sms...

Γραπτό μύνημα στο κινητό μου... και μου αποσπά την προσοχή από τις σκέψεις μου...


" Φτιάχνω βασιλόπιτα...μήπως αντί για ζάχαρη άχνη να βάλω κόκα...?" Να δώσω το μεγαλύτερο κομμάτι στον θεό μήπως αλλάξει τακτική?"
"Σ."


Χαμογελάω... και απαντάω...


"Τότε θέλω 3πλό κομμάτι"... "Μακάρι να ήταν όλα αλλιώς κοριτσάκι μου...Ψευδαισθήσεις ανόητων ανθρώπων...Μυαλό δεν βάζουμε...αλλά ξέρεις κάτι? Τα αντίο είναι για τους αδύναμους (ή συνειδητοποιημένους). Οι δυνατοί (ή αλλιώς ανόητοι) δεν φεύγουν, το παλεύουν...

Ε, θα το παλέψουμε λοιπόν!!!

ισσοροπώντας...

χωρίς την δεξιοτεχνία του ακροβάτη...

χωρίς την επιμονή του αθλητή...

και με την άγνοια φόβου ενός παιδιού...

προσπαθώ να ισσοροπίσω ...

Κάποιες φορές ζαλίζομαι...

Κάποιες άλλες κουράζομαι...

Και κάποιες απλά ξεχνιέμαι και ....

ξανά από την αρχή...

Η επανάληψη μήτηρ μαθήσεως???

σαν αερικό να ζήσω...

Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο

και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία...

Οδυσσέας Ελύτης

just the truth...

όταν το ρολόι δείξει δώδεκα...

Αύριο κάπου εκεί στα μεσάνυκτα...

Αποχαιρετώντας έναν ακόμα χρόνο, με τα καλά του και τα κακά του...

Περιμένοντας τον καινούριο με ανυπομονησία και με προσδοκίες για ό,τι καλύτερο...

Ανταλλάσοντας δώρα με οικεία πρόσωπα...

Μαθαίνοντας χαρμόσυνα νέα...

Κάπου εκεί ανάμεσα σε χαρά, ελπίδα και ευτυχία...θα σκεφτώ ό,τι έμεινε πίσω...

Θα σκεφτώ νοσταλγικά...Όπως θα σκεφτείς και εσύ...όπως θα σκεφτούν πολλοί γύρω μας...

Γιατί κάθε "αντίο" είναι δύσκολο μέχρι την συνειδητοποίησή του...

Καλή μας Χρονιά...

Τίποτα πια στην τύχη, τίποτα...

"...Tώρα που ησύχασε και εμένα η καρδιά μου..."

Έτσι απλά...

Τίποτα δεν είναι τυχαίο...όλα όσα γίνονται, γίνονται για κάποιο λόγο...
Τετριμένο μα έχει εφαρμογή...
Για όλους μας έρχεται εκείνη η στιγμή που όλα όσα γίνονται μας κάνουν να σκεφτόμαστε πως πρέπει να βρούμε διέξοδο, να φύγουμε...
Και δεν είναι η γνωστή φυγή ηττοπάθειας και παραίτησης...
Δεν είναι φυγή άρρωστη ή περίπλοκη...
Είναι φυγή ουσιαστική από ό,τι μας κρατάει πίσω...Από αυτό που έχουμε την δυνατότητα να είμαστε αλλά δεν είμαστε...

"Φύγε" λοιπόν... όπως ξέφυγε, μεταλλάξου, ανανεώσου...
"Φύγε", γιατί βαρέθηκες τα μουντά, τα γκρίζα και τα άσχημα...
"Φύγε", γιατί δεν σου αρκεί το λίγο και το μίζερο...
"Φύγε", μακριά από το δήθεν και την βλακεία που καμουφλάρεται ως δικαιολογία για τα πάντα...
"Φύγε", μακριά από όλα όσα σε ταλαιπώρησαν...
"Φύγε", από ό,τι σε πνίγει και αυτό θα είναι ΓΙΟΡΤΗ από μόνο του...

Κάνε μία μεγάλη "βουτιά" και φύγε...Θα πιάσεις πάτο πρώτα... Έτσι πάει... Αλλά μετά, την επιφάνεια σου δεν θα την μοιράζεσαι με κάποιον που δεν αξίζει, αλλά μόνο με όσους έχουν τα κότσια να "επιπλεύσουν" μαζί σου!!!


"Φύγε" ή αν δεν μπορείς να φύγεις εσύ, ανάγκασε τους άλλους να φύγουν...Αυτούς τους άλλους που δεν σου αξίζουν!!!

Χάρη θα τους κάνεις...

only for a moment...

just for the sunset...

just for the dawn...

as if nothing can distract me...

κάπου στην πειραϊκή...

Όταν η μοναχική αυτοκινητάδα, μετατρέπεται σε νυχτερινό σινεμά μεταμεσονύκτιας παράστασης με απροσδόκητη παρέα...και μετά σε μακρινή βόλτα μέχρι την πειραϊκή τότε απλά ανακαλύπτεις μέρη σαν αυτό της φωτογραφίας...

Αν και η ομορφιά αυτής της σκάλας χάνεται στο φως της ημέρας... Χτες το βράδυ με μάγεψε η απλότητα και η πληρότητα που ένιωσα κατεβαίνοντας τα σκαλιά και παραδίδοντας της ψυχή μου στην θάλασσα...

Σκοτάδι με μοναδικό φως τα λαμπάκια από τα στολισμένα πλοία που περνούσαν στον ορίζοντα και ένα μεγάλο φωτεινό αστέρι που αναβόσβηνε κάπου σε ένα μπαλκόνι μίας πολυκατοικίας...

Τα κύμματα να σκάνε στα βράχια και το άσπρο του αφρού τους να μοιάζει με επίγεια σύννεφα...
Ο αέρας να λέει το τραγούδι του και ξαπλωμένη στα βράχια να θέλω να σταματήσω τον χρόνο εκεί...

Κάποιες φορές η σιωπή είναι απαίτηση...Είναι ανάγκη...Είναι λύτρωση... Και κάποιες άλλες είναι φορτίο...

Κάπου στις 6 και...τα πρώτα λεωφορεία έκαναν την εμφάνιση τους και το "μερος" ξαναπήρε την γήινη μορφή του... Κάπου εκεί ανεβαίνοντας τα σκαλιά για την καθημερινότητα μου υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ξαναπάω...

driving around...

"Καίω" ένα cd στο pc και ετοιμάζομαι για αυτοκινητάδα...
:-))) Ι need a break από τον πολύ κόσμο!!!

colour my life...

wondering around...

Κατηφορίζω την Κασσαβέτη... Η Κηφισιά στολισμένη και καιρού επιτρέποντος άνθρωποι με χρωματιστά χαμόγελα πίνουν τον καφέ, το κρασί τους έξω...Αν και βραδάκι του Δεκέμβρη το αεράκι είναι γλυκό...

Ένα γλυκό αδέσποτο κρατώντας στο στόμα του "κλεμμένο" φαγητό περπατά καμαρωτό... Ανάμεσα σε διαφόρων ειδών ζευγάρια που γεμίζουν τον χώρο με γέλια, φωνές και πολλών ειδών συζητήσεις, κάποιες μοναχικές φιγούρες με ακουστικά στα αυτιά διασχίζουν τον δρόμο...

Παρακάτω ένα αγόρι με ένα κορίτσι μιλούν σε έντονο ύφος... Μία γιαγιά κρατώντας στο χέρι της κάτι φαγώσιμο ταίζει ένα μικρό πασαλειμένο με σοκολάτα σε όλο του το μούτρο...

Συνεχίζω ανηφορίζοντας προς το καφέ μέντα... Με περιμένουν...αλλά απόλαυσα την διαδρομή...Μου έρχεται η γεύση της ζεστής σοκολάτας στο στόμα...και χαμογελάω...

Όμορφο απογευματοβραδάκι...

Dear Santa...

I have changed my mind...

For once i think i may deserve to be happy...

So do your magic and suprise me!!!

Kisses,

odos_oneirwn

rocking around me...

"άμα σε περιτριγυρίζει για καιρό...τελικά μένει στο τριγύρω...!!!

(τάδε έφη μαρινάκι...)

παύλα και τελεία...

you can call it love...

I am too weird i suppose!!!

...

sometimes it is just not enough...

need a map...

Χριστουγεννιάτικη μελαγχολία...

Μετά από μία γεμάτη εβδομάδα...Με αρκετή δουλειά, βόλτες στο κέντρο...Αρκετό τρέξιμο...

Μία παραμονή Χριστουγέννων σε "μπουζούκια" (ομολογουμένως έκοψα φλέβες για πολλούς και διάφορους λόγους) και μία μέρα Χριστουγέννων με την οικογένεια και φίλους, με αρκετό γέλιο και σαματά...

Γύρισα σπίτι...Νιώθω λίγο κουρασμένη και άυπνη...έβαλα μουσική και λίγο κρασάκι...

Σκέφτομαι ότι πήρα τηλέφωνο όσους ήθελα να ευχηθώ...εκτός από μία δυο εξαιρέσεις... που μάλλον δεν θα ήταν καλή η ιδέα...

Μου έχει κολλήσει από χτες ένα τραγούδι και το ακούω στο repeat... "πέρασε η μπόρα"...

Καλά μας Χριστούγεννα λοιπόν...

happy people...

Τελικά υπάρχουν πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι...

"Τι έκανα που δεν έπρεπε? Τι έκανα που έπρεπε? Τι έπρεπε να κάνω που δεν το έκανα?"

Κάθε τέλος του χρόνου όλοι κάνουν τον γνωστό απολογισμό τους...

Μετρούν τις "νίκες" και τις "ήττες" τους... Τα λάθη τους και τα σωστά τους...

Αναλύουν πόσο πάλεψαν, πόσο συμβιβάστηκαν, πόσο διατήρησαν τα κεκτημένα...

Εγώ σκέφτομαι πολύ όλο τον χρόνο...Κακό πράγμα η ανάλυση...Ειδικά όταν είσαι αναποφάσιστος όπως εγώ και ξαναγυρνάς από εκεί που ξεκίνησες...

Έτσι πρόχειρα και χωρίς πολύ σκέψη ο δικός μου απολογισμός είναι κάπως έτσι...

νέα δουλειά...

μία ιατρική επέμβαση...

χαλαρές διακοπές...

ένα όμορφο νέο...

μία σημαντική απώλεια...

μια σημαντικά καλή αλλαγή...

ένας έρωτας without happy end...
ένα απροσδόκητο σημαντικό πρόβλημα που λύθηκε...

άνθρωποι που ήρθαν και κάποιοι που έφυγαν...

Πόρισμα...?

Η ζωή είναι ένα νόμισμα με δύο όψεις και όσο και αν προσπαθείς να εξαργυρώσεις μόνο την "όμορφη όψη" της....τόσο σαν μαγνήτης κολάει πάνω της και η "άσχημη"...

Υ.Γ. Καλή χρoνιά να έχουμε!!!

just not in the mood...

caught in a bad romance...

you don't have a clue...

...

μίλα μου...

μίλα μου ...

για όνειρα που θες να γίνουν πραγματικότητα...

για μουσικές που σε κάνουν και χαμογελάς...

για σκέψεις που σε φέρνουν σε αμηχανία...

για λόγια που είπες και μετάνοιωσες, μα και γι αυτά που δεν είπες...

για αναμνήσεις παιδικές...

για όσα θες και μπορείς...

για όσα δεν αντέχεις...

για όσα σε πλήγωσαν...

για όσα σε κούρασαν...

μίλα μου για σένα...

high hopes...

Ένωσέ με, ταίριαξέ με, να δεις άμα σου κάνω...

Κι αν δε σου κάνω, απλά άσε με να φύγω...

να χαθώ στα κύματα σου...

Σαν γοργόνα μυθική θα παίζω στ’ ανοιχτά
στην αύρα σου θα ψιθυρίσω λέξεις
τη μουσική τους για να παίξεις
Και γι’ αυτήν την αλμύρα σου θα τραγουδώ
τις νότες φέρνουν τα κύματά σου...
είν’ αυτές που με καλούν κοντά σου
Από παλιά σε βλέπω στα όνειρά μου
Όνειρα που στάζουν μπλε…
Όνειρα που στάζουν μπλε…

(δανεισμένο ... )

αυτοκινητάδα...

Λυτρωτικά τα αποτελέσματά της...

Ιδιαίτερα αν λαμβάνει χώρα κατά τις μεταμεσονύκτιες ώρες...

Με ή χωρίς παρέα...ανάλογα με την διάθεση...

Με ταξιδιάρικη μουσική...

Χωρίς συγκεκριμένο προορισμό...



Υ.Γ. επειδή παίζουν μακρινές διαδρομές που μπορεί τα fm να μην "πιάνουν", φροντίστε να έχετε μαζί σας cd, γιατί κινδυνεύετε να ακούτε στο repeat "το μαγγανοπήγαδο"
και να σας φένεται υπέροχο!!!

Αξέχαστες στιγμές... :-)))

to "bitch" or not to "bitch"...

...ρητορική η ερώτηση...

...

...no matter how bad things get, they can always get worse...

έρωτας βροχή...

Ο έρωτας είναι σαν την βροχή...

...Ο καλύτερος τρόπος να απολαύσεις την "βροχή" είναι κρατώντας ομπρέλα...

Αν με ρώταγες παλιότερα, θα σου έλεγα ότι είναι υπέροχο να απολαμβάνεις να πέφτει η "βροχή" πάνω σου, ασταμάτητα, με ένταση...Θα σου έλεγα ότι είναι κάθαρση...

Είναι... αλλά ο κίνδυνος της ¨πνευμονίας" είναι εκεί απέναντί σου και σε κοιτάει κατάματα...Και μετά, μόνο την ομορφιά της βροχής δεν θα θυμάσαι...

Από την άλλη θα υπάρξουν και άλλοι που θα πουν, πως μπορείς να απολάυσεις την "βροχή" φορώντας αδιάβροχο ή ακόμα μένοντας σπίτι και κοιτώντας την από το παράθυρο...

Πάλι χάνεις την μαγεία της όμως...Πάλι κάτι μένει μισό...

Επιμένω...ο καλύτερος τρόπος να απολαύσεις την "βροχή" είναι κρατώντας ομπρέλα...

Όλες οι αισθήσεις είναι σε έξαρση...

Μυρίζεις...το χώμα μουσκεμένο απο την "βροχή" και ποτίζει αυτή η μυρωδιά το μέσα σου...

Βλέπεις τις σταγόνες της "βροχής" άλλοτε να χαστουκίζουν τρελά τον δρόμο, άλλοτε να χάνονται στον αέρα και άλλοτε να λιμνάζουν...

Νιώθεις την δροσερή υφή της στο δέρμα σου καθώς σε πιτσιλάει...

Ακούς το υπέροχο "τραγούδι" της...

Και όλα αυτά...είναι ακόμα πιο απολαυστικά όταν μοιράζεσαι την "ομπρέλα" σου...

Υ.Γ. Παρόλο που το ξέρω πια...Πάλι για "πνευμονία" με βλέπω...

βρέχει...

...Βρέχει και δεν έχω "ομπρέλα"...

λευκό...

Αντέχεται τόσο λευκό?

Τόσο φως?

Αντέχεται...και είναι υπέροχο...

Υ.Γ. αν αντί για λευκό φως βλέπεις ¨κενό"...

...τότε μάλλον πρέπει να αλλάξεις οπτική γωνία :-)))

Don’t chase me.... if you are not ready to catch me...

...to whom it may concern...

ο κυκλοθυμισμός του ΄'καρκίνου"...

Η πιο καλή δικαιολογία μου...περί κυκλοθυμισμού μου..."Καρκινάκι" βλέπετε...

"Ζώδια - Καρκίνος - Αλλαγή Λάμπας"
Όταν πεισθεί ότι η λάμπα είναι οριστικό παρελθόν, θα την αφήσει στη θέση της για να του θυμίζει τις έντονες στιγμές που περάσανε μαζί."

Τι να πει κανείς... Αφού έχει απόλυτο δίκιο...

τα όνειρα πειράζω...

...Κάτι αισθήματα βαριά
Σχολάν’ τα μεσημέρια
Και μου πετάνε στην καρδιά
Κανέλες και πιπέρια
Όχι δε θέλω συνοδό
Θέλω να βγαίνω μόνη
Μ’ ένα παλτό πολύ παλιό
Με φόδρα που ξηλώνει ...

γράμμα στον Άγιο Βασίλη...

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,

Ελπίζω τα Χριστούγεννα σου φέτος να είναι όμορφα , χιονισμένα και γλυκά σαν μελομακάρονα...

Μπορεί να μην έχω καμινάδα στο σπίτι μου όπως θα ξέρεις ήδη, αλλά εξακολουθώ να θέλω να με επισκεπτείς...


Την χρονιά που μας πέρασε, προσπάθησα να είμαι ο εαυτός μου, όπως ακριβώς μου είχες πει στο περσινό σου σημείωμα.
Ζήτησα συγνώμη όσες φορές κατάλαβα ότι έκανα λάθος, συγχώρεσα ανθρώπους που με πλήγωσαν, μοιράστηκα όμορφες και άσχημες στιγμές με τους δικούς μου ανθρώπους, γέλασα, έκλαψα, θύμωσα και προσπάθησα να μην συμβιβαστώ με όσα με κάνουν δυστυχή.
Άλλες φορές έπραξα σωστά, άλλες έκανα λάθη... Προσπάθησα να έχω υπομονή και επιμονή και να νικήσω την αναβλητικότητα μου (ακόμα το παλεύω αυτό...).

Φέτος, δεν θέλω να μου φέρεις κάτι... Το μόνο που επιθυμώ άλλωστε δεν μπορείς να μου το φέρεις, πρέπει να έρθει από μόνο του...

...Θέλω όμως να έρθεις...

Θα έχω φρεσκοψημένα μπισκότα κανέλας που σου αρέσουν και πολλά πολλά καρότα για τους φίλους τάρανδους...

Αν κοιμάμαι μην με ξυπνήσεις...απλά άσε μου κάτι για να σε θυμάμαι...για να ξέρω ότι ήρθες...


...love u...

odos_oneirwn

Τσαγκαροδευτέρα...

Μετά από ένα weekend που καταπίεσα τον εαυτό μου να "κοινωνικοποιηθεί" και να στολίσει χριστουγεννιάτικα το σπίτι...ήρθε η γνωστή σε όλους μας τσαγκαροδευτέρα...
Και έτσι όπως ήρθε θέλω να φύγει...Γίνεται???

κόκκινο κρασί...

...κόκκινο κρασί...δυνατό...όσο χρειάζεται για να με ζαλίσει γλυκά...
...που λογαριάζω το "μηδέν" μου με το άπειρο...

reality bites...

memories...

Σήμερα πήγα στο εξοχικό... να δω τους γονείς γιατί γκρίνιαζαν...

Πάρκαρα την "κάμπια" μου στο διπλανό οικόπεδο και άκουσα τα γνωστά "γαυγίσματα"...

Ασυναίσθητα γύρισα το κεφάλι μου...

Η μίνι, ο ντούσαν και ο λουίτζι σε στιγμές χαράς, τύπου χορωδιακό γαύγισμα...κουνούσαν ουρές...

Το βλέμμα μου πλανήθηκε στο περιβάλλον και ασυναίσθητα έψαχνα να δω τα δύο του μεγάλα αυτιά να σέρνονται στο κοκκινόχωμα και το βαθύ του γαύγισμα να καλύπτει τα άλλα τρία "μικρά"...

Έψαχνα τον μεμάκο...να με γεμίσει σάλια και να πέσει άγαρμπα πάνω μου...

Ίσως ασυναίσθητα δεν πήγα τις τελευταίες εβδομάδες στο εξοχικό... ήθελα να πιστεύω ότι είναι εκεί...

Ups and downs...

Έτσι είναι...
Πόσο εύκολα το "πάνω" γίνεται "κάτω"και αντίστροφα...
Το σχοινί που ισορροπείς είναι ακριβώς το ίδιο...δεν αλλάζει...
Αλλάζει απλά ο βηματισμός, η ισορροπία...
Εκεί που είσαι "πάνω" και νιώθεις ότι μπορείς να διασχίσεις όλο το σχοινί χωρίς φόβο,
εκεί ξαφνικά κάτι σου αποσπά την προσοχή και έτσι εύκολα, έχεις βρεθεί "κάτω"...
Το παλεύεις, και παρόλο που το "ανάποδα" σου φέρνει "αναγούλα" σιγά σιγά με επιμονή και
αντοχή βρίσκεσαι ξανά "πάνω"...
Και πάλι νιώθεις ό.τι όλα τα μπορείς...

don't forget...

να χαμογελάς

να δείχνεις τα συναισθήματα σου

να θυμάσαι

να ονειρεύεσαι

να ακούς

να ζεις

"...εγώ κρατάω την ουσία κι ονειρεύομαι..."

Είμαι εκπαιδευμένη λοιπόν...

Υ.Γ. i am back for good...

weekend ανασυγκρότησης...

Ανασυγκρότηση σκέψεων, πράξεων, συναισθημάτων και δεδομένων...

Αρκεί ένα weekend?

Αρκεί...

αρκεί να είσαι εκπαιδευμένος...

Anema E Core ...

...άνεμα (ψυχή) και καρδιά...

Μυρίζει Χριστούγεννα...

Τελευταία Παρασκευή του Νοέμβρη και μπαίνουμε αισίως σε χριστουγεννιάτικο πνεύμα!!!

I need this...

Πάντα μου άρεσαν τα Χριστούγεννα αν και μου προκαλούσαν μία γλυκιά μελαγχολία...

Λατρεύω τα φωτάκια, τα γλομπάκια και κάθε λογής στολίδι... Αν και στο σπίτι μου αποφεύγω τις υπερβολές, αναφορικά στον χριστουγεννιάτικο στολισμό, δεν μου πάνε αισθητικά στο μάτι βλέπεις... όταν βλέπω στολισμούς τύπου 80's λατρεύω!!!

Πανδαισία χρωμάτων σε κιτς βαθμό και πλαστικοί Άγιοι Βασίλιδες να κρεμιούνται από τις σκεπές...τάρανδοι στις αυλές παρέα με ξωτικά!!! Τα λατρεύω γιατί πολύ απλά οι κάτοχοί τους τα απολαμβάνουν σαν μικρά παιδιά!!!

Εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό...

Δεκέμβριος 2001 στο Λονδίνο... Στολισμένο και γοητευτικό όπως πάντα... Εγώ κάπου στα 23 φοιτήτρια... Περπάτημα...πολύ περπάτημα στους δρόμους του Λονδίνου... Μυρωδιές από μαλλί της γριάς και από καραμελωμένα φυστίκια που πουλάνε πλανώδιοι στην Oxford Street...

Παιδάκια και μεγάλοι με κομμένη ανάσα έξω από την βιτρίνα του Hamleys του πιο όμορφου παιχνιδάδικου που έχω δει ποτέ...

Η πιο ωραία ζεστή σοκολάτα ever στο La apogee, χωμένο κάπου στην Leicester Square...

Θα μπορούσα να αραδιάσω απίστευτες λεπτομέριες και εικόνες που έρχονται στο μυαλό μου, αλλά ίσως καταντήσω γραφική...

Τα Χριστούγεννα εδώ...? Πάντα όμορφα... Μαζεμένοι όλοι σε ένα σπίτι η οικογένεια μου και οι λοιποί συγγενείς... Ένα παλιό πικάπ της θείας με ένα δίσκο παλιό 30ετίας να παίζει "΄πάει ο παλιός ο χρόνος" ή να προσπαθεί να παίξει... :-)))

Πολλά δωράκια, ανούσιας αξίας , άλλες φορές αστεία, άλλες φορές γλυκά και τρυφερά!!!

Αν μη τι άλλο αν τα Χριστούγεννα μου είναι όμορφα τα οφείλω στην περίεργη, αρκετά τρελούτσικη και multi culti οικογένειά μου...

Μπιριμπούδες θείες, want to be δημοσιογράφος θείος, πρώην απόστρατος άλλος θείος, μπαμπάς ερασιτέχνης οινοποιός να κάνει αλχημείες με τα κρασιά του, μαμά μεγάλος ήρωας (αντοχές τρελές) , ανήψια που μεγάλωσαν απότομα και γρήγορα και μου θυμίζουν ότι μεγάλωσα και εγώ, και ξαδέρφια... χμμμ...Ξάδερφος tv persona, αδερφός πάλαι ποτέ ποδοσφαιριστής, ξαδέρφη εκ ισπανίας με ισπανό άντρα της, και λοιποί συγγενείς με αλλοδαπούς συντρόφους!!!

Και να μην ξεχάσω και μερικές καλές φίλες που θεωρούνται οικογένεια εδώ και χρόνια...Αφού μας αντέχουν!!!

Ω ναι... that's my family... Μία συνάντηση αρκεί για να σας πείσει ότι το πρόγραμμα της Nova είναι φτωχό μπροστά μας!!!

N for November...

Μόνο sweet δεν ήταν αυτός ο Νοέμβριος,

αλλά η ομώνυμη ταινία εξακολουθεί να είναι

από τις αγαπημένες μου...

:-)))

As if i could kill time without injuring eternity...

Γίνεται ? ... Δεν γίνεται...

manual needed

Νομίζω πως η συγκεκριμένη εικόνα θα έπρεπε να συνοδεύει κάθε αρσενικό από την στιγμή που γεννιέται...

Ω ναι! Η μαγεία του να προσπαθήσεις να καταλάβεις πως σκέφτονται οι άντρες είναι αδιαφιλονίκητα η μεγαλύτερη απόλαυση και ταυτόχρονα τυραννία για τις γυναίκες!!!

Διότι ως γνωστών οι γυναίκες συνοδεύονται εκ γεννήσεως τους από τον λεγόμενο μαζοχισμό!!! Δεν ξέρω αν είναι θέμα dna ή επίκτητος παράγοντας αλλά είναι χαρακτηριστικό μας γνώρισμα!!!

Θα βιαστούν τα αρσενικά να πουν ότι κάτι ανάλογο ισχύει και από την μεριά τους. Ό,τι αδυνατούν να καταλάβουν τις γυναικείες αντιδράσεις... Δεν θα διαφωνήσω...

Εξάλλου darlings "it takes two to tango" ...!!!

Εδώ ταιριάζει πάλι το γνωστό θέμα "πομπού και δέκτη" ... το λάθος γίνεται κάπου στο ενδιάμεσο αυτών!!!

Nevermind... μεσημεριανές σκέψεις μίας "κακοδιάθετης" και άρρωστης μπλόγκερ

'Εμεινα σπίτι...

Έμεινα σπίτι... Μου ήταν αδύνατο να σηκωθώ το πρωί... Πόναγε το κεφάλι, ο λαιμός μου, πυρετός και βήχας... Η ίωση μου χτύπησε την πόρτα... Σήμερα κατάλαβα πόσο άγχος έχει η ζωή μου. Το τηλέφωνο δεν σταμάτησε να χτυπάει...Καλύτερα να είχα πάει δουλειά...

I really need to find a way to relax...

Άνοιξα λίγο την τηλεόραση, τα γνωστά κλασικά πρωϊνιάτικα σκουπίδια...Έβαλα λίγο μουσική...λίγο facebook...λίγο χουζούρεμα...

Και έφτασε 3.43 το μεσημέρι χωρίς να "ξεκουραστώ" ...

Γκρινιάζω πάλι...i know...

I feel lost... για κάποιο λόγο...

Whatever, I 'll be back, as always...

face off ...

Να ξεφορτωθώ όλες τις μαλακίες από το μυαλό μου,

όλες τις αρνητικές σκέψεις, καταστάσεις και άγχη.

όλα όσα με εκνεύρισαν, με στεναχώρησαν.

Δεν τα θέλω σήμερα...Δεν τα έχω ανάγκη...

Να βάλω το χαμόγελό μου, την καλή μου διάθεση, παρέα με τον

κλασικό ενθουσιασμό μου, και το χιούμορ που με διακρίνει

και να βγω εκεί έξω και να δω πως θα συνεχιστεί

το "όνειρο" και η "πραγματικότητα" μου...

Καλημέρα μας...

A' class lies ...

"...Lies, whispered sweetly in my ear..."

Προσπαθώ να καταλάβω την ανάγκη κάποιου να πει ψέματα... Ή απλά να μην πει τίποτα...Συμπεριλαμβανόμενου και του εαυτού μου... Στιγμιαία σκέφτομαι πως κάποιες φορές η παραποίηση της αλήθειας ίσως μας βγάζει από την δύσκολη θέση...

Το έχω κάνει...Το έχω εισπράξει... αλλά τελικά το αποτέλεσμα είναι zero!

"Είπα ψέματα γιατί :

α. δεν ήθελα να τον/την πληγώσω. Καλύτερα να μην ξέρει...

β. γιατί δεν ήξερα τι ακριβώς ήθελα και μου αγόραζα χρόνο έτσι

γ. δεν ήθελα να βρεθώ σε δύσκολη θέση, γιατί να χαλαστώ βρε παιδί μου "

Η απάντηση...?

Ξέχασα να βάλω το δ. όλα τα παραπάνω

Απάντηση κλασικά επιλεγμένη από όσους δεν παραδέχοντια ότι θα απαντούσαν το γ.

Τελικά δεν ξέρω...και μάλλον δεν θα καταλήξω ποτέ...

Λέμε ψέματα στους άλλους ή στον εαυτό μας???

Η πιο επιτυχημένη αποτυχία μου...

Κάπου το διάβασα και μου άρεσε...Και κλασικά με έβαλε σε σκέψεις...



Ήταν ενδιαφέρουσα η ανασκαφή για την ανεύρεση της δικής μου πιο επιτυχημένης αποτυχίας!!!

Μεγαλοπρεπής και βαρύγδουπη όπως άλλωστε της πρέπει :-) ...

dial my life...

Κάποιες φορές ένα απλό τηλεφώνημα αρκεί...
Κάποιες άλλες είναι απλά περιττό...

άτιτλο...

Κάποιες φορές είναι τόσα αυτά που θέλω να πω...αλλά δεν βρίσκω τον τρόπο... έτσι νόμιζα τουλάχιστόν...Τελικά δεν είναι θέμα τρόπου...απλά κάποιες φορές κάποια λόγια πρέπει να μείνουν ανείπωτα...

Τα λόγια είναι περιττά...

Να χαθώ στην μυρωδιά σου, να χωρέσω στ' όνομα σου...

Διαμπερές φιλί...

Ακαθόριστες εικόνες...

Ανείπωτα συναισθήματα...

Παιχνίδια εγωισμού...

Δεύτερες σκέψεις...

Και ξανά από την αρχή...

μισοδαγκωμένο ζαχαρωτό...

Συναισθήματα που μοιάζουν με μισοδαγκωμένα ζαχαρωτά...

Πόση ώρα έκανες να ξετυλίξεις την κορδέλα?να ανοίξεις το κουτάκι?

Και πως ένοιωσες όταν το λαχταριστό ζαχαρωτό σου ήταν ήδη μισοδαγκωμένο???

whatever...