Το αταίριαστο είναι λατρεμένο...

"Είμαστε αλάθητοι στην επιλογή του εραστή μας, ιδιαίτερα όταν αξιώνουμε το λάθος πρόσωπο. Ενα ένστικτο, ένας μαγνήτης υπάρχει που γυρεύει το αταίριαστο"
Χανίφ Κιουρέισι (Μεσάνυχτα όλη μέρα...)

Έχει τόσο δίκιο τελικά...Δεν ξέρω για άλλους αλλά εμένα με τρομάζει το πόσο δίκιο έχει... Πόσες φορές έχω αναγνωρίσει έστω και καθυστερημένα το αταίριαστο και όμως όχι μόνο δεν έφυγα την στιγμή που το κατάλαβα...αλλά έμεινα πολύ περισσότερο από ότι φανταζόμουν...

Αυτή η επιλογή του αταίριαστου, του λάθος συντρόφου, εραστή... κρύβει δύο όψεις...

Υπάρχει ο λάθος άλλος που μένεις μαζί του γιατί είναι τόσο αταίριαστος που σου διασφαλίζει ότι δεν θα πληγωθείς, ότι δεν θα ερωτευθείς ουσιαστικά, ότι δεν θα δεσμευτείς, δεν θα χάσεις το εγώ σου και ότι από επιλογή θα φύγεις αφού πρώτα θα έχεις γκρινιάξει για το πόσο βασανιστικό ήταν να είσαι με άυτόν τον λάθος άλλο...
Ηλιθιότητα...Ματαιοδοξία ανακατεμένη με φόβο...Άδικο...
Γιατί αυτός ο λάθος άλλος ίσως σε εσένα έβλεπε κάτι ταιριαστό...

Από την άλλη υπάρχει και αυτός ο μοιραίος αταίριαστος άλλος που όσο κι αν ξέρεις ότι δεν είναι συμβατός με σένα τόσο πιο πολύ κολλάς μαζί του...Περνάει ο χρόνος και αδυνατείς να σκεφτείς γιατί μένεις, μα δεν φεύγεις... Αυτός ο αταίριαστος άλλος μπορεί να δημιουργεί σκοτάδι γύρω σου, αλλά ταυτόχρονα σου υπόσχεται και φως...

Δεν ξέρω ποιος προσδιορίζει τον ρόλο του αταίριαστου ωστόσο... Ο ίδιος ο αταίριαστος ή εμείς που επιλέγουμε το μη συμβατό?

Εγώ σίγουρα συγκαταλέγομαι σε εκείνους που επιλέγουν συνειδητά ασυνείδητα την δεύτερη όψη του αταίριαστου...
Το "μοιραίο" πάντα έπαιζε έντονο ρόλο στην ζωή μου...Με γοήτευε με έναν απροσδιόριστο τρόπο...
Και σε καμία περίπτωση η επιλογή του αταίριαστου δεν ταυτιζόταν με την ασφάλεια του να μην πληγωθώ ή να μην χάσω το εγώ μου...Αντιθέτως θα έλεγα...

Από την μοναξιά στην μοναχικότητα...

Πάντα διαφωνούσα με όσους ανόητα μπέρδευαν αυτες τις δύο λέξεις...Πάντα ήμουν υπέρμετρα αντιδραστική στην ανάγκη κάποιον ανθρώπων να μηδενίζουν τις λέξεις, τις έννοιες και τα συναισθήματά τους...

Με έντονη φωνή και ειρωνική χροιά έλεγα... "το να είσαι μόνος δεν είναι ταυτόσημο με το να νιώθεις μόνος..."

Η μοναξιά έχει φόβο, πικρία, αρνητικά συναισθήματα...Η μοναχικότητα είναι συνειδητοποίηση και επιλογή...

Πολλοί έχουν γράψει για αυτά τα δύο "συναισθήματα"... Ένας από αυτούς και ο Osho...

"...υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στη μοναξιά και τη μοναχικότητα. Όταν νιώθεις μοναξιά, σκέφτεσαι τον άλλον, σου λείπει ο άλλος, είσαι εξαρτημένος. Η μοναξιά είναι μια αρνητική κατάσταση. Η μοναξιά είναι η απουσία του άλλου. Η μοναχικότητα είναι η παρουσία του εαυτού. Η μοναχικότητα είναι πολύ θετική, είναι αληθινή ελευθερία. Είναι μια παρουσία που ξεχειλίζει. Είσαι τόσο γεμάτος από παρουσία, που μπορείς να γεμίσεις ολόκληρο το σύμπαν με την παρουσία σου και δεν υπάρχει η ανάγκη του άλλου."

Τολμώ να συγκρίνω τον καθένα μας με τον Osho και αυτή την στιγμή τον εαυτό μου... Βγαίνω από το εγώ μου και διακρίνω στα λόγια μου έπαρση και νεανική αφέλεια...
ανεξερεύνητη φιλοσοφία από νεανικό στόμα ειπωμένη...

Μένω εκτός...και διακρίνω στα λόγια του απολυτότητα και υπέρμετρο εγωισμό...Ναι, ένα φουσκωμένο εγώ από θεωριτικές φιλοσοφίες που δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να είναι εφικτές στην πράξη με την ευκολία που περιγράφει ο Osho αυτή την δοκιμασία μοναξιάς και μοναχικότητας...

Μπορεί να ακούγομαι ενοχλητικά αλλαζόνας αλλά αντιλήφθηκα ότι αυτές οι δύο έννοιες είναι περίεργα συνδεδεμένες μεταξύ τους...Δεν είναι άσπρο ή μαύρο...Είναι άσπρο και μαύρο μαζί...Και εδώ διαφωνώ με τον Osho...

Ζώντας και τα δύο...Περνώντας από το στάδιο του να νιώθω μοναξιά...και να είμαι συνειδητά μοναχική (στο σημείο που το δικό μου εγώ άντεξε) κατάλαβα πως δεν είναι απαραίτητο να σου λείπει κάποιος ή να είσαι εξαρτημένος απο κάποιον για να νιώθεις μοναξιά...Μπορεί να έχεις γύρω σου ανθρώπους και να νιώθεις πολύ πιο έντονα την μοναξιάνα σε πνίγει...Δεν είναι απαραίτητα ταυτόσημη η μοναξιά με την απουσία κάποιου...Εκεί διαφωνώ με τον Osho...Εκεί μου φένεται απόλυτος...

Όπως επίσης θεωρώ ότι η μοναχικότητα είναι υγιής επιλογή όταν είναι αποτέλεσμα ώριμης σκέψης...Και αυτό είναι κάτι πραγματικά δύσκολο...Χρειάζεται πραγματικό διαλογισμό με τον εαυτό μας για να μπορέσουμε να το καταφέρουμε αυτό...

Η μοναχικότητα δεν αποκλείει την ανάγκη κάποιου να μοιραστεί ή να ανταλλάξει σκέψεις, απόψεις, συναισθήματα και να έρθει σε άμεση επαφή με κάποιον άλλο άνθρωπο...

Και εκεί διαφωνώ με τον Osho...

Η μοναχικότητα είναι κάθαρση και απόλαυση όταν έχεις καταφέρει να τιθασεύσεις το εγώ σου...Και όχι όταν το χρησιμοποιείς ως μοναδικό όπλο για να μην σου πει κάποιος ότι είσαι μόνος και όχι μοναχικός, όπως προσπαθείς να πείσεις τους γύρω σου και τον ίδιο σου τον εαυτό...

Η μοναχικότητα είναι ελευθερία όταν λείπουν τα στοιχεία του εγωισμού και της φοβίας...Με την επιλογή της μοναχικότητας νιώθεις γεμάτος όταν έχεις αντιληφθεί τα θέλω σου, τα όρια σου και τα δεδομένα σου, όταν σέβεσαι τα όρια των άλλων και δεν τα καταπατάς σε στιγμές αλλαζονίας ή φόβου...Όταν η παρουσία σου γεμίζει το σύμπαν και δεν έχεις ανάγκη να κλέψεις αυτό το κάτι από τους άλλους για να νιώθεις γεμάτος...

Ο Osho μιλάει για μοναχικότητα με πολλές δόσεις μοναξιάς... Και εκεί είναι η παγίδα... όταν έχεις πείσει τον εαυτό σου ότι η μοναχικότητα είναι ένδειξη επικράτησης του δικού σου "εγώ" έναντι των άλλων "εγώ"... και τελικά μέσα από το παιχνίδι του εγωισμού και της αλλαζονίας γίνεται μοναξιά...

Αγαπημένα τραγούδια...

Human

I did my best to notice
when the call came down the line
up to the platform of surrender
I was brought but I was kind
and sometimes I get nervous
when I see an open door

close your eyes, clear your heart

cut the cord
are we human or are we dancer
my sign is vital, my hands are cold
and I’m on my knees looking for the answer
are we human or are we dancer

pay my respects to grace and virtue
send my condolences to good
give my regards to soul and romance
they always did the best they could
and so long to devotion, you taught me everything I know
wave good bye, wish me well

you gotta let me go
are we human or are we dancer
my sign is vital, my hands are cold
and I’m on my knees looking for the answer
are we human or are we dancer

will your system be alright
when you dream of home tonight
there is no message were receiving
let me know is your heart still beating

are we human or are we dancer
my sign is vital, my hands are cold
and I’m on my knees looking for the answer

you’ve gotta let me know
are we human or are we dancer
my sign is vital, my hands are cold
and I’m on my knees looking for the answer
are we human
or are we dancer

are we human or are we dancer
are we human or are we dancer


Breathless

the cycle phenomenon...

Διάχυτες σκέψεις περνάνε από μπροστά μου σαν να τρέχουν σε αγώνα δρόμου με έπαθλο την πρώτη θέση στο μυαλό μου...



Το χρονόμετρο μηδενίζεται και έχουμε νικητή...



"Τελικά, η ζωή είναι ένας κύκλος..."



Ένας τόσο απόλυτος κύκλος που γυρνάει ασταμάτητα...άλλες φορές γρήγορα, με ιλλιγιώδη ταχύτητα και άλλες φορές τόσο αργά που μοιάζει σαν να έχει σταματήσει...Και εγώ, εσύ, εκείνος, εκείνη, αυτοί είμαστε το τρένο που διασχίζει αυτόν τον κύκλο...



Και σε κάθε στροφή του κύκλου δεν ξέρεις τι να περιμένεις...όσες φορές και αν έχεις στροβιλιστεί στην δίνη του, το σημείο που σε αφήνει κάθε φορά είναι διαφορετικό...



Άλλες φορές το τρένο έχει επιβάτες, άλλες φορές είναι άδειο...όπως και να έχει όμως γεμάτο, άδειο...ο προορισμός είναι ίδιος... Απλά κάποιες φορές το τρένο παρεκλίνει της πορείας του γιατί κάποιοι επιβάτες θα κατέβουν, και κάποιοι άλλοι ίσως μπουν... Και στο τέλος, όσοι αντέξουν την δίνη του κύκλου ίσως καταφέρουν να φτάσουν στο προορισμό του τρένου...αλλιώς το τρένο θα φτάσει αδειανό...


Εικόνα που έρχεται στο μυαλό μου...?Το τρενάκι στο λούνα πάρκ...Αυτό το τρελό τρενάκι που από παιδιά λαχταρούσαμε να μπούμε. Που με την παιδική αθωότητα αντιμετωπίζαμε τον φόβο της ιλλιγιώδης του ταχύτητας...και που μεγαλώνοντας το αντιμετωπίζουμε με περίσσιο θάρρος μεν, με αφέλεια ή και υπεροψία δε...

Κάθε διαδρομή με το τρένο και μία διαφορετική συγκίνηση λοιπόν...
Που άλλες φορές την ζούμε μόνοι μας, άλλες την μοιραζόμαστε με συνεπιβάτες...

Και η κατάληξη?Ο προορισμός ?... Η απόλυτη ευθύνη είναι του οδηγού...

Έχω υπάρξει επιβάτης σε τρένα άλλων...και συνεχίζω να υπάρχω...Και δεν ξέρω πόσο θα αντέξω στην δίνη του δικού τους κύκλου...

Όσο για το δικό μου τρένο...?Το οδηγώ μάλλον με γνώμονα το συναίσθημα...και όχι με σκοπό τις λιγότερες απώλειες ως τον προορισμό...Ξέρω...Μην βιαστείς (εσύ που διαβάζεις) να μου πεις ότι είμαι ανόητη...


Γιατί όσες φορές προσπάθησα να βγάλω από πάνω μου το καβούκι των συναισθημάτων μου, πάντα από κάτω κρυβόταν ένα νέο συναίσθημα, μία νέα συγκίνηση και ο κύκλος της ζωής μου απλά άρχιζε πάλι από την αρχή...

...Μάλλον γιατί οι πόρτες του δικού μου τρένου φτιάχτηκαν για να ανοίγουν...

Υ.Γ Ευελπιστώ κάποια στιγμή αυτό το κείμενο να ντυθεί με την μουσική ενός ομώνυμου κομματιού που κάποιος επιβάτης του δικού μου τρένου δημιουργεί αυτή την στιγμη...Μάλλον από εκεί είχα το ερέθισμα...για όλο αυτό...

through my eyes...

Love in December...

so this is love
in the end of december
quiet nights
quiet stars
and i'm here
monday to sunday
cause you're fragile
and i'm weak

so you fall
when the nights grow longer
into sleep
and won't wake up

and i'm here
i'm sitting beside you
and i'll wait until the spring

don't you worry
i'll be there for you
don't worry about me
you know me better than that
don't you worry
i'll be there for you
i'll catch you if you would fall

so you drift
when the days grow colder
away from me
and won't look back
far away
and i can't guide you
but i'm here
til the spring

don't you worry
i'll be there for you
don't worry about me
you know me better than that
don't you worry
i'll be there for you
i'll catch you if you would fall

don't you worry
i'll be there for you
don't worry about me
you know me better than that
don't you worry
i'll be there for you
i'll catch you if you would fall

i'll catch you if you would fall

Babe oh, dream about me…

Νέο σπίτι νέα, νέα καθημερινότητα, νέες συνήθειες…Ένας μήνας με πολλές ανατροπές, εκπλήξεις, καλά και κακά νέα και με αυτή την τόσο γρήγορη και κουραστική μετακόμιση…Παρόλα αυτά το νέο μου σπίτι μοιάζει με επίγειο παράδεισο…

Μονοκατοικία, με πέργκολα και αυλή με χώρο για το σπιτάκι του γκρινιάρη σκύλου μου που είχε πάει διακοπές στην «γιαγιά» μέχρι να μετακομίσουμε...

Αυτή την στιγμή που γράφω βρίσκομαι στην αυλή, αν και δεν έχει αρκετό κρύο έχω βάλει ψιλοχειμωνιάτικα ρούχα έχω ανάψει κεράκια και πίνω κρασί…Κοινότυπο ακούγεται αλλά το απολαμβάνω τα μάλα…Στο background παίζει moby – dream aboyt me…υπέροχο κομμάτι…και στα πόδια μου ο memo να ροκανίζει μανιωδώς το κόκαλό του…Στιγμή ευτυχίας και γλυκιάς μελαγχολίας…

Ακολουθεί το «love in December» εξίσου ατμοσφαιρικό κομμάτι…όλο το compilation του Best Radio – autumn grey είναι τελικά υπέροχο…και ταιριάζει τόσο με την διάθεση μου όσο και με τον καιρό…Άντε και καλό μας χειμώνα λοιπόν και ελπίζω τι νέο σπιτάκι μου να σημάνει νέα αρχή γενικά στην ζωή μου γιατί είναι κάτι που το έχω ανάγκη...

Tainded Love...

Are you ready to play the game
Ready to lose it all
Sure you want to play
this tainted love
Ready to play the game
Ready to lose it all
Sure you want to play
this tainted love
Ready to play the game
Ready to lose it all
Are you sure you want to play

Νυχτερίδες και αράχνες καλή μου...

Μετά από ένα τρελό πρωϊνό, ένα εξίσου γρήγορο σε ρυθμούς μεσημέρι κατέληξα σπίτι τρώγοντας κάτι πρόχειρο και μιλώντας ταυτόχρονα στο κινητό με 3 φίλους μου (μην ρωτήσετε πως, να ναι καλά η ανοιχτή ακρόαση) προσπαθώντας να αποφασίσουμε αν και που θα βρεθούμε...Ξαφνικά χτυπάει η 2η γραμμή στο κινητό μου... "παιδιά μισό λεπτό είναι η κουρλή στην άλλη γραμμή να δω τι θέλει και να της πω ότι κανονίζουμε..."
---"Ναι?...Έλα κάλεσε το 166 επειγόντως...."
----"Γιατί τί έγινε, που είσαι?"
--"Καθοδόν προς Κηφισιά, νομίζω ότι έχω αράχνη στο αυτί μου, έβγαλα κάτι ποδαράκια...Δες πιο νοσοκομείο εφημερεύει..."
---"Οκ, σου τηλεφωνώ σε λίγο έλα από εδώ να πάμε μαζί μην πάς μόνη σου..."

Πιαδιά η μ........ λέει ότι έχει κάτι στο αυτί της, κάτι για αράχνη μου είπε...Κανονίστε, εγώ πάω μαζί της στο Σισμανόγλειο που εφημευρεύει και στείλτε μου μήνυμα, αν όλα είναι οκ θα έρθουμε να σας βρούμε...

Ντύνομαι γρήγορα, και κατεβαίνω κάτω...Κατευθυνόμαστε προς το νοσοκομείο στα επείγοντα περιστατικά, η τρελή η φίλη μου είχε κρατήσει την μπατονέτα με τα ευρήματα και μου περιέγραφε την ανακάλυψή της...Και η ιδέα μόνο με έκανε να ανατριχιάσω.

Εντωμεταξύ, οι υπόλοιποι μάλλον ψιλοβαριόντουσαν τελικά και αποφασίσαμε να αναβάλουμε την συνάντηση...

Φτάνουμε στο Σισμανόγλειο, στην γραμματεία και περιμένουμε στην σειρά μας για να περάσουμε από την διαλογή ασθενών.Meaning, περνούσαν ένας ένας οι ασθενείς στο γραφείο μιας κοπέλας συμπλήρωναν ένα έντυπο και εκείνη τους έλεγε σε ποιο ιατρείο να πάνε...
Δύο άτομα ακόμα και έρχεται η σειρά μας...Η κοπέλα στο γραφείο φενόταν αρκετά κουρασμένη και εκνευρισμένη και η ατάκα της φίλης μου την αποτελείωσε...

--- "Δεσποινίς εσείς τι ακριβώς έχετε?"
--"Νομίζω ότι έχω αράχνη στο αυτί μου..."

Αν είχα φωτογραφική μηχανή, θα αποθανάτιζα την έκφραση της...Τέσπα, μας παραπέμπει στον γιατρό ο οποίος βαριόταν την ζωή του...Βάζει στο αυτί της φίλης μου το λεγόμενο χωνί κάτι πασπατεύει και βγάζει ένα πολύ μικρό μαυράκι...Αυτό ήταν μας λέει...Είστε εντάξει...

Τώρα ήταν το υπόλοιπο της αράχνης, ήταν απλά κάτι άσχετο, αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ...Περιχαρής και ανακουφισμένη η φίλη μου και εγώ συνάμα, κατευθυνόμαστε προς το νέο της σπίτι στην Κηφισιά...Ομολογουμένως απόσταση 15 λεπτών εμείς την κάναμε μισή ώρα, κλασικά γιατί αφαιρεθήκαμε συζητώντας και χαθήκαμε... Κάναμε μία σύντομη στάση να πάρουμε κόκα κόλα κάτι γλυκό και το cosmopolitan...(χμμμ πάνε πολοί μήνες που είχε να το αγοράσει, πάλαι ποτέ ήτνα φανατική αναγνώστρια).Φτάσαμε σπίτι, μαγειρέψαμε, σε 10 λεπτά είχαμε φάει κιόλας και είχε έρθει η ώρα του επιδορπιου...Η μ........ ανοίγει το cosmopolitan και αρχίζουμε να το ξεφυλλίζουμε...Κάποια στιγμή πέφτωντας το βλέμμα μου στα ζώδια διαβάζω .... για τον Καρκίνο ( και εγώ και η μ.... και η μ.... είμαστε και οι τρεις κατακαημένα καρκινάκια βλεπετε)...

Καρκίνος : Μπλα μπλα μπλα μπλα.... Η έκλειψη στις 20 Απριλίου δημιουργεί ιδανικές συνθήκες για μία νέα σχέση ή ένα παιδί...Αν δεν είστε έτοιμη για το δεύτερο πάρτε προφυλάξεις...Μπλα μπλα μπλα...

Η φίλη μου ξαφνικά με κοιτάει καλά καλά με ένα βλέμμα γεμάτο νάζι και απορία...Και πετάει την εξής απίστευτη ατάκα..."Μα καλά τι προφυλάξεις να πάρω για να το αποφύγω...Αφού είμαι πολύ όμορφη...Μπούρκα να βάλω για να μην μου την πέσουν...?"
..............................
Παύση και γέλιο μέχρι δακρύων...Όσο την κοίταζα και με κοίταζε τόσο πιο πολύ γελάγαμε...Συνετιστήκαμε όταν σκεφτήκαμε ότι η μ.......... δεν έχει ακόμα υπογράψει το συμφωνητικό του νέου σπιτιού και οι ιδιοκτήτες μπορεί και να το ξανασκεφτούν...
Κάπου γύρω στα μεσάνυχτα άρχισα να νιώθω τον Μορφέα να με φλερτάρει ανεπανόρθωτα και κατευθύνθηκα προς το σπίτι μου...Αν μη τι άλλο η συγκεκριμένη μέρα ήταν η αποθέωση του παράλογου και της παραφροσύνης...

Και δεν ήταν τίποτα μπροστά σε όσα έχουν προηγηθεί και σε όσα θα συμβούν ειδικά όταν είμαι παρέα με την κουρλή την φίλη μου...
Και μετά σου λέει πως ο Καπουτζίδης έγραψε το παρά πέντε...

Υ.Γ. (παρεπιπτώντος αποφάσισα να μην γράφω μόνο στεναχωριάρικα κείμενα στο αγαπημένο μου μπλόγκ...έτσι για αλλαγή...)

Απέραντο κενό...

Στίχοι: Θάνος Παπανικολάου
Μουσική: Βασίλης Γαβριηλίδης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ ένα φάντασμα στον κόσμο του κλεισμένο
μια Πηνελόπη θολωμένη απ' το ποτό
που έχει το μέλλον της σε σένα κερασμένο
Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ πλανήτης σε τροχιά που δεν τελειώνει
να κλέβω κάτι απ' τ' απέραντο κενό
και ν΄ αγαπώ ότι δικό σου με πληγώνει

Μα σαν τις πρώτες τις αγάπες που επιστρέφουνε
συνέχεια φεύγω μακριά σου κι όλο έρχομαι
να με ξεχνάς και να με σβήνεις το ανέχομαι
δεν ονειρεύομαι, δε ζω, δεν παραδέχομαι, μόνο δέχομαι

Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ να φτιάχνω στον καθρέφτη άλλη όψη
αφού το αύριο δε θέλει να σε δω
στείλε το χθες εδώ και πάλι να με κόψει
Εσύ να λείπεις κάθε βράδυ από δω
κι εγώ ένα πρόσωπο που κρύβεται και λιώνει
σ' αυτόν τον κόσμο που ότι βλέπω είναι μικρό
μόνο η απόσταση των δυο μας μεγαλώνει

Μα σαν τις πρώτες τις αγάπες που επιστρέφουνε
συνέχεια φεύγω μακριά σου κι όλο έρχομαι
να με ξεχνάς και να με σβήνεις το ανέχομαι
δεν ονειρεύομαι, δε ζω, δεν παραδέχομαι, μόνο δέχομαι

Αγάπα με τις ώρες που μπορείς...

Πόσο πολύ σε περιγράφει αυτός ο στίχος τελικά? Στα δικά σου μέτρα & σταθμά τα θες όλα. Και καλά κάνεις. Δικαίωμά σου... Εγώ κουράστηκα όμως να με αγαπάς τις ώρες που μπορείς...
Προχτές το βράδυ είχες μία πολύ δύσκολη στιγμή και εγώ όπως πάντα ήμουν ¨εκεί"... Και αν ξαναγινόταν κάτι ανάλογο ξέρω ότι πάλι εκεί θα ήμουν... Με οποιοδήποτε ρόλο κι αν είχα στην ζωή σου...
Γιατί? Γιατί έτσι είμαι εγώ... Γιατί τόσα χρόνια, τόσοι άνθρωποι και ακόμα όμως δεν έχω μάθει τίποτα... Ή απλά ... έτσι είμαι εγώ...

Έψαχνα το λάθος τόσο καιρό...Το λάθος τελικά ήταν ότι δεν έφυγα την στιγμή που κατάλαβα ότι θες όλα όσα προσφέρω απλόχερα και χωρίς απαιτήσεις και όχι εμένα...
Ναι...έτσι είναι...Δεν ήθελες εμένα ουσιαστικά, αλλά όλα όσα ένοιωθα για εσένα, όλα όσα θα μπορούσα να κάνω γι αυτά που ένοιωθα...

Πόνεσα, έκλαψα και παραιτήθηκα... Και νόμιζα πως αυτό ήταν...Τα λόγια σου όμως πάντα με γύριζαν πίσω...Και έτσι ξαναπόνεσα και ξαναέκλαψα και απέρριψα τον εαυτό μου. Τον έβαλα τιμωρία... Μειώθηκα σαν άνθρωπος και σαν γυναίκα... Έφτασα στον πάτο και δεν είχα καμία δικαιολογία, την διαδρομή την ήξερα πολυ καλά...

Δεν ξέρω τελικά αν μου έκανες κακό ή αν εγώ το επέτρεψα. Το σίγουρο είναι ότι με άλλαξες και δεν ξέρω αν μου αρέσω έτσι...


Πάω μια βόλτα με το αυτοκίνητο...Δεν ξέρω τι ψάχνω να βρω... Μάλλον τον εαυτό μου...

Τίποτα σημαντικό, ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο
βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω

Αν είχα θάρρος για να πω το έλα
τώρα δε θα ‘χα τη φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ‘ταν άσπρο η τρέλα
αν είχε σώμα θα ‘ ταν πάλι ψέμα

Κοίτα τα χέρια πώς γυρνούν στον τοίχο
σα να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου

Μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει
να ‘χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει

Τίποτα σημαντικό
Ζω μονάχα εν λευκώ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λένε οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει

Αν είχε θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα ‘τανε φωτιά στο αίμα
αν είχε χρώμα θα ‘ταν άσπρο ο φόβος
αν είχε σώμα θα ‘ταν σαν κι εμένα

Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε σ’το πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν ‘ανέβεις

Δε σε λυπούνται που δεν το ‘χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω

Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ’ αυτόν το τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σα να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να ‘ναι σαν κι εμένα


Νατάσα Μποφίλιου - Εν Λευκώ


Ένα υπέροχο τραγούδι από μία νέα καλλιτέχνιδα...

Ο έρωτας είναι ευλογία και κατάρα μαζί...

"Εκεί που πας, πήγαινε. Μα μην πεις αυτό που η καρδιά σου θέλει να ομολογήσει. Έχει κατάρα ο Έρωτας, που ανοίγει το κελί της σαν ξεστομίσεις τις μαγικές κουβέντες!!!"
( Ναταλία - ηλίθια ρομαντική, ρομαντικά ηλίθια)

Καλή χρονιά...

Νέα χρονιά,νέα συναισθήματα,νέοι στόχοι ανακατεμένοι με τους ανεκπλήρωτους παλιούς...
Και να που ήρθε η ώρα να νοιώσεις όπως εγώ...Ρόδα ήταν και γύρισε...Είδες πόσο δύσκολη είναι η απόρριψη? Αν και μου είναι δύσκολο να δεχτώ ότι νιώθεις έντονα για κάποιον άλλο άνθρωπο, για κάποιον άνθρωπο που σε πλήγωσε, το προτιμώ από το να πιστέψω ότι τελικά ήσουν κενός...

Καλή μας χρονιά...