Νυχτερίδες και αράχνες καλή μου...

Μετά από ένα τρελό πρωϊνό, ένα εξίσου γρήγορο σε ρυθμούς μεσημέρι κατέληξα σπίτι τρώγοντας κάτι πρόχειρο και μιλώντας ταυτόχρονα στο κινητό με 3 φίλους μου (μην ρωτήσετε πως, να ναι καλά η ανοιχτή ακρόαση) προσπαθώντας να αποφασίσουμε αν και που θα βρεθούμε...Ξαφνικά χτυπάει η 2η γραμμή στο κινητό μου... "παιδιά μισό λεπτό είναι η κουρλή στην άλλη γραμμή να δω τι θέλει και να της πω ότι κανονίζουμε..."
---"Ναι?...Έλα κάλεσε το 166 επειγόντως...."
----"Γιατί τί έγινε, που είσαι?"
--"Καθοδόν προς Κηφισιά, νομίζω ότι έχω αράχνη στο αυτί μου, έβγαλα κάτι ποδαράκια...Δες πιο νοσοκομείο εφημερεύει..."
---"Οκ, σου τηλεφωνώ σε λίγο έλα από εδώ να πάμε μαζί μην πάς μόνη σου..."

Πιαδιά η μ........ λέει ότι έχει κάτι στο αυτί της, κάτι για αράχνη μου είπε...Κανονίστε, εγώ πάω μαζί της στο Σισμανόγλειο που εφημευρεύει και στείλτε μου μήνυμα, αν όλα είναι οκ θα έρθουμε να σας βρούμε...

Ντύνομαι γρήγορα, και κατεβαίνω κάτω...Κατευθυνόμαστε προς το νοσοκομείο στα επείγοντα περιστατικά, η τρελή η φίλη μου είχε κρατήσει την μπατονέτα με τα ευρήματα και μου περιέγραφε την ανακάλυψή της...Και η ιδέα μόνο με έκανε να ανατριχιάσω.

Εντωμεταξύ, οι υπόλοιποι μάλλον ψιλοβαριόντουσαν τελικά και αποφασίσαμε να αναβάλουμε την συνάντηση...

Φτάνουμε στο Σισμανόγλειο, στην γραμματεία και περιμένουμε στην σειρά μας για να περάσουμε από την διαλογή ασθενών.Meaning, περνούσαν ένας ένας οι ασθενείς στο γραφείο μιας κοπέλας συμπλήρωναν ένα έντυπο και εκείνη τους έλεγε σε ποιο ιατρείο να πάνε...
Δύο άτομα ακόμα και έρχεται η σειρά μας...Η κοπέλα στο γραφείο φενόταν αρκετά κουρασμένη και εκνευρισμένη και η ατάκα της φίλης μου την αποτελείωσε...

--- "Δεσποινίς εσείς τι ακριβώς έχετε?"
--"Νομίζω ότι έχω αράχνη στο αυτί μου..."

Αν είχα φωτογραφική μηχανή, θα αποθανάτιζα την έκφραση της...Τέσπα, μας παραπέμπει στον γιατρό ο οποίος βαριόταν την ζωή του...Βάζει στο αυτί της φίλης μου το λεγόμενο χωνί κάτι πασπατεύει και βγάζει ένα πολύ μικρό μαυράκι...Αυτό ήταν μας λέει...Είστε εντάξει...

Τώρα ήταν το υπόλοιπο της αράχνης, ήταν απλά κάτι άσχετο, αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ...Περιχαρής και ανακουφισμένη η φίλη μου και εγώ συνάμα, κατευθυνόμαστε προς το νέο της σπίτι στην Κηφισιά...Ομολογουμένως απόσταση 15 λεπτών εμείς την κάναμε μισή ώρα, κλασικά γιατί αφαιρεθήκαμε συζητώντας και χαθήκαμε... Κάναμε μία σύντομη στάση να πάρουμε κόκα κόλα κάτι γλυκό και το cosmopolitan...(χμμμ πάνε πολοί μήνες που είχε να το αγοράσει, πάλαι ποτέ ήτνα φανατική αναγνώστρια).Φτάσαμε σπίτι, μαγειρέψαμε, σε 10 λεπτά είχαμε φάει κιόλας και είχε έρθει η ώρα του επιδορπιου...Η μ........ ανοίγει το cosmopolitan και αρχίζουμε να το ξεφυλλίζουμε...Κάποια στιγμή πέφτωντας το βλέμμα μου στα ζώδια διαβάζω .... για τον Καρκίνο ( και εγώ και η μ.... και η μ.... είμαστε και οι τρεις κατακαημένα καρκινάκια βλεπετε)...

Καρκίνος : Μπλα μπλα μπλα μπλα.... Η έκλειψη στις 20 Απριλίου δημιουργεί ιδανικές συνθήκες για μία νέα σχέση ή ένα παιδί...Αν δεν είστε έτοιμη για το δεύτερο πάρτε προφυλάξεις...Μπλα μπλα μπλα...

Η φίλη μου ξαφνικά με κοιτάει καλά καλά με ένα βλέμμα γεμάτο νάζι και απορία...Και πετάει την εξής απίστευτη ατάκα..."Μα καλά τι προφυλάξεις να πάρω για να το αποφύγω...Αφού είμαι πολύ όμορφη...Μπούρκα να βάλω για να μην μου την πέσουν...?"
..............................
Παύση και γέλιο μέχρι δακρύων...Όσο την κοίταζα και με κοίταζε τόσο πιο πολύ γελάγαμε...Συνετιστήκαμε όταν σκεφτήκαμε ότι η μ.......... δεν έχει ακόμα υπογράψει το συμφωνητικό του νέου σπιτιού και οι ιδιοκτήτες μπορεί και να το ξανασκεφτούν...
Κάπου γύρω στα μεσάνυχτα άρχισα να νιώθω τον Μορφέα να με φλερτάρει ανεπανόρθωτα και κατευθύνθηκα προς το σπίτι μου...Αν μη τι άλλο η συγκεκριμένη μέρα ήταν η αποθέωση του παράλογου και της παραφροσύνης...

Και δεν ήταν τίποτα μπροστά σε όσα έχουν προηγηθεί και σε όσα θα συμβούν ειδικά όταν είμαι παρέα με την κουρλή την φίλη μου...
Και μετά σου λέει πως ο Καπουτζίδης έγραψε το παρά πέντε...

Υ.Γ. (παρεπιπτώντος αποφάσισα να μην γράφω μόνο στεναχωριάρικα κείμενα στο αγαπημένο μου μπλόγκ...έτσι για αλλαγή...)