nobody knows it...

i drove all night...just to...

ταξιδιάρικος Φλεβάρης...

(κάπου εδώ μέσα στο καταχείμωνο κυκλοφορεί διάθεση καλοκαιρινή)

Ο μήνας που έρχεται...θα με ταξιδέψει στο αγαπημένο μου Λονδινάκι...και στην γειτονική Ιταλία...

2 μέρες σε ένα πλοίο με παρέα ιδιαίτερα μεγάλη...και κάποιες ώρες στην Ιταλία...Κουκουρούκου ταξίδι, διόλου προγραμματισμένο με αρκετές ανατροπές...αλλά με πολύ πολύ καλή διάθεση...

Και μετά...Λονδινάκι...Πόσο ανάγκη έχω να χαθώ στον κόσμο, να το περπατήσω ξανά, να το μυρίσω, να το ζήσω...Δεν ξέρω αν είναι νοσταλγία για όσα ήμουν όταν ήμουν εκεί...Δεν ξέρω αν είναι ένα άτυπο "αντίο"... Πάντως είναι κάτι που το έχω ανάγκη...

Καλή διάθεση είναι...

...να είσαι κολλημένος στην εθνική οδό,
και ενώ όλοι είναι εκνευρισμένοι,
εσύ να τραγουδάς "Perhaps, perhaps perhaps..."
(αλλιώς μπορείς να το πεις και μαζοχισμό!!!)

do not enter...

"i choose to enter..."

Μόνοι μας θέτουμε τα απαγορευτικά, και μόνοι μας τα συντηρούμε ή τα αναιρούμε...

mistakes...

"...There are only two mistakes

one can make along the road to truth:

not going all the way, and not starting..."

Buddha

φύγαμε...

"...Φύγαμε, ζήτησε το μόνο και φύγαμε
Φύγαμε, όσα ήταν να δούμε τα είδαμε
Φύγαμε, έλα ν' αποδράσουμε μαζί..."

break free...

"...Whenever I'm alone with you
you make me feel like I am free again.
Whenever I'm alone with you
you make me feel like I am clean again..."

βρέχει στην οδό ονείρων...

κερνάω βροχή...

Υ.Γ. Οι ομπρέλλες απαγορεύονται...

can you?

Είναι κάποια πράγματα που απλά δεν μπορείς να τα κάνεις undo... Δεν μπορείς απλά να πατήσεις το μαγικό αυτό κουμπάκι που σβήνει τις τελευταίες σου πράξεις...

Και τελικά όσο και αν έχω μετανοιώσει για επιλογές μου κατά καιρούς , συνηδειτοποίησα ότι εάν δεν είχα κάνει αυτές τις επιλογές τώρα δεν θα ήμουν αυτή που είμαι... Δεν θα είχα πάθει, δεν θα είχα "μάθει", δεν θα ήμουν εγώ...

Και για να είμαι αυτή που είμαι ... το έχω παλέψει πολύ... και ακόμα έχω δρόμο...

Υ.Γ. Βαρύγδουπες ανακοινώσεις...μετά από μακρύ session με την φίλη "μ"...

Κορίτσι με ρώτησες κάτι...και η απάντηση είναι "ναι"...να "περιμένεις"...

τέλος Γενάρη...

Ο δρόμος της απομυθοποίησης εκτός από δύσβατος είναι και μακρύς...

Βρίσκομαι κάπου στην μέση του νομίζω...και καλούμαι να κάνω ή ένα βήμα"μπροστά"...ή πολλά βήματα "πίσω"...

Δεν μου αρέσει πια το "πίσω"... Δεν ξέρω αν τελικά μου άρεσε ποτέ...για να είμαι ελικρινής...

Και να φανταστείς ότι δεν έχω ιδέα για το πως θα είναι το "μπροστά"...Και όσο κι αν με "τρομάζει"...το θέλω...

Είναι πάλι το θρασύτατο "εγώ" μου που αυτή την φορά...αυτό που μου ζητάει...είναι διαφορετικό...

"Υπάρχει κάποιος που στο μαύρο να μην τρομάζει?Που μπορεί ακόμα και εκεί να βλέπει χρώμα?" Αν υπάρχει τότε όλα ίσως είναι δυνατά...

διπλό ουράνιο τόξο...

Φτωχό ένα κινητό για να αποθανατίσει αυτό που έβλεπα...

Διπλό ουράνιο τόξο, ανάμεσα σε πολυκατοικίες...και αυτοκίνητα...

ο μικρός πρίγκιπας...

Αγαπημένο βιβλίο...και το δώρισα σε έναν μικρό πρίγκιπα 8 ετών που είμαι σίγουρη ότι μεγαλώνοντας θα γίνει ένας εξαιρετικός άντρας...

Ένας μικρός μου μαθητής...με τα πιο αληθινά και εκφραστικά μάτια που έχω δει ποτέ σε παιδί...

"Κοιτάξτε τον ουρανό...Αναρωτηθείτε ; Το αρνί το έφαγε ναι ή όχι, το λουλούδι; Και θα δείτε πως το παν αλλάζει...

Και κανένας μεγάλος δε θα καταλάβει ποτέ του πως αυτό έχει τόση πολύ σημασία..."

changes...

Είχα πει πως θα αλλάξω...
και όσο αλλάζω, σου μοιάζω...

temptation by moby...

And I've never met anyone quite like you before

Υπάρχουν...

...υπέροχο να περιτριγυρίζεσαι και να μοιράζεσαι τις στιγμές σου με τους πρώτους...

...ανακουφιστικό το συναίσθημα του να αντιλαμβάνεσαι ότι ¨γλίτωσες" από τα δεύτερα...

κακές συνήθειες...

...'Ολη μου η ζωή συνενοχή και πώς γουστάρω...

τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα....

holding hands...

...Can't Touch Me..If You Don't Try...

Sunday morning...

Μέτά από έναν σύντομο καφέ...η ιδέα του να πρέπει να πάω τον αδερφό μου στο εξοχικό να πάρει ένα αυτοκίνητο και να οδηγήσω ξανά...ήταν εκνευριστική...

Λίγο η νύστα, λίγο το κρύο και ο αέρας που σε προδιαθέτουν να μείνεις σπιτάκι με ζεστό καφέ και καλή παρέα και να ηρεμήσεις...Λίγο, η όχι και τόσο καλή μου διάθεση (είπαμε φταίει η έκλειψη) και η μετάβαση στο εξοχικό έμοιαζε με καταναγκαστικά έργα...

Δεν έμεινα πολύ...και αποφάσισα να γυρίσω από άλλο δρόμο...Να κάνω μεγαλύτερη αυτοκινητάδα...Αυτή η επιθυμία προέκυψε...Πέρασα από Ανάβυσσο...έκανα έναν τεράστιο κύκλο...πήγα παραλιακά...

Πότε ήλιος...πότε σύννεφα...πότε ψιχάλες...

Συντροφιά με μουσική...

Έκανα μια στάση, πήρα ζεστό καφέ και συνέχισα...Σκέψεις διάφορες...όχι απόλυτα συγκεκριμένες...

Τελικά όταν νιώθω πως θέλω να πάρω μία απόφαση,

ασυναίσθητα με πιάνουν τάσεις φυγής...

έκλειψη...έλλειψη καλής διάθεσης...

Εβδομάδα γεμάτη...δουλειά...Αρκετή κούραση και τρέξιμο..Κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και κοιτάζω την οθόνη τα τελευταία 20 λεπτά...Ακούω μουσική...πίνω κρασάκι...Δεν έχω πολύ καλή διάθεση...Να φταίει η έκλειψη? Να φταίνε οι πλανήτες?Να φταίει το αν μη τι άλλο υπερφορτωμένο μου μυαλουδάκι???
Ή είναι απλά ο γνωστός κυκλοθιμισμός μου???

Whatever...

Τελευταία γουλιά...τελαυταίο τραγούδι για σήμερα...

Καλή μας νύχτα...



"Γεια σας,
Ήρθα για να σας δείξω ο ίδιος την οδό ονείρων
Δεν ξεχωρίζει
Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους
δρόμους της Αθήνας
Είναι ας πούμε – ο δρόμος που κατοικούμε
Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός
μα κι απέραντα ευγενικός
Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά
πολλές μητέρες μα και πολύ σιωπή
Κι όλα σκεπασμένα
από έναν τρυφερό μα κι αβάστακτο ουρανό
Εδώ σ’αυτόν τον δρόμο γεννιόνται και πεθαίνουν
τα όνειρα τόσων παιδιών
ίσαμε την στιγμή που η αναπνοή τους
Θα ενωθεί με τ’ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου
και θα χαθεί
Όμως την νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος
Κι όταν δεν ονειρεύονται – τραγουδούν..."

στην καρδιά βάλε πατίνια...και δυό ρουλεμάν...

διαφορετικό ξημέρωμα...

Αρκετή δουλειά στο γραφείο...Αρκετή βαβούρα... Τώρα ηρέμησα...Ακούω moby, αυτή την φορά στο repeat to "wispering wind", 'έφτιαξα έναν δεύτερο καφέ και χαλαρώνω...

Ασυναίσθητα πάει το μυαλό μου στον τρόπο με τον οποίο ξύπνησα σήμερα το πρωϊ...

Όνειρα βλέπω συχνά και τις περισσότερες φορές προσπαθούσα να καταλάβω αν υπήρχε στο βάθος κάποια έξήγηση...κάποια αρχή και κάποιο τέλος...

Αυτή την φορά απλά αφαίθηκα στο συναίσθημα που είχα ξυπνώντας...

Ήξερα που ήθελα να το πω...και το έκανα...δεν έψαξα...δεν ρώτησα...

Η απάντηση ήταν αυτή που έπρεπε να πάρω...

It's my turn... my choice...the result is my responsibillity...

Την ανάγκη μου να ψάξω ή έστω την συνήθεια μου να ψαχουλεύσω τις γνώσεις άλλων, όπως συνηθίζω να κάνω λανθασμένα...την έκανα πόστ...ετούτο το πόστ!!!

Τα υπόλοιπα...αφορούν το "εγώ" που μου τελευταία όπως έχω ξαναπεί παραπονιέται εντόνως...

Υ.Γ. Thanks darling (ξέρεις εσύ) που απλά δεν με διευκόλυνες...

goldfish's memory...

χέρια ψηλά...

κι όλα τα φτάνω...?

knowing...

τελικά όσα περισσότερα ξέρεις...

τόσα περισσότερα ερωτήματα γεννιούνται...

finding freedom in "no"...

πως θα μάθω να λέω όχι...?

να παίζει το τρανζίστορ...

"Να παίζει το τρανζίστορ τ'αμερικάνικα,

κι εσύ περνάς στους δρόμουςμε το μπουφάν στους ώμους,

και τα πουκαμισάκια τα κοντομάνικα"...

Κάποτε το συγκεκριμένο "άσμα" μου είχε κολήσει, για κάποιο λόγο που ακόμα δεν έχω καταφέρει να αντιληφθώ...

Θυμάμαι, καθημερινά μπαίνοντας στο μετρό από αττική για ακρόπολη (όταν πήγαινα στην πάλαι ποτέ δουλειά μου) ήταν η μόνιμη μουσική μου παρέα...Στο reapeat...!!!

Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων!!!

Δεν θέλω να είναι Δευτέρα αύριο...

Μετά από ένα γεμάτο και όμορφο σαββατοκύριακο, το μόνο που δεν θέλω είναι η αυριανή Δευτέρα με όλα όσα κουβαλάει μαζί της... Δουλειά, φουλ μαθήματα...και το γνωστό τρέξιμο... Κίνηση στους δρόμους (αφού όλοι πια γύρισαν)...

lara fabian...

όπως πάντα εξαιρετική...

εξαιρέσεις...

κυριακάτικη μελαγχολία...

In a Manner of speaking

I just want to say

That I could never forget the way

You told me everything

By saying nothing

μην το πεις πουθενά...

way out...

i can't stay home... i need a ride to my favourite place...

vive mar...

όμορφο απόγευμα με θέα φουρτουνιασμένη θάλασσα...ζεστό καφέ και ωραία μουσική...

μεσημέρι σαββάτου...

Μεσημέρι Σαββάτου με τον ήλιο να καίει τις βλεφαρίδες και το αεράκι να χτυπάει απαλά στο πρόσωπο...Δεν είναι Δεκέμβρης... Για Μάρτιος μοιάζει... Πρόωρη άνοιξη?

Διάφορες σκέψεις παρελαύνουν στο μυαλό μου...Δεν ξέρω αν θέλω να τις μοιραστώ και προς το παρόν σωπαίνω...
Από την βεράντα της φίλης "μ" παρέα με ζεστό φραπέ και πουράκι με γεύση μαστίχας (όχι και τόσο επιτυχημένος συνδιασμός) σκέφτομαι το χτεσινό βράδυ...

"what a night..."

Μάλλον δεν ξέρω τι θέλω...τελικά....

Ή μήπως ξέρω και με φοβίζει να το βλέπω γύρω μου?

Σύγχιση των "πρέπει", των "θέλω" και των "μπορώ" μου... Έχω αλλάξει, έτσι νιώθω!Αλλά περνάω περίοδο κονφλικταρίσματος ή αλλιώς "κοκομπλόκο"...(νεοφερμένη ατάκα που δανείζομαι συχνά πλέον)

Η φίλη "μ" φροντίζει να μου θυμίζει να βγαίνω από την μπλογκόσφαιρα μου που και που!!! Με επαναφέρει...Κάποιος φορές πιο άγαρμπα από όσο ίσως αντέχω, αλλά με ουσιαστικά αποτελέσματα...

Το αεράκι γίνεται πιο έντονο και ο ήλιος έχει αρχίσει να "πέφτει"...

Έχει θολώσει η "όραση μου" πάλι...έτσι νιώθω... Δεν "βλέπω"?

Ανοησίες... "βλέπω", απλά ψάχνω δικαιολογία...

Το θρασύτατο "εγώ" μου έχει αρχίσει πάλι να παραπονιέται...
Μου ψυθιρίζει!!!

"ζήτα το... από το σύμπαν...πες το...!!!"

Και όσο και αν μάταια προσπαθώ να του εξηγήσω ότι έχω χάσει το touch μου με το σύμπαν εκείνο τόσο πιο πολύ φωνάζει!!!

"Ζήτα το..."

Τελικά μήπως είναι τόσο απλό???

sometimes...

feels like i don't fit in...

Καλή μας νύχτα...

lie on the phone to me...

Lie, on the phone to me
Tell me no truth
If it is bad
There's enough in my life
To make me so sad

Up, down, turn around...

όμορφο βράδυ, με φίλους...και πολύ πολύ γέλιο...

"... Up, down, turn around; please don't let me hit the ground
Tonight I think I'll walk alone; find my soul as I go home..."

P.S. Love this song...

Διαβάζοντας το μπλόγκ μου από την αρχή...

http://odos-oneirwn.blogspot.com/

Ώντας εγκλωβισμένη στο σπιτάκι....διότι ο αγαπητός αδερφός έκανε το θαύμα του και πήρε και τα δικά μου κλειδιά μαζί, αποφάσισα να περάσει η ώρα μέχρι την βραδινή συνεύρεση με φίλους. με μουσικούλα και με ανάγνωση του μπλόγκ μου...Έχω καιρό να το κάνω...Μου αρέσει να πηγαίνω πίσω και να βλέπω τα πράγματα πια με άλλο μάτι...

Έντονες στιγμές...καλές και άσχημες...Έντονα συναισθήματα...Όπως πάντα... Εξάλλου με χαρακτηρίζει το γεγονός ότι ό,τι ζω το ζω έντονα...ίσως ακραία...

Αγαπάω έντονα, γελάω έντονα, κλαίω έντονα και πάει λέγοντας...

Αυτό το μπλογκάκι...ξεκίνησε κάτι σαν way out από τον εαυτό μου...και κατέληξε σε όμορφη και ταξιδιάρικη ασχολία... Με ταξιδεύει και με χαλαρώνει...

Χρονιά καλή να έχουμε...

Το πρώτο πρωϊνό του 2010 δέκα με βρήκε κάπως έτσι...


Κουκουλωμένη στο κρεβατάκι μου, κάπου στο βάθος να ακούω mother-father να συνομιλούν... Έμειναν σε εμάς χτες και κλασικά είχαν ξυπνήσει περίπου την ώρα που εγώ πήγαινα για ύπνο...
Χτυπάει κουδούνι...Μία ευχάριστη βαθιά φωνή εύχεται καλή χρονιά...Η θεία Μεταξία aka Τούλα...Η μία εκ των 3 μπιριμπούδων θείων (αδερφές μπαμπά)... Γνωστό το σενάριο...Έβαλα στοίχημα με τον εαυτό μου σε πόσα λεπτά θα καταυθάσουν και οι άλλες δύο...
Στα επόμενα δέκα λεπτά ο σαματάς ήταν γεγονός... Αντωνία και Άννα ήρθαν...ήταν αρκετό για να ξυπνήσω για τα καλά...Ο συνδιασμός των τριών χάριτων και του Γιαννάκη (father) είναι εξουθενοτικός, as always...!!!

Αφού στριφογύρισα 2-3 φορές ακόμα στο κρεβάτι μου...Σηκώθηκα, άνοιξα μπαλκονόπορτα...ήλιος...τρελός ήλιος...υπέροχη μέρα...Με όμορφη διάθεση... Έκανα την είσοδο μου στο σαλόνι και μετά τις γνωστές ευχές.... τύπου "και του χρόνου διπλή" (και με την γνωστή δική μου απάντηση αυτοσαρκασμού) έφτιαξα έναν καφέ...

Κουδούνι ξανά... Η αλήθεια είναι ότι όταν έρχονται οι γονείς μου, το σπίτι μου γίνεται λίγο κέντρο διερχομένων!!!

Το ζεύγος εκ Ισπανίας κατεύθασε!!! Ευχές και τα συναφή για το επόμενο 5 λεπτο...Και πάει λέγοντας...

Στιγμιαία σκέψη... ή εγώ έχω αλλάξει και δεν μπορώ τέτοιου είδους συνευρέσεις πάνω από μισή ώρα, ή εκείνοι έχουν παραμείνει οι ίδιοι και αυτό πια δεν με διασκεδάζει... :-p

Way out? Πήρα την κάμπια μου και έκανα μία μικρή βόλτα...Είπα τις τηλεφωνικές ευχές μου και απόλαυσα τον ήλιο...

Χρονιά Καλή να έχουμε λοιπόν...