like an earthquake and then subsides. And when it subsides you have to make a decision. You have to work out whether your roots have become so entwined together that it is inconceivable that you should ever part. Because this is what love is. Love is not breathlessness, it is not excitement, it is not the promulgation of promises of eternal passion. That is just being "in love" which any of us can convince ourselves we are. Love itself is what is left over when being in love has burned away, and this is both an art and a fortunate accident.."

on ne voit pas qu'avec le coeur...

Ας είναι η καρδιά, τα μάτια σου...

Γιατί εκείνη βλέπει καθαρά...ουσιαστικά...και αληθινά...

Δεν την ξεγελούν οπτασίες, φωνές και λόγια...

Δεν την τρομάζουν τα "πρέπει", τα "όχι" και τα 'μη"...

Στέκει εκεί μπροστά σου, γυμνή αλήθεια, με μοναδική τόλμη

και σε πλημμυρίζει συναισθήματα...

Ας είναι η καρδιά, τα μάτια σου...

Και εσύ ειρηνικός πολεμιστής χωρίς όπλα και ασπίδες...

Χωρίς έπαθλα και θριάμβους...

Ας είναι η καρδιά, τα μάτια σου...

Και εγώ, αυτή που θα τα αντικρύσει...

Χωρίς φτιασιδώματα, χωρίς βιτρίνες λογικής...

Ας είναι η καρδιά, τα μάτια σου...

και άσε με να ακούσω τον παλμό της...κοιτώντας σε...

sometimes...

Sometimes, when I look deep in your eyes, I swear I can see your soul...
but...

...

θέλω ένα βράδυ να κλέψω δυο σκέψεις σου...
την πιο φωτεινή και την πιο σκοτεινή...
και να τις βάλω απέναντι την μία στην άλλη...

απόλυτη σιωπή...
δεν με αφήνεις να "ακούσω"?
δεν θέλεις να μου "πεις"...?

από την άλλη οι δικές μου σκέψεις,
μοιάζουν με παιδιά που διασκεδάζουν
σε λούνα παρκ και γελάνε δυνατά...
δύσκολο να μην τις ακούσεις...
ακόμα πιο δύσκολο να μην τις γράψω...


"μεθυσμένα" σε θέλω...
"λογικά" δεν πρέπει...

...

a little i do...

go on...

κάποιες φορές...

κάποιες στιγμές...

θέλω να μπορούσες να διαβάσεις

την σκέψη μου...

να μην χρειάζεται να πω τίποτα...

να μην χρειάζεται να ρωτήσεις τίποτα...

και κάποιες άλλες θέλω να σου τα πω όλα

με μία λέξη...

αλλά...

ψάχνοντας...?

μάλλον ποτέ δεν θα καταλάβω κάποιες ανθρώπινες συμπεριφορές...
ή καλύτερα να πω...ότι απλά θα κάνω πως δεν τις καταλαβαίνω...
έτσι θα είμαστε όλοι χαρούμενοι και βυθισμένοι στον ουτοπικό μας κόσμο...


...πφφφ απογοητευτική στάση...

...δεν θέλω να είμαι μέρος αυτής της ψευτοπαράστασης...
όπου όλα ισοπεδώνονται στον βωμό της ανασφάλειας και της ικανοποίησης του εγωϊσμού...

πως είναι δυνατόν κάποιος να βλέπει μόνο μέχρι εκεί που του επιτρέπει η μύτη του???
δεν με αφορα να διεκδικώ ό,τι δεν νιώθω ότι θέλω...δεν είναι της ψυχοσύνθεσής μου να το κάνω...

πάραυτα με στεναχωρεί και με απογοητεύει όταν το βλέπω να γίνεται τόσο μα τόσο απροκάλυπτα...

νομίζω ότι είμαι θυμωμένη σήμερα...αλλά δεν το εξωτερίκευσα...και τελικά ίσως αυτό να είναι το λάθος μου...


από την άλλη...κάποιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ...και ίσως πρέπει να τους δεχτούμε όπως είναι...ή αν δεν το αντέχουμε απλά να τους "φύγουμε"...


anyway...νιώθω ένα περίεργο κενό και ψάχνω να βρω κάτι διαφορετικό για να το "γεμίσω"...
και γύρω μου όλα μου μοιάζουν τόσο μα τόσο ίδια...άσχημα ίδια...

που είσαι?

...