Το αταίριαστο είναι λατρεμένο...

"Είμαστε αλάθητοι στην επιλογή του εραστή μας, ιδιαίτερα όταν αξιώνουμε το λάθος πρόσωπο. Ενα ένστικτο, ένας μαγνήτης υπάρχει που γυρεύει το αταίριαστο"
Χανίφ Κιουρέισι (Μεσάνυχτα όλη μέρα...)

Έχει τόσο δίκιο τελικά...Δεν ξέρω για άλλους αλλά εμένα με τρομάζει το πόσο δίκιο έχει... Πόσες φορές έχω αναγνωρίσει έστω και καθυστερημένα το αταίριαστο και όμως όχι μόνο δεν έφυγα την στιγμή που το κατάλαβα...αλλά έμεινα πολύ περισσότερο από ότι φανταζόμουν...

Αυτή η επιλογή του αταίριαστου, του λάθος συντρόφου, εραστή... κρύβει δύο όψεις...

Υπάρχει ο λάθος άλλος που μένεις μαζί του γιατί είναι τόσο αταίριαστος που σου διασφαλίζει ότι δεν θα πληγωθείς, ότι δεν θα ερωτευθείς ουσιαστικά, ότι δεν θα δεσμευτείς, δεν θα χάσεις το εγώ σου και ότι από επιλογή θα φύγεις αφού πρώτα θα έχεις γκρινιάξει για το πόσο βασανιστικό ήταν να είσαι με άυτόν τον λάθος άλλο...
Ηλιθιότητα...Ματαιοδοξία ανακατεμένη με φόβο...Άδικο...
Γιατί αυτός ο λάθος άλλος ίσως σε εσένα έβλεπε κάτι ταιριαστό...

Από την άλλη υπάρχει και αυτός ο μοιραίος αταίριαστος άλλος που όσο κι αν ξέρεις ότι δεν είναι συμβατός με σένα τόσο πιο πολύ κολλάς μαζί του...Περνάει ο χρόνος και αδυνατείς να σκεφτείς γιατί μένεις, μα δεν φεύγεις... Αυτός ο αταίριαστος άλλος μπορεί να δημιουργεί σκοτάδι γύρω σου, αλλά ταυτόχρονα σου υπόσχεται και φως...

Δεν ξέρω ποιος προσδιορίζει τον ρόλο του αταίριαστου ωστόσο... Ο ίδιος ο αταίριαστος ή εμείς που επιλέγουμε το μη συμβατό?

Εγώ σίγουρα συγκαταλέγομαι σε εκείνους που επιλέγουν συνειδητά ασυνείδητα την δεύτερη όψη του αταίριαστου...
Το "μοιραίο" πάντα έπαιζε έντονο ρόλο στην ζωή μου...Με γοήτευε με έναν απροσδιόριστο τρόπο...
Και σε καμία περίπτωση η επιλογή του αταίριαστου δεν ταυτιζόταν με την ασφάλεια του να μην πληγωθώ ή να μην χάσω το εγώ μου...Αντιθέτως θα έλεγα...

Από την μοναξιά στην μοναχικότητα...

Πάντα διαφωνούσα με όσους ανόητα μπέρδευαν αυτες τις δύο λέξεις...Πάντα ήμουν υπέρμετρα αντιδραστική στην ανάγκη κάποιον ανθρώπων να μηδενίζουν τις λέξεις, τις έννοιες και τα συναισθήματά τους...

Με έντονη φωνή και ειρωνική χροιά έλεγα... "το να είσαι μόνος δεν είναι ταυτόσημο με το να νιώθεις μόνος..."

Η μοναξιά έχει φόβο, πικρία, αρνητικά συναισθήματα...Η μοναχικότητα είναι συνειδητοποίηση και επιλογή...

Πολλοί έχουν γράψει για αυτά τα δύο "συναισθήματα"... Ένας από αυτούς και ο Osho...

"...υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη μοναξιά και τη μοναχικότητα. Όταν νιώθεις μοναξιά, σκέφτεσαι τον άλλον, σου λείπει ο άλλος, είσαι εξαρτημένος. Η μοναξιά είναι μια αρνητική κατάσταση. Η μοναξιά είναι η απουσία του άλλου. Η μοναχικότητα είναι η παρουσία του εαυτού. Η μοναχικότητα είναι πολύ θετική, είναι αληθινή ελευθερία. Είναι μια παρουσία που ξεχειλίζει. Είσαι τόσο γεμάτος από παρουσία, που μπορείς να γεμίσεις ολόκληρο το σύμπαν με την παρουσία σου και δεν υπάρχει η ανάγκη του άλλου."

Τολμώ να συγκρίνω τον καθένα μας με τον Osho και αυτή την στιγμή τον εαυτό μου... Βγαίνω από το εγώ μου και διακρίνω στα λόγια μου έπαρση και νεανική αφέλεια...
ανεξερεύνητη φιλοσοφία από νεανικό στόμα ειπωμένη...

Μένω εκτός...και διακρίνω στα λόγια του απολυτότητα και υπέρμετρο εγωισμό...Ναι, ένα φουσκωμένο εγώ από θεωριτικές φιλοσοφίες που δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να είναι εφικτές στην πράξη με την ευκολία που περιγράφει ο Osho αυτή την δοκιμασία μοναξιάς και μοναχικότητας...

Μπορεί να ακούγομαι ενοχλητικά αλλαζόνας αλλά αντιλήφθηκα ότι αυτές οι δύο έννοιες είναι περίεργα συνδεδεμένες μεταξύ τους...Δεν είναι άσπρο ή μαύρο...Είναι άσπρο και μαύρο μαζί...Και εδώ διαφωνώ με τον Osho...

Ζώντας και τα δύο...Περνώντας από το στάδιο του να νιώθω μοναξιά...και να είμαι συνειδητά μοναχική (στο σημείο που το δικό μου εγώ άντεξε) κατάλαβα πως δεν είναι απαραίτητο να σου λείπει κάποιος ή να είσαι εξαρτημένος απο κάποιον για να νιώθεις μοναξιά...Μπορεί να έχεις γύρω σου ανθρώπους και να νιώθεις πολύ πιο έντονα την μοναξιάνα σε πνίγει...Δεν είναι απαραίτητα ταυτόσημη η μοναξιά με την απουσία κάποιου...Εκεί διαφωνώ με τον Osho...Εκεί μου φένεται απόλυτος...

Όπως επίσης θεωρώ ότι η μοναχικότητα είναι υγιής επιλογή όταν είναι αποτέλεσμα ώριμης σκέψης...Και αυτό είναι κάτι πραγματικά δύσκολο...Χρειάζεται πραγματικό διαλογισμό με τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να το καταφέρουμε αυτό...

Η μοναχικότητα δεν αποκλείει την ανάγκη κάποιου να μοιραστεί ή να ανταλλάξει σκέψεις, απόψεις, συναισθήματα και να έρθει σε άμεση επαφή με κάποιον άλλο άνθρωπο...

Και εκεί διαφωνώ με τον Osho...

Η μοναχικότητα είναι κάθαρση και απόλαυση όταν έχεις καταφέρει να τιθασεύσεις το εγώ σου...Και όχι όταν το χρησιμοποιείς ως μοναδικό όπλο για να μην σου πει κάποιος ότι είσαι μόνος και όχι μοναχικός, όπως προσπαθείς να πείσεις τους γύρω σου και τον ίδιο σου τον εαυτό...

Η μοναχικότητα είναι ελευθερία όταν λείπουν τα στοιχεία του εγωισμού και της φοβίας...Με την επιλογή της μοναχικότητας νιώθεις γεμάτος όταν έχεις αντιληφθεί τα θέλω σου, τα όρια σου και τα δεδομένα σου, όταν σέβεσαι τα όρια των άλλων και δεν τα καταπατάς σε στιγμές αλλαζονίας ή φόβου...Όταν η παρουσία σου γεμίζει το σύμπαν και δεν έχεις ανάγκη να κλέψεις αυτό το κάτι από τους άλλους για να νιώθεις γεμάτος...

Ο Osho μιλάει για μοναχικότητα με πολλές δόσεις μοναξιάς... Και εκεί είναι η παγίδα... όταν έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι η μοναχικότητα είναι ένδειξη επικράτησης του δικού σου "εγώ" έναντι των άλλων "εγώ"... και τελικά μέσα από το παιχνίδι του εγωισμού και της αλλαζονίας γίνεται μοναξιά...

Αγαπημένα τραγούδια...

Human

I did my best to notice
when the call came down the line
up to the platform of surrender
I was brought but I was kind
and sometimes I get nervous
when I see an open door

close your eyes, clear your heart

cut the cord
are we human or are we dancer
my sign is vital, my hands are cold
and I’m on my knees looking for the answer
are we human or are we dancer

pay my respects to grace and virtue
send my condolences to good
give my regards to soul and romance
they always did the best they could
and so long to devotion, you taught me everything I know
wave good bye, wish me well

you gotta let me go
are we human or are we dancer
my sign is vital, my hands are cold
and I’m on my knees looking for the answer
are we human or are we dancer

will your system be alright
when you dream of home tonight
there is no message were receiving
let me know is your heart still beating

are we human or are we dancer
my sign is vital, my hands are cold
and I’m on my knees looking for the answer

you’ve gotta let me know
are we human or are we dancer
my sign is vital, my hands are cold
and I’m on my knees looking for the answer
are we human
or are we dancer

are we human or are we dancer
are we human or are we dancer


Breathless

the cycle phenomenon...

Διάχυτες σκέψεις περνάνε από μπροστά μου σαν να τρέχουν σε αγώνα δρόμου με έπαθλο την πρώτη θέση στο μυαλό μου...



Το χρονόμετρο μηδενίζεται και έχουμε νικητή...



"Τελικά, η ζωή είναι ένας κύκλος..."



Ένας τόσο απόλυτος κύκλος που γυρνάει ασταμάτητα...άλλες φορές γρήγορα, με ιλλιγιώδη ταχύτητα και άλλες φορές τόσο αργά που μοιάζει σαν να έχει σταματήσει...Και εγώ, εσύ, εκείνος, εκείνη, αυτοί είμαστε το τρένο που διασχίζει αυτόν τον κύκλο...



Και σε κάθε στροφή του κύκλου δεν ξέρεις τι να περιμένεις...όσες φορές και αν έχεις στροβιλιστεί στην δίνη του, το σημείο που σε αφήνει κάθε φορά είναι διαφορετικό...



Άλλες φορές το τρένο έχει επιβάτες, άλλες φορές είναι άδειο...όπως και να έχει όμως γεμάτο, άδειο...ο προορισμός είναι ίδιος... Απλά κάποιες φορές το τρένο παρεκλίνει της πορείας του γιατί κάποιοι επιβάτες θα κατέβουν, και κάποιοι άλλοι ίσως μπουν... Και στο τέλος, όσοι αντέξουν την δίνη του κύκλου ίσως καταφέρουν να φτάσουν στο προορισμό του τρένου...αλλιώς το τρένο θα φτάσει αδειανό...


Εικόνα που έρχεται στο μυαλό μου...?Το τρενάκι στο λούνα πάρκ...Αυτό το τρελό τρενάκι που από παιδιά λαχταρούσαμε να μπούμε. Που με την παιδική αθωότητα αντιμετωπίζαμε τον φόβο της ιλλιγιώδης του ταχύτητας...και που μεγαλώνοντας το αντιμετωπίζουμε με περίσσιο θάρρος μεν, με αφέλεια ή και υπεροψία δε...

Κάθε διαδρομή με το τρένο και μία διαφορετική συγκίνηση λοιπόν...
Που άλλες φορές την ζούμε μόνοι μας, άλλες την μοιραζόμαστε με συνεπιβάτες...

Και η κατάληξη?Ο προορισμός ?... Η απόλυτη ευθύνη είναι του οδηγού...

Έχω υπάρξει επιβάτης σε τρένα άλλων...και συνεχίζω να υπάρχω...Και δεν ξέρω πόσο θα αντέξω στην δίνη του δικού τους κύκλου...

Όσο για το δικό μου τρένο...?Το οδηγώ μάλλον με γνώμονα το συναίσθημα...και όχι με σκοπό τις λιγότερες απώλειες ως τον προορισμό...Ξέρω...Μην βιαστείς (εσύ που διαβάζεις) να μου πεις ότι είμαι ανόητη...


Γιατί όσες φορές προσπάθησα να βγάλω από πάνω μου το καβούκι των συναισθημάτων μου, πάντα από κάτω κρυβόταν ένα νέο συναίσθημα, μία νέα συγκίνηση και ο κύκλος της ζωής μου απλά άρχιζε πάλι από την αρχή...

...Μάλλον γιατί οι πόρτες του δικού μου τρένου φτιάχτηκαν για να ανοίγουν...

Υ.Γ Ευελπιστώ κάποια στιγμή αυτό το κείμενο να ντυθεί με την μουσική ενός ομώνυμου κομματιού που κάποιος επιβάτης του δικού μου τρένου δημιουργεί αυτή την στιγμη...Μάλλον από εκεί είχα το ερέθισμα...για όλο αυτό...

through my eyes...

Love in December...

so this is love
in the end of december
quiet nights
quiet stars
and i'm here
monday to sunday
cause you're fragile
and i'm weak

so you fall
when the nights grow longer
into sleep
and won't wake up

and i'm here
i'm sitting beside you
and i'll wait until the spring

don't you worry
i'll be there for you
don't worry about me
you know me better than that
don't you worry
i'll be there for you
i'll catch you if you would fall

so you drift
when the days grow colder
away from me
and won't look back
far away
and i can't guide you
but i'm here
til the spring

don't you worry
i'll be there for you
don't worry about me
you know me better than that
don't you worry
i'll be there for you
i'll catch you if you would fall

don't you worry
i'll be there for you
don't worry about me
you know me better than that
don't you worry
i'll be there for you
i'll catch you if you would fall

i'll catch you if you would fall

Babe oh, dream about me…

Νέο σπίτι νέα, νέα καθημερινότητα, νέες συνήθειες…Ένας μήνας με πολλές ανατροπές, εκπλήξεις, καλά και κακά νέα και με αυτή την τόσο γρήγορη και κουραστική μετακόμιση…Παρόλα αυτά το νέο μου σπίτι μοιάζει με επίγειο παράδεισο…

Μονοκατοικία, με πέργκολα και αυλή με χώρο για το σπιτάκι του γκρινιάρη σκύλου μου που είχε πάει διακοπές στην «γιαγιά» μέχρι να μετακομίσουμε...

Αυτή την στιγμή που γράφω βρίσκομαι στην αυλή, αν και δεν έχει αρκετό κρύο έχω βάλει ψιλοχειμωνιάτικα ρούχα έχω ανάψει κεράκια και πίνω κρασί…Κοινότυπο ακούγεται αλλά το απολαμβάνω τα μάλα…Στο background παίζει moby – dream aboyt me…υπέροχο κομμάτι…και στα πόδια μου ο memo να ροκανίζει μανιωδώς το κόκαλό του…Στιγμή ευτυχίας και γλυκιάς μελαγχολίας…

Ακολουθεί το «love in December» εξίσου ατμοσφαιρικό κομμάτι…όλο το compilation του Best Radio – autumn grey είναι τελικά υπέροχο…και ταιριάζει τόσο με την διάθεση μου όσο και με τον καιρό…Άντε και καλό μας χειμώνα λοιπόν και ελπίζω τι νέο σπιτάκι μου να σημάνει νέα αρχή γενικά στην ζωή μου γιατί είναι κάτι που το έχω ανάγκη...