δεν ξέρω τι θέλεις...

...και τι αντέχεις...

κάνε ένα βήμα...

να κάνω εγώ το επόμενο...

Τι χρώμα έχει ο έρωτας...?

Τι χρώμα έχει ο έρωτας?
Τι γεύση αφήνει στην καρδιά η αγάπη?
Τι ήχο βγάζει η σιωπή τις στιγμές εκείνες
που θέλω να σου πω όσα νιώθω μα οι λέξεις
δεν σχηματίζουν προτάσεις?

Το γυναικείο μυαλό και οι ανείπωτες λειτουργίες του!!!

Είμαι στα Starbucks, απογευματινός ζεστός καφές…wifi…άτιμος ο κεραυνός…κατέστρεψε τα καλώδια του σπιτιού μου…και ξεσπιτώθηκα για λίγη επαφή με την τεχνολογία…!!!
Χαζεύω στο διαδίκτυο και κατεβάζω ταινίες… Στο διπλανό τραπέζι μία κοριτσοπαρέα αναλώνεται σε κλασικές «γυναικείες» συζητήσεις…

Τελικά δεν έχει σημασία η ηλικία… ο γυναικείος ενθουσιασμός σε συνδυασμό με την πολυλογία δεν έχει ηλικία ούτε όρια…

Ακούγοντας ή καλύτερα να πω κρυφακούγοντας την συζήτηση τους, συνειδητοποίησα για ακόμα μία φορά πως εμείς οι γυναίκες αρεσκόμαστε στο να υπερ-αναλύουμε τα πάντα…
Σκέψεις, αναλύσεις, υποθέσεις, χιλιάδες οπτικές γωνίες για ένα απλό θέμα…

«πες της πες της πως σε είπε στο τηλέφωνο!!!»
«με είπε μωρό μου…αλλά χαριτολογώντας όπως λέω και εγώ όλους αγάπη μου…»
«όχι, δεν λές έτσι κάποιον μωρό σου…έτσι απλά…» συνεχίζει η φίλη της…
«δεν ξέρω» απαντά η ενδιαφερόμενη…δεν είμαι σίγουρη αν μου αρέσει…
«έλα, έλα είναι πολύ γλυκούλης και του αρέσουν τα ωραία ξενοδοχεία…αφού στο είπε…μην είσαι χαζή…θα πηγαίνετε ταξίδια, θα περνάτε όμορφα…θα δεις…»

Χαχαχαχα τις ακούω να αναλύουν 20 λεπτά την «ατάκα» του υποτιθέμενου wannabe γκόμενου και αδυνατώ να κρύψω το χαμόγελο που έχει σκάσει στα χείλη μου…

Είναι απίστευτο το πώς εμείς οι γυναίκες δεν ζούμε στο τώρα, αλλά στο μέλλον, πως μας έχουν «κατασκευάσει» … Πριν καν αντιληφθούμε τι θέλουμε και αν θέλουμε και δεν αναφέρομαι σε τίποτε παραπάνω από την ανεύρεση του «επόμενου πρώην μας», έχουμε κάνει σχέδια για την επόμενη 5ετία μαζί του, έχουμε προλάβει μέσα σε μία μέρα να του δώσουμε ρόλους, να σκεφτούμε ότι μπορεί να σκεφτεί ένα γυναικείο μυαλό…

Και τελικά ξεχνάμε να ζήσουμε το τώρα… χάνουμε το φλέρτ και προσπαθούμε πολύ για το μετά… Είναι σαν το κλασικό παράδειγμα που μου είχε πει μια καλή μου φίλη…
«αποφασίζω να πάω γυμναστήριο… πριν καν γραφτώ ενθουσιάζομαι τόσο πολύ, που πάω αγοράζω νέα φόρμα, νέα αθλητικά… πετσέτα και τσάντα για να τα έχω όλα καινούρια… Λίγο πριν φτάσω να γραφτώ, ο ενθουσιασμός έχει ξεφουσκώσει και τελικά καταλήγω να έχω στην ντουλάπα μου απλά μερικά ρούχα ακόμα και ξεχνάω την εγγραφή και τον αρχικό σκοπό…»

Μοναδικά περίπλοκος ο τρόπος που σκέφτεται μια γυναίκα… Ασύγκριτα απλός ο τρόπος που σκέφτεται ένας άντρας…
Ένα δικό του «όχι» το πιθανότερο είναι να σημαίνει απλά όχι… Ένα του «ναι»… απλά ναι…

Για εμάς όμως , ο κάθε «άντρας» στην ζωή μας συνήθως έχει τα φόντα να γίνει ο πρίγκιπας που τόσες πολλές φορές μας έχουν διαβάσει στα παραμύθια όταν ήμασταν μικρές… το «κακό» γοητευτικό αγόρι που φιγουράρει σε άπειρες χαζο-ταινίες που έχουμε δει κατά την διάρκεια της εφηβείας μας , ο γοητευτικός άντρας που κάποια στιγμή όλες έχουμε συναντήσει μεγαλώνοντας…

Και το παραμύθι συνεχίζεται… σαν γάτες στριφογυρνάμε γύρω από την ουρά μας προσπαθώντας να την αγγίξουμε έστω και λίγο… άλλες φορές ζαλιζόμαστε μα συνεχίζουμε το «κυνήγι», άλλες πεισμώνουμε και άλλες απλά βαριόμαστε το στριφογύρισμα και τα παρατάμε «ξαπλώνοντας» στον ήλιο, μέχρι την επόμενη φορά…

Κορίτσια… wake up… η ουρά μας είναι πολύ φουντωτή και υπάρχει εκεί για να την «κουνάμε» όχι για να την κυνηγάμε…
Δεν υπάρχουν πρίγκιπες, «κακά αγόρια» και γοητευτικοί άντρες με εξαίσιες προσωπικότητες και μηδενικές ατέλειες…

Για κοιταχτείτε στον καθρέφτη… Ούτε τέτοιες γυναίκες υπάρχουν…
Life is simple… είμαστε εμείς και εκείνοι… συνυπάρχουμε και αλληλοεξαρτιόμαστε, ερωτικά, συναισθηματικά, εργασιακά, φιλικά….κλπ…

Δεν ξέρω πως θα ήταν η ζωή μας αν δεν υπήρχαν…και η δική τους ζωή αν δεν υπήρχαμε εμείς…

Ξέρω μόνο πως το «τώρα» μας χωράει και τους δύο…και εμάς και αυτούς… αρκεί να το ζούμε τώρα….!!!

last year...

Πέρσυ τέτοια εποχή...
Χμ...διάθεση για αναμνήσεις...
Διάβαζα το μπλογκάκι μου...
Περίεργος ο περσινός Νοέμβριος...
Διαφορετικά περίεργος ο φετινός...
Κάπου στα τέλη Οκτώβρη του 2009 έγραφα...

"...Great expectations... great feelings... great new memories...
Great fears... great "don't knows"... great "what if"...
Heart beats, laughs, tears...Silent moments...
...Have i found you...?
How far is the next step? How high?... How difficult is to reach you?..."


Οι άνθρωποι αλλάζουν τελικά...το "κουκούτσι" τους πάραυτα παραμένει ίδιο...
Άλλαξα...και δεν είναι μόνο αυτό που βλέπω κοιτώντας με στον καθρέφτη...
Άλλαξα την καθημερινότητα μου...πολλούς από τους ανθρώπους γύρω μου...
Άλλαξα τρόπο σκέψης...(το κατά δύναμην)...

Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον πως όσα ένιωθα τότε, μοιάζουν τόσο μακρινά... όμορφα μακρινά...
Ένα πράγμα μόνο δεν έχει αλλάξει τελικά...

Η απίστευτη και ανεξήγητη επιμονή μου στο να πιστεύω στους ανθρώπους...

Αδυνατώ να πάψω να είμαι "ρομαντική" και παρόλο που ένας χρόνος προστέθηκε στο

Know-how της ζωής μου, εξακολουθώ να λέω ...

"...same here..."

:-)))

Κάποιος θα μπορούσε να με πει ανόητα αφελή...και κάποιος άλλος παιδιάστικα ρομαντική...

Εγώ απλά λέω ότι "that's me, darlings..." και τελικά μάλλον μου αρέσω έτσι...

love me more...

"Love is a temporary madness. It erupts like an earthquake and then subsides. And when it subsides you have to make a decision. You have to work out whether your roots have become so entwined together that it is inconceivable that you should ever part. Because this is what love is. Love is not breathlessness, it is not excitement, it is not the promulgation of promises of eternal passion. That is just being "in love" which any of us can convince ourselves we are. Love itself is what is left over when being in love has burned away, and this is both an art and a fortunate accident.."

on ne voit pas qu'avec le coeur...

Ας είναι η καρδιά, τα μάτια σου...

Γιατί εκείνη βλέπει καθαρά...ουσιαστικά...και αληθινά...

Δεν την ξεγελούν οπτασίες, φωνές και λόγια...

Δεν την τρομάζουν τα "πρέπει", τα "όχι" και τα 'μη"...

Στέκει εκεί μπροστά σου, γυμνή αλήθεια, με μοναδική τόλμη

και σε πλημμυρίζει συναισθήματα...

Ας είναι η καρδιά, τα μάτια σου...

Και εσύ ειρηνικός πολεμιστής χωρίς όπλα και ασπίδες...

Χωρίς έπαθλα και θριάμβους...

Ας είναι η καρδιά, τα μάτια σου...

Και εγώ, αυτή που θα τα αντικρύσει...

Χωρίς φτιασιδώματα, χωρίς βιτρίνες λογικής...

Ας είναι η καρδιά, τα μάτια σου...

και άσε με να ακούσω τον παλμό της...κοιτώντας σε...

sometimes...

Sometimes, when I look deep in your eyes, I swear I can see your soul...
but...

...

θέλω ένα βράδυ να κλέψω δυο σκέψεις σου...
την πιο φωτεινή και την πιο σκοτεινή...
και να τις βάλω απέναντι την μία στην άλλη...

απόλυτη σιωπή...
δεν με αφήνεις να "ακούσω"?
δεν θέλεις να μου "πεις"...?

από την άλλη οι δικές μου σκέψεις,
μοιάζουν με παιδιά που διασκεδάζουν
σε λούνα παρκ και γελάνε δυνατά...
δύσκολο να μην τις ακούσεις...
ακόμα πιο δύσκολο να μην τις γράψω...


"μεθυσμένα" σε θέλω...
"λογικά" δεν πρέπει...

...

a little i do...

go on...

κάποιες φορές...

κάποιες στιγμές...

θέλω να μπορούσες να διαβάσεις

την σκέψη μου...

να μην χρειάζεται να πω τίποτα...

να μην χρειάζεται να ρωτήσεις τίποτα...

και κάποιες άλλες θέλω να σου τα πω όλα

με μία λέξη...

αλλά...

ψάχνοντας...?

μάλλον ποτέ δεν θα καταλάβω κάποιες ανθρώπινες συμπεριφορές...
ή καλύτερα να πω...ότι απλά θα κάνω πως δεν τις καταλαβαίνω...
έτσι θα είμαστε όλοι χαρούμενοι και βυθισμένοι στον ουτοπικό μας κόσμο...


...πφφφ απογοητευτική στάση...

...δεν θέλω να είμαι μέρος αυτής της ψευτοπαράστασης...
όπου όλα ισοπεδώνονται στον βωμό της ανασφάλειας και της ικανοποίησης του εγωϊσμού...

πως είναι δυνατόν κάποιος να βλέπει μόνο μέχρι εκεί που του επιτρέπει η μύτη του???
δεν με αφορα να διεκδικώ ό,τι δεν νιώθω ότι θέλω...δεν είναι της ψυχοσύνθεσής μου να το κάνω...

πάραυτα με στεναχωρεί και με απογοητεύει όταν το βλέπω να γίνεται τόσο μα τόσο απροκάλυπτα...

νομίζω ότι είμαι θυμωμένη σήμερα...αλλά δεν το εξωτερίκευσα...και τελικά ίσως αυτό να είναι το λάθος μου...


από την άλλη...κάποιοι άνθρωποι δεν αλλάζουν ποτέ...και ίσως πρέπει να τους δεχτούμε όπως είναι...ή αν δεν το αντέχουμε απλά να τους "φύγουμε"...


anyway...νιώθω ένα περίεργο κενό και ψάχνω να βρω κάτι διαφορετικό για να το "γεμίσω"...
και γύρω μου όλα μου μοιάζουν τόσο μα τόσο ίδια...άσχημα ίδια...

που είσαι?

...

πότισε το χώμα...βροχή...

όμορφη βροχή...

μεσημεριανή...

γλυκά μελαγχολική...και ταξιδιάρικη...

νοσταλγικά συναισθήματα μέσα στο κατακαλόκαιρο...

δεν μύριζε υπέροχα?

...

Πάνε μέρες...

Πάνε μέρες που έχω να γράψω...
Περίεργα γεμάτες εβδομάδες...
Ο κλασικός κυκλοθιμισμός μου λίγο πριν τα γενέθλια μου με επισκέφτηκε...
No reason...έτσι απλά...
Ιδίωμα ενός μάλλον περίεργου ανθρώπου...
Αύριο αισίως γίνομαι 32 και ακόμα δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που θα με έκανε ευτυχισμένη...
Ή μήπως ξέρω???

Θέλω σκύλο...(πως να γυρίσω τον χρόνο πίσω και να έχω πάλι εδώ τον μέμο μου?)
Θέλω περισσότερο χρόνο για εμένα... (πφφφ νέα δουλειά κατακαλόκαιρο ήθελα)
Θέλω περισσότερες στιγμές με αγαπημένους μου ανθρώπους...(guys λέω να καθιερώσουμε ημέρα συνεύρεσης...)

Θέλω ... θέλω...θέλω...

Θέλω να συμβεί κάτι όμορφα διαφορετικό... Έτσι απλά χωρίς σχέδια, χωρίς δεύτερες σκέψεις... χωρίς πρέπει και μή...

Χρόνια μου καλά λοιπόν...φωτεινά και γεμάτα με συναισθήματα, εικόνες και αναμνήσεις...

...

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί
Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

fade out...

κοιτάζω ξανά...και ξανά...

μάτια ζεστά μα θολά...μελαγχολικά...

χαμόγελο συγκρατημένο, σχεδόν ανύπαρκτο...

ληγμένα όνειρα σε καλοκαιρινό φόντο...σκέφτομαι...

μου αρέσει να φτιάχνω ιστορίες...να ταξιδεύω με την σκέψη μου...

κοιτάζω ξανά και ξανά...

μια φωτογραφία...

ψάχνω να βρω την συνέχειά της...

αλλά χάνομαι στις σκέψεις μου...

στις υποθέσεις μου...

δεν έχει σημασία εξάλλου....

αυτό που στα δικά μου "μάτια" φένεται μελαγχολικό,

σε κάποια άλλα ίσως απλά φένεται γαλήνιο...

κοιτάζω ξανά και ξανά...

όχι για να σε "δω"...

μα για να σε "νιώσω"...

και κάπου εκεί χάνομαι...ξανά και ξανά...

από τι προσπαθείς να ξεφύγεις...?

δεν υπάρχουν όροι...

ούτε όρια...

άτυπη συμφωνία...

από τι προσπαθείς να ξεφύγεις άραγε?

από εσένα...?

και τι ψάχνεις να βρεις?

αυτό που ήσουν?

τόσο πολύ σε έχουν λεηλατήσει?

δεν ψάχνω για λάφυρα...με αφήνουν παγερά αδιάφορη...

δεν διεκδικώ...το βρίσκω βαρετό και ανούσιο...

δεν μοιάζω με τα γνώριμα σου πρόσωπα...

κι ας ακούγεται ματαιόδοξο και αφελές...

κρατάω δίκοπο μαχαίρι...αλλά είναι το μοναδικό μου "'οπλο"...

έτσι όπως στο φανέρωσα εξ αρχής...

δεν κρύβει κάτι άλλο...

δεν μεταμορφώνεται...

απλά είναι τα πράγματα...

εκνευριστικά επίμονη είμαι...

και αμετανόητα παιδί...

λιχούδικο παιδί που βούτηξε το χέρι στο βάζο με το γλυκό

και επειδή του απαγόρεψαν να δοκιμάσει ξανά

γκρινιάζει...

εγωιστικό?ίσως...και δεν το κρύβω...

αλλά αληθινό...

δεν έχει δεύτερες σκέψεις...

δεν κρύβει παγίδες...

μονόπρακτος διάλογος με διάχυτη γκρίνια...

:-)))

that's me...

Υ.Γ. τραγικά εγωιστικό post...

ποια είσαι εσύ κυρία μου που νομίζεις ότι όλα γυρίζουν γύρω σου

(παραμιλώντας με κράζω)

σε είχαν προβλέψει τα "όνειρα" μου...

μηχανισμοί ισσοροπίας και η θέληση παγίδα...

ο νους, μαγικό ραβδάκι σε παραμύθι με νεράιδες,

να μεταμορφώνει βάτραχους σε πρίγκιπες...

η φωνή, σειρήνα στα "αυτιά" της ψυχής και

οι λέξεις στέκουν σαν κύκλωπες απέναντι στην λογική...

διασκεδάζω τις αυταπάτες και σιγοτραγουδώ με σιωπές...

οι επιθυμίες λαθρεπιβάτες στο πλοίο των "πρέπει"...

και οι προσδοκίες μισοδαγκωμένα μήλα ποτισμένα με δηλητήριο...

που η καρδιά σαν μια άλλη χιονάτη τα δαγκώνει ξανά και ξανά...

και πέφτει σε ύπνο βαθύ...

σε είχαν προβλέψει τα"όνειρά" μου...

χάρτινος ουρανός...

Μια απ' αυτές τις νύχτες που ονειρεύεσαι μα δεν κοιμάσαι
Θ' ανάψω μια φωτιά που θα τη δεις όσο μακρυά και να 'σαι
Και θα κάψω αυτόν το χάρτινο ουρανό...

erase and rewind...

...cause I've been changing my mind ...

on-off

το ζήτησα...

να βραχεί η ψυχή...να στεγνώσουν οι σκέψεις...

και έγινε...

ξέχασα όμως να σκεφτώ πως με "τόση βροχή"

θα βραχυκυκλώσουν τα συναισθήματα...

και κανένας διακόπτης οn-off δεν με σώζει...

friday night...

(μπορεί να μην έχω ανάλογη θέα...αλλά i like my small front yard...)

μετά από μια τρελή σε ρυθμούς εβδομάδα,

έφτασε η στιγμή που χαλαρώνω στην αυλούλα μου...

την καθάρισα, της έβαλα χρώμα...άναψα τα κεράκια μου...

κρασί...μουσική και ηρεμία...

καμία διάθεση για πολυκοσμία...

άτιτλο...

ήθελα να γράψω...δεν ξέρω τι... απλά ήθελα...
πφφφ...πόσες φορές απλά θέλουμε και δεν βλέπουμε
τίποτα πέρα από την "μύτη" του θέλω μας...

εμένα μου συμβαίνει συχνά τελευταία...
θέλω, θέλω, θέλω...
και πράττω, πράττω, πράττω αναλόγως...

No regrets though... :-)))

κάτι σαράβαλες καρδιές...

στο τσίρκο της αγάπης...

δεν υπάρχει το "για πάντα"...

υπάρχει μόνο η ουτοπία του...

ψευδαίσθηση που έχουμε ανάγκη να την ζούμε...

δύο λέξεις που γεννούν ελπίδες και όνειρα...

δύο λέξεις που οριοθετούν τα πάντα...
ανόητα και παιδιάστικα...
ανταλάσσουμε τα πάντα μας για αυτό το "για πάντα"...

και ξεχνάμε να ζούμε το "τώρα" μας...

δεν με νοιάζει το για πάντα...

και νιώθω διαφορετική...

θέλω το για πάντα μου να διαρκεί όσο μία στιγμή...

αρκεί αυτή η στιγμή να με γεμίζει...

μην σε παραξευνεύει...

μην αναρωτιέσαι...

είναι απλό...

δεν με γεμίζουν δύο λέξεις...

δεν μου φτάνουν δύο λέξεις...

σε κανέναν δεν θα έπρεπε να αρκούν...

μην σου πω ότι έχω βαρεθεί να τις ακούω...

δεν θέλω το για "πάντα σου" λοιπόν...

θέλω το "τώρα" αν αντέχεις...

τι χρώμα έχει το σκοτάδι...?

αυτό που με αφήνεις να δω...είναι μπλε...βαθύ μπλε...ίσως μωβ-γκρι μαζί και μαύρο...

αυτό που βλέπω χωρίς να το θες....δεν θα στο πω...

...έτσι απλά για να έχεις ένα λόγο να με ρωτήσεις...

"για μένα είσαι"...?

κάπου ανάμεσα στο εδώ σου και στο αλλιώτικο εκεί που ψάχνω...

κάπου ανάμεσα σε εξωγήινα βλέμματα και σε γήινα χαμόγελα...

κάπου ανάμεσα στην βουή που κάνει η σιωπή σου και στον κρότο που βγάζει η ψυχή μου κάθε φορά που την ακούει...

κάπου ανάμεσα σε σένα και στο εαυτό μου...

κάπου ανάμεσα στα όχι σου και στα ναι μου...

κάπου εκεί ψάχνω αυτό το κάτι που ίσως να μπορεί να προσδιορίσει...

...την "αδικαιολόγητη" επιμονή μου...

Abu Dhabi...do!!! Surreal but nice...

Μετά από 2,5 ώρες πηγμένες σε σουρεαλισμό και πασαρέλα από παπούτσια και ρούχα ομολογουμένος "εκδρομικά" , το resume του sex & the city 2 ήταν το εξής :

Abu Dhabi...do!!! Surreal but nice...Θέλω και εγώ Abu Dhabi...

Το dubai ξόφλησε...η νέα μέση Ανατολή λοιπόν...Abu Dabhi!!!!

Σύμπαν ακούς,ή τσάμπα τα λέω?

οδός ονείρων...

την περπατάω...

άλλες φορές με βήμα ταχύ...

άλλες με αργό...

κάποιες φορές τρέχω με τέτοια ένταση που τρομάζω...

δεν ξέρω αν βγάζει πουθενά...

η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν με ένοιαξε το ¨πουθενά'...

η οδός ονείρων, είναι παντού...

είναι στο ¨εδώ ", στο "πουθενά" και στο άλλιώτικο "εκεί" που κάποιοι αναζητούν...

με ένα κλικ...

Δεν ξέρω τι με έπιασε σήμερα, ίσως η βροχή, ίσως η διάθεση μου να μείνω σπίτι...
Άνοιξα το email μου με διάθεση εκκαθάρισης, και μόνο εκκαθάριση δεν έκανα...
Δεν ξέρω πως πέρασα δύο ώρες διαβάζοντας emails...

Ξεχασμένα, τόσο παλιά...από το 1999 έως σήμερα...

Άνθρωποι της ζωής μου...Ιδιαίτερα emails...Αναμνήσεις απίστευτες...

Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει αρκετές φορές...μα τον "τσάκωσα" και να νοσταλγεί...
Άλλες εποχές...Ξεχασμένες...που με ένα κλικ μου θύμισαν τόσα πολλά...
Πολλά άλλαξαν μα κάτι έμεινε ίδιο... Το απίστευτο πείσμα μου να πιστεύω στους ανθρώπους τελικά υπήρχε από πάντα...Κινητήριος δύναμη μοναδική...

"...Λένε είναι οι ψυχές που μένουν, λένε είναι οι σκιές
Λένε πως κοιμούνται κάθε μέρα και ξυπνούν τις Κυριακές..."

Καλό υπόλοιπο Κυριακής να έχουμε...λοιπόν...

strange colour blue...

...coming back to you,

pushing through...

pouring rain,

nearly there...nearly there...

hey little mister driver man,

keep your head up...

we are...

nearly there...nearly there...

no more guessing...

Θυμωμένα μάτια,

βλέμμα αιχμηρά συγκαλυμμένο...

Κουκουλωμένα συναισθήματα,

χαμένα πίσω από κοφτές λέξεις...

Πόσο αληθινό είναι αυτό που "βλέπω"?

Πόσο ευαίσθητα σκληρό?

Δεν μου αρέσουν οι υποθέσεις...με έχουν κουράσει...

Προτιμώ τα γεγονότα...όσο απόλυτα κι αν είναι...

no news...

Σκούριασαν τα νέα...

Επαναλαμβάνονται...

Και μαζί με αυτά και εγώ...

dream a little dream of me...

Sweet dreams till sunbeams find you...
Sweet dreams that leave all worries behind you...
But in your dreams, whatever they be,
Dream a little dream of me...

full days...

empty nights...

the great perhaps...

ίσως να πρέπει τις "σιωπές" σου να τις καταλάβω...

μα κάποιες φορές ένα "ίσως" είναι αρκετό...

και κάποιες άλλες ένα "ναι" ή ένα "όχι" είναι απλά αναγκαίο...

έχω άλλη τόση διαδρομή...

και νόμιζα πως φτάνω...

δεν πειράζει...

Δεν αντεχω αλλο ελα,
ελα παρε με αγκαλια
να πεθανουμε στα γελια
να 'ναι παλι οπως παλια ...

όλα ή τίποτα...?

Υπάρχει αλήθεια στο "όλα"?

Και πόσο ψέμα χωράει στο "τίποτα"?

Πόσο κοντά είνα η κορυφή από τον πάτο

και πόσο μακριά μοιάζει ο πάτος από την κορυφή?

Το σχοινί φθαρμένο και η ψυχή σου, κάνει φιλότιμες

προσπάθιες να ισορροπήσει κάπου ανάμεσα στο τίποτα

της κορυφής τους και στο όλα του πάτου τους...

Υπάρχει αλήθεια στο "όλα"?
Και πόσο ψέμα χωράει στο "τίποτα"?

Ρητορικά ρωτώ!!!

Το όλα μου, τίποτα σου & το τίποτα σου, όλα μου...

recent memories...

ένα κλικ και σε θυμήθηκα...

...

μπούρδες...

come as you are...

Κανείς δεν έρχεται στην ζωή μας τυχαία...

Εσύ ήρθες για κάποιο λόγο που ακόμα

δεν τον έχω καταλάβει...

...

πόσο διαρκεί ένα λεπτό...?

here comes the rain again...

αέναες αναζητήσεις

δίνουν νόημα στις νύχτες...

αδειάζω τον εαυτό μου

σε μερικές ψηφιακές γραμμές και με

ξαναγράφω από την αρχή...

παύση.

τραγούδι στο repeat...

ο κέρσορας αναβοσβήνει...

στιγμιαία σκέψη : was it a bad timing?

αναθεματισμένος χρόνος...

το σύμπαν παίζει τα παιχνίδια του...

και αυτή την φορά δεν έχω τρόπο να σου πω

για το πόσο "μπούρδες" είναι αυτά που λέει ο Coelho

απλά και μόνο για να μου αποδείξεις το αντίθετο...

δεν υπάρχει πια συνοχή στις ψηφιακές γραμμές μας,

δεν μοιάζουν οι διάλογοι σαν από βιβλίο...

και δεν ξέρω τι με ενοχλεί πιο πολύ...

που δεν ξέρω? ή που νομίζω ότι ξέρω?

παύση.

μάλλον με ενοχλεί που ψάχνω να βρω τι έλεγαν

τα "ψιλά γράμματα" κάπως καθυστερημένα...

και γιατί ακόμα μία φορά δεν τους έδωσα την πρέπουσα σημασία έγκαιρα...

...

πρώτο χρεός...

Χωρίς µάταιες ανταρσίες να δεις και να δεχτείς τα σύνορα του ανθρώπινου νου, και µέσα στ΄
αυστηρά τούτα σύνορα αδιαµαρτύρητα, ακατάπαυτα να δουλεύεις να ποιο είναι το πρώτο σου χρέος.

Με αντρεία, µε σκληρότητα στερέωσε απάνω στο σαλευόµενο χάος το καταστρόγγυλο, το
καταφώτιστο αλώνι του νου, ν΄ αλωνίσεις, να λιχνίσεις, σα νοικοκύρης, τα σύµπαντα.

δεύτερο χρέος...

∆ε δέχουµαι τα σύνορα, δε µε χωρούν τα φαινόµενα, πνίγουµαι! Την αγωνία τούτη βαθιά,
αιµατερά να τη ζήσεις, είναι το δεύτερο χρέος.
Ο νους βολεύεται, έχει υποµονή, του αρέσει να παίζει µα η καρδιά αγριεύει, δεν καταδέχεται αυτή να παίξει, πλαντάει και χιµάει να ξεσκίσει το δίχτυ της ανάγκης.

Ένα µονάχα λαχταρίζω: Να συλλάβω τι κρύβεται πίσω από τα φαινόµενα, τι είναι το µυστήριο που µε γεννάει και µε σκοτώνει, κι αν πίσω από την ορατή ακατάπαυτη ροή του κόσµου κρύβεται µια αόρατη ασάλευτη παρουσία.
Αν ο νους δεν µπορεί, δεν είναι έργο του να επιχειρήσει πέρα από τα σύνορα την ηρωικήν
απελπισµένην έξοδο, να ΄ταν να µπορούσε η καρδιά µου!


Ψυχανεµίζουµαι πίσω απ΄ όλα τούτα τα φαινόµενα µια µαχόµενη ουσία. Θέλω να σµίξω µαζί της.
Ψυχανεµίζουµαι πως κι η µαχόµενη ουσία πολεµάει πίσω από τα φαινόµενα να σµίξει µε την
καρδιά µου. Μα το σώµα στέκεται ανάµεσα και µας χωρίζει. Ο νους στέκεται ανάµεσα και µας
χωρίζει.
Ποιο είναι το χρέος µου; Να συντρίψω το σώµα, να χυθώ να σµίξω µε τον Αόρατο. Να σωπάσει ο νους, ν΄ ακούσω τον Αόρατο να φωνάζει.


τρίτο χρέος...

Ο νους βολεύεται. Θέλει να γιοµώσει µ΄ έργα µεγάλα τη φυλακή του, το κρανίο. Να χαράξει
στους τοίχους ρητά ηρωικά, να ζωγραφίσει στις αλυσίδες του φτερούγες ελευτερίας.
Η καρδιά δε βολεύεται. Χέρια χτυπούν απόξω από τη φυλακή της, φωνές ερωτικές αφουκράζεται
στον αγέρα κι η καρδιά, γιοµάτη ελπίδα, αποκρίνεται τινάζοντας τις αλυσίδες και σε µιαν
αστραπή της φαίνεται πως έγιναν οι αλυσίδες φτερούγες.

Τίποτα δεν υπάρχει! Μήτε ζωή, µήτε θάνατος. Κοιτάζω την ύλη και το νου σα δυο ανύπαρχτα
ερωτικά φαντάσµατα να κυνηγιούνται, να σµίγουν, να γεννούν και ν΄ αφανίζουνται, και λέω:
"Αυτό θέλω!"
Ξέρω τώρα δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβούµαι τίποτα, λυτρώθηκα από το νου κι από την καρδιά,ανέβηκα πιο πάνω, είµαι λεύτερος. Αυτό θέλω. ∆ε θέλω τίποτα άλλο. Ζητούσα ελευτερία.

Ν.Καζαντζάκης

Υ.Γ. αν πέσει στα χέρια σας διαβάστε το...δεν είχε τύχει να το διαβάσω μέχρι που το είδα γραμμένο κάπου συγκεκριμένα και αυτό από μόνο του σαν γεγονός μου ιντρίγκαρε το μυαλό και το διάβασα...

..."Μα είναι μυστήριο πράγμα οι στιγμές.Εχουν όλη την δύναμη να σε ρουφήξουν
και να χαθείς για πάντα μέσα τους και όμως ποτέ δεν στέκονται αρκετά για να προλάβεις.
Βουτούν ένα κομμάτι σου και τρέχουν στα έγκατα σου να κρυφτούν.Κι εκεί ματώνουν στα σκοτάδια της ψυχής σου!Εκεί ανθίζουν!Εκεί σιγά και αθόρυβα σε πλάθουν..."

δανεισμένο ... (Χ.Χονδρογιάννη)


Σιγά και αθόρυβα σε πλάθουν...θες δεν θες... Η κινητήριος δύναμη τους είναι μοναδική...
Δεν ξέρω αν είναι "λάθος" του ανθρώπινου μυαλού που δεν σκέφτεται το "τώρα", που ζεί τις στιγμές μεν, αλλά τις αποθηκεύει, τις κάνει αναμνήσεις και τις επαναφέρει για να τις ξαναζήσει...και ξεχνάει να ζει το τώρα του...

Πως είναι άραγε να ο χρόνος να σταματάει στο κάθε "τώρα" σου?
Να μην σκέφτεσαι το πριν και το μετά...

βράδιασε...τα ξαναλέμε...

i 'd love to be there...

Θα άντεχες να είσαι ο εαυτός σου...έτσι απλά?

Χωρίς αντικειμενικά κριτήρια,

χωρίς δέυτερες σκέψεις,

χωρίς "πρέπει" και "μή"...

Απλά ο εαυτός σου...

όσο σκοτεινός κι αν είναι...

όσο μοναχικός και απόμακρος...

Θα άντεχες...αλλά για κάποιο λόγο δεν το κάνεις...

Υ.Γ. αν το αποφασίσεις, i 'd love to be there...

υπερβολές...

Για εκείνο το βλέμμα, μέσα από το αυτοκίνητο...

Για εκείνο το αμήχανο χαμόγελο μέσα στο σκοτάδι...

Για εκείνο το χάιδεμα μαλλιών το τόσο απροσδόκητο...

Για εκείνο το άγγιγμα το κρυφό, που τόσο ανατρίχιασε το μυαλό μου...

Για εκείνα τα φιλιά που μου χάρισαν την γεύση σου...

Για εκείνες τις ώρες μαζί σου...

...που μπόρεσα δίπλα σου να υπάρχω ως ο εαυτός μου...

η ουσία είναι μία...

Πως γίνεται να έλκω γύρω μου πάντα ανθρώπους

που κάνουν τα πράγματα πολύπλοκα?

Τι κάνω λάθος? Τι ζητάω λάθος?

Δεν μπορεί να είναι τυχαίο...

Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι το λάθος είμαι εγώ...

Υ.Γ. Πολύ ελέυθερο χρόνο έχω αυτές τις μέρες και υπερ-αναλύω πάλι...!!!

challenge ...

Είπα να γίνουμε πιο interactive...

Θα ήθελα να διαβάσω κάτι δικόσας...

Έτσι απλά...Ανοιχτή πρόσκληση για όποιον διαβάζει και

θέλει να την δεχτεί...

αέναα παιχνίδια...

θα ήταν υπέροχο να λέγαμε αυτό που σκεφτόμαστε και να μην

το στολίζουμε με χίλιες άχρηστες λέξεις προτού το ξεστομίσουμε!!!

Καλό ή κακό...!!!

Ελευθερία μου κάνει αυτό...Ελευθερία ψυχής...

Και τότε όλα θα ήταν πιο εύκολα, πιο ξεκάθαρα, πιο απλά...

Αυτά τα "παιχνίδια" των μεγάλων είναι κουραστικά τελικά...

αυτοκινητάδα Part 210778...

Κάθομαι μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή...
Έντονο weekenda είχα...Ευχάριστα έντονο...
Πίνω κρασάκι... (μοσχάτο Λήμνου, υπέροχο άρωμα, δώρο καλού φίλου που
ξέρει ότι μου αρέσει ιδιαίτερα)...
Σκέφτομαι να πάω αυτοκινητάδα...Ή να κατεβάσω καμία ταινία να δω...


processing...


Αυτοκινητάδα - Ταινία σημειώσατε 1!!!

what a dazzler...

And so the Lion Fell in Love with the Lamb...

What a Stupid Lamb...

What a Sick Masochistic Lion

lost in a far away land...

full of short memories...

υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ...

απάντησε μου...

ή παραμένει πάντα μαύρος ο βυθός...?

3.30 ξημερώματα Παρασκευής...

I am not waiting for an answer

Oíche mhaith...

με ένα καληνύχτα μηδενίζεις την σκέψη μου...

ικανότητα μοναδική...
κάτι που εσύ αγνοείς...
ή εθελοτυφλώντας δεν το "βλέπεις"...
με ένα απλό καληνύχτα...
απρόσωπο, κοφτό ίσως τυπικό...
μουδιάζεις τις αισθήσεις μου...
κάτι που δεν αγνοώ...
αλλά εθελοτυφλώντας κάνω πως δεν το "νιώθω"...

can you...?

The record shows I took the blows and i did it my way...

Για μία ακόμα φορά αλλάζω τα δεδομένα μου...
Για μία ακόμα φορά επιλέγω...
Για μία ακόμα φορά ξεκινάω από την αρχή...
Για μία ακόμα φορά ...
μα αυτή την φορά ...είμαι μια άλλη...
άλλη από αυτή που ήμουν όλες τις προηγούμενες φορές...

wicked soul...

trapped in a fish bowl...

παραμύθια για μικρά και μεγάλα παιδιά...

Today in a world blinded by imminent gratification...
you 've somehow mastered the irresistable powers
which dwell in the secrets of the ages...
Brought new relevance to the musty ideals of chivalry

and honor and restored my hope in the possibilities of pure, undying love...

a stranger to my eyes...

Πόσο εύκολο είναι τελικά να βάλεις στην ζωή σου έναν "άγνωστο"?

Να του δώσεις εξέχοντα ρόλο και εκείνος να τον δεχτεί?

Παλιότερα θα σου έλεγα ότι δεν είναι "τραγικά δύσκολο", ειδικά αν

το timing μοιάζει σωστό...

Πια θα πω ότι δεν είναι "τραγικά εύκολο"!!!

Οι ανοχές μας, οι αντοχές μας, τα θέλω, τα πρέπει, τα ναι και τα όχι μας έχουν αλλάξει...

Εγώ έχω μάθει να περνάω καλά με την πάρτη μου και ο "κάθε εσύ" ζωή και κότα με την δική σου πάρτη...

Καμιά φορά με φοβίζει το πόσο αυτάρκης είμαι...

Καμιά φορά, ένα βράδυ, ένα χάδι, ένα αλλιώτικο βλέμμα είναι αρκετό για να μου θυμίσει

ότι είμαι τόσο αυτάρκης όσο και ώσπου ο "κάθε εσύ" να μπορείς να ανακατέψεις την ψυχή μου και να την πάρεις με ένα φιλί...

Με ενοχλεί επίσης...που εικονοποιώ τα πάντα...Με εκνευρίζει μην σου πω...

Γιατί η εικονοποίηση δημιουργεί αναμνήσεις και προσδοκίες...και δεν ξέρω αν τις θέλω...

Τώρα τουλάχιστον...

Πφφφ...Γκρίνια και κρεβατομουρμούρα με αποδέκτη το blogaki μου...

Αυτά είναι... Το βιονικό χέρι λείπει μόνο για ασταμάτητο χάιδεμα μαλλιών και μετά

όλα "μέλι γάλα"...

ανυπώτακτα θέλω...

Πέσαν οι μάσκες ή έγιναν ένα με το δέρμα και πια δεν αναγνωρίζεις πρόσωπα, βλέμματα, χαμόγελα...?
Τι σε τρομάζει πιο πολύ?Να δεις την γυμνή αλήθεια στο πρόσωπο των άλλων ή να δουν εκείνοι τις αντιδράσεις σου βλέποντας τους?
Φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη...
Και πόση αλήθεια μπορείς τελικά να δείς ακόμα και αν το προσωπείο πέσει...όταν το "πρόσωπο", το "βλέμμα" και η "ψυχή" έχει εκπαιδευτεί αλλιώς...?

...Αέναες σκέψεις...


Παύση...

Φυσάει χειμωνιάτικα απόψε... Θέλω ζεστό καφέ...και τον αέρα στο πρόσωπο...περπατητάδα...
κάπου εκεί στην Κηφισιά...

Καλή μας νύχτα...λοιπόν...
Με περιμένει ο καφές...
:-)))

ήλιος...

Η Κηφισιά είναι όμορφη τα Σαββατοκύριακα...
Κάτι τέτοια Σάββατα με ήλιο...καφέ και περπατητάδες...
Και μετά...?
Και μετά θέλω θάλασσα...μοναχική βόλτα κάπου στην νέα μάκρη-σχοινιά... με το ipod στα αυτιά...και παγωτό μηχανής να λιώνει στο στόμα...
Αυτό θέλω...

...

Αυτό θα κάνω...

χρώματα...

μου άρεσε αυτή η εικόνα...έπεσα "τυχαία" πάνω της...

Δώσε κλότσο να γυρίσει παραμύθι να αρχινίσει...

Θέλω να κλείσω τα μάτια...

Να μου χαϊδέψεις απαλά τα μαλλιά...

Και να μου πεις παραμύθι...

...μέχρι να αποκοιμηθώ...

κάπου με θέα την θάλασσα και οδηγό το φεγγάρι...

Αυτό είναι για μένα το πιο όμορφο και το πιο μελαγχολικό τοπίο του κόσμου...
Εδώ ειναι που πρωτοφανερώθηκε ο μικρός πρίγκιπας πάνω στην γη, κι ύστερα πάλι από εδώ χάθηκε...

αυτή η νύχτα μένει...

Πέφταν τ' άστρα μες την λασπουριά...

λάθος μας τα έχουν μάθει...

μου λες πως δεν μας παίρνει για πολλά...μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει...

Τρελαίνει τις πυξίδες τ' ουρανού τ' αγιάζι
κι ο κόσμος κατεβάζει τα ρολά
μου λες πως δεν μας παίρνει για πολλά
μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει.

Σκιές και φώτα σ' αυτοσχέδιο μπαλέτο
γέλια που σμίγουν μ' αναφιλητά
στο χέρι μου ένα τσιγάρο σκέτο
που τη φωτιά σου μόνο αναζητά.

Μη με φοβάσαι, δωσ' μου το χέρι
μαζί να ζήσουμε η νύχτα όσα φέρει
μη με φοβάσαι, δωσ' μου το χέρι
είναι ο έρωτας το πιο γλυκό μαχαίρι.

Πάψε να ψάχνεις λόγο και σκοπό
σε ότι κάνω και σε ότι πω
ούτε που ξέρω γιατί σ' αγαπώ
κι όμως μπορώ για σένα να κοπώ
και σαν τσιγάρο να καώ.

Τρελαίνει τις πυξίδες τ' ουρανού τ' αγιάζι
θολό ποτάμι ο κόσμος και κυλά
το ξέρω δεν με παίρνει για πολλά
μα είμαι δίπλα σου καθώς βραδιάζει.

κάπου ανάμεσα στο "πολύ" και στο "λίγο" μου...

Ακούω από το διπλανό γραφείο μια φωνή να μου λέει ...

"που είσαι?...Μαρία...που είσαι?που ταξιδεύεις?..."

Που είμαι?...

Ups and Downs part 2...

Τι μπορείς να πεις σε κάποιον που "πνίγεται"?

Τι να του ζητήσεις?

Να ξεχάσει ότι "πνίγεται" και να ασχοληθεί μαζί σου?

Αν είσαι αφελής ή λιγάκι συνειδητά εγωιστής μπορεί και να το ζητούσες...

Αλλά...αν δεν είσαι...

Τον αφήνεις να "φύγει" νομίζωντας ότι έτσι σε προστατεύει...

Άσχετα αν εσύ δεν χρειάζεσαι "προστασία"...

Ασχετα αν εσύ το μόνο που θες, είναι να έχεις την επιλογή

μετά το "demo" να μπορείς να πάρεις το κλειδί ενεργοποίησης

για το "software"...

Whatever...

Τα "θέλω" δεν αλλάζουν, ούτε ξεχνιούνται...

Κάποια στιγμή θα αναγκαστείς ή θα σε αναγκάσουν,

θες δεν θες, να έρθεις αντιμέτωπος με αυτά...

Θα πάρεις θέση, ή θα σου πάρουν την θέση...

Ποιος είπε ότι η ζωή είναι δίκαιη?

Cold is the absence of heat...

...and I 'm really cold right now...

ξέρω μονάχα...

...

Ακόμη μία αυτοκινητάδα...μοναχική...αυτή την φορά...

Όμορφη η Αθήνα τη νύχτα...Μαγευτικός ο Πειραιάς...

Κατάληξη? Κάπου εκεί στην Πειραϊκή για ακόμα μία φορά...

Εκεί στα ξύλινα σκαλιά...

Με την θάλασσα στα πόδια και τον αέρα να χαιδεύει το πρόσωπο...

Το ipod στα αυτιά, εξαφάνισε μαγικά όλους τους παράταιρους ήχους...

Σοκολάτα παυλίδης κεράσι...για να γλυκάνει την γεύση των σκέψεων μου...

Δεν ξέρω τι περίμενα...Δεν ξέρω ποιον περίμενα...

Ξέρω μονάχα ότι δεν ήρθε κανείς...

Εγώ αντίκρυ σε μένα...

Και η σιωπή να κάνει πάρτυ...

Μπορείς να ξορκίσεις τις σκέψεις...?

Μπορείς να πνίξεις τις λέξεις...?

Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ...Ή μήπως δεν θέλω?

Rewind σκέψης...

Εγώ αντίκρυ σε σένα...

Μπορείς να διαβάσεις τις σκέψεις?

Ή θα πρέπει να σου πω με λέξεις?

Δεν μπορείς?Ή μήπως δεν θέλεις?

Pause σκέψης...

Feelings...keep them refrigerated for a while...

Is it possible?

Impossible is nothing...

Nothing is not impossible...

κλείσε τα μάτια...

Νωχελικά κοιτάζω την οθόνη...
Τα μάτια κλείνουν...
Δεν έχω υπερβεί τον ύπνο τελικά...
Με δυσκολία τα κρατάω ανοικτά...
Κλεφτές ματιές στην οθόνη και πάλι...
Δεν ξέρω τι ψάχνω να βρω...
Στο repeat τραγουδάκι του Μουζουράκη...
"Πλήξη και αφορμή...με ξύπνησε..."
Μαξιλάρι...εμβρυακή στάση...
log out...
κλείσε τα μάτια και κοιμήσου...
κλείσε τα μάτια και κοιμήσου...
...
...

αντικειμενικά κριτήρια...

Έτσι είναι...Απροσδόκητα περιπλέκεται η ζωή σου, απρόσμενα και αιφνιδιαστικά...
Όμορφα αιφνιδιαστικά...Άνθρωποι έρχονται, άνθρωποι φεύγουν...
Αυτοί που φεύγουν γίνονται ανάμνηση, καλή, κακή?δεν έχει σημασία...
Και αυτοί που έρχονται κουβαλάνε μαζί τους "αντικειμενικά κριτήρια"...
Έχεις βρεθεί και εσύ ο ίδιος στην θέση τους, και δεν σε φοβίζουν όσο ηχηρά και βαρύγδουπα
κι αν σου ακούγονται...
Όσο κι αν κάνουν το γαϊτανάκι να στροβιλίζεται και μαζί του να παρασύρει και εσένα...Στιγμιαία νιώθεις ζαλάδα, αλλά έτσι συμβαίνει όταν βρίσκεσαι ψηλά και κάποιος σε αναγκάζει να κοιτάξεις απότομα κάτω...Και εκείνος ο κάποιος, μην ξεχνάς, πως με την σειρά του έχει αναγκαστεί να κοιτάξει ακόμα πιο χαμηλά από το δικό σου κάτω...
Τρόπο θέλει...και επιμονή...
Η αναμονή στο τέλος ανταμείβει...αρκεί να υπάρχει καλή θεληση και διάθεση...

1+1=2

Τώρα γιατί εμένα πότε μου βγαίνει 3, πότε -1 δεν ξέρω...
Μάλλον δεν είμαι καλή με αριθμούς και "νούμερα"...Ποιος ξέρει...

...

Δύσκολα τα "πρέπει"... Κουραστικά.

Κουραστικές και οι αέναες συζητήσεις...

Δεν έχω καλή διάθεση...

Απόφαση εργασιακού περιεχομένου με τριβελίζει...

Once again...

Αργά ή γρήγορα...

Όσο μια βόλτα διαρκεί...

Κάποιες φορές, θέλεις απλά να γράφεις...

Χωρίς συγκεκριμένη αιτία, χωρίς συγκεκριμένο παραλήπτη...

Απλά για να μην εκραγούν οι λέξεις στο μυαλό σου...

Κι άρχισε η νύχτα ...

πάλι νύχτα να ζητάει...

Μικρή αυτοκινητάδα μέχρι το μελίσσι...Η κατασκήνωση κλειστή και η παραλία όλη δική μου...
Έβγαλα τις κόκκινες μπαλαρίνες μου και περπάτησα μέχρι το τέλος της παραλίας...
Απίστευτος ήλιος...μουσική στο Ipod...άμμος στα πόδια...και μυρωδιά θάλασσας...
Η παραλία είχε νωρίτερα κι άλλους επισκέπτες που άφησαν τα ίχνη τους ζωγραφίζοντας πάνω στην άμμο τις κλασικές καρδιές με τα μονογράμματα τους...

Κάθισα στην άμμο...έβγαλα το minibook από την τσάντα...και έβαλα μουσικούλα...
Ο Moby ταιριάζει απόλυτα στην διάθεση μου αυτήν την στιγμή...
Whispering wind λοιπόν...και ο άνεμος όντως να μου ψυθιρίζει γλυκά στο αυτί...
Διάφορες σκέψεις...όμορφες κατά κύριο λόγο που προκαλούν χαμόγελα...

Νιώθω γεμάτη...γεμάτη απο σκέψεις, συναισθήματα και λέξεις που δεν έχουν ειπωθεί...

για ένα λεπτό...

...δεν είμαι εδώ για κανέναν...

και από εδώ και από όλα λείπω...

(έστω για ένα λεπτό...)

έτσι ξαφνικά...

...σαν θύελλα από κρυφές σκέψεις...
...σαν ποτάμι από χαρούμενα γέλια...
...σαν βροχή από ανείπωτες λέξεις...
...σαν φωτεινός ήλιος που ζεσταίνει την ψυχή...
...σαν σκοτάδι που με νανουρίζει...

έτσι ξαφνικά και απροσδόκητα...

Μεγάλη Τετάρτη πρωϊ...η διάθεση είναι εξαιρετική...χαμόγελα και όμορφες σκέψεις...
Μεγάλη Τετάρτη μεσημέρι...νεύρα, πολλά νεύρα!!!

Πόσο ανεύθυνοι μπορεί να είναι κάποιοι άνθρωποι...?Και καλά αν είναι ανεύθυνοι για την πάρτη τους, αλλά όταν επηρεάζουν και τις ζωές των άλλων ανθρώπων γύρω τους...?
Δεν βρίζω εύκολα...Αλλά αυτή την στιγμή στο κεφάλι μου έχουν συσσωρευτεί όλων των ειδών οι βρισιές...

Ο κύριος "πατάω επί πτωμάτων αρκεί να λαδώνεται μόνο το δικό μου αντεράκι" - "το παίζω επιχειρηματίας" είναι της μόδας πολύ τελευταία..!!!

Ουφφφ...DELETE KAI RESTART...γίνεται?

Μεγάλη Τετάρτη απόγευμα...Η διάθεση θα ξαναγίνει εξαιρετική...δεν ξέρω πως...θα επικαλεστώ πάλι το σύμπαν!!!

Κλείνω μάτια, πέρνω μερικές βαθιές αναπνοές...και ξεφυσάω την σαπίλα προς την ίδια κατεύθυνση από την οποία την είχα πρότεινος εισπνεύσει...


Καλή ανάσταση...

περίεργες έλξεις...

Κουμπώνουν οι λέξεις

κι ενώνουν τις σκέψεις...

Περίεργες έλξεις...


Δικές μου εικόνες

δικοί σου κανόνες...

Φιλιά και υποσχέσεις...

μαζί μου θα μπλέξεις...

ζηλεύει η νύχτα...

χορεύω μόνη μέσα σε μια φωτογραφία

Παίξε με στα χέρια σου σαν σφαίρα
πέτα με ψηλά στον αέρα
δώσε μου πνοή απ' την πνοή σου
να ξαναγεννηθώ μαζί σου

ηλιόλουστη Αθήνα...

Κατεβαίνοντας την Ανδριανού...και κοιτάζοντας κατάματα τον υπέροχο ήλιο κατευθήνθηκα προς το Μοναστηράκι...Οι μυρωδιές, οι άνθρωποι, ο ήλιος, οι εικόνες γύρω μου...όλα συνηγορούσαν στο χαμόγελο που είχε σχηματιστεί στο πρόσωπό μου.

Σταμάτησα σε μία gellateria και πήρα παγωτό καϊμάκι με βύσσινο...Κάθησα δίπλα σε ένα τεμπέλικο σκυλί που λιαζοταν έξω απο τον σταθμό, μαζί με δεκάδες αγνώστους...

Οι κυριούληδες με τις τσάντες και τα πορτοφόλια "me and my monkey" ήταν εκεί οπως πάντα...Ακούνητοι, ανέκφραστοι σαν σκουρόχρωμοι βούδες, περίμεναν τον επόμενο πελάτη...

Ο ήλιος γλυκός, φωτεινός, ζεστός...

Η ακρόπολη όμορφη όπως πάντα...μεγαλοπρεπής...

Ο θόρυβος του τρένου, μελωδία...

Κατεύθασε καλή παρέα, γεύση κρύου καφέ...και ανέμελες συζητήσεις...Το κυριακάτικο πρωϊνό έγινε σούρουπο και ούτε που το κατάλαβα...Ο χρόνος περνάει υπέροχα γρήγορα όταν απολαμβάνεις τις στιγμές σου και δεν τις μπουκώνεις με σκέψεις και ανούσια λόγια...

Ώρα για επιστροφή...

θέλω και αύριο να έχει ήλιο...θέλω και αύριο να "γεμίσω" με Αθήνα...

αλλού σε λέγανε Γιουδήθ...εδώ Μαρία...

"Την μαγεία δεν την πιάνεις με την ερμηνεία της μαγείας,
πόσο μάλλον με την περιγραφή της ερμηνείας της μαγείας.
Ή κελαηδάς ή σωπαίνεις.
Δε λες: αυτό που κάνω είναι κελαηδητό!"
Οδυσσέας Ελύτης

...

υπάρχεις...?

κουστουμαρισμένες ψυχές...

Κάποιοι το φορούν το "κουστούμι" και κάποιους τους φοράει...

Υπάρχουν όμως και εκείνοι που έχουν "κουστουμάρει" ακόμα και την ψυχή τους...

Της έχουν φορέσει το καλοσιδερωμένο μυρωδάτο "κουστούμι" τους και καμαρώνουν...

Δεν την αφήνουν να πάρει ανάσα...

Μόλις "λερωθεί" ή "τσαλακωθεί" το ένα, βγάζουν από την ντουλάπα

του μυαλού τους το άλλο το εφεδρικό...

άτιτλο...

Να βραχεί η ψυχή,

να στεγνώσουν οι σκέψεις...

πόσο ακόμα θα αντέξεις

της καρδιάς τον ρυθμό?

Να φυσήξει ξανά,

χίλιους άνεμους λέξεις

μην τρομάξεις, μην τρέξεις

μείνε εδώ αν αντέξεις

και τραγούδησε πάλι

της καρδιάς τον σκοπό...

Μα αν αυτό σε φοβίσει

και η νύχτα θυμίσει

όνειρο όμορφο μα σκοτεινό,

μείνε εδώ και θυμίσου

πως θα είμαι μαζί σου,

το φιλί μου δανείσου

γίνε δάκρυ και αφήσου

στις καρδιάς τον παλμό...

Πρωϊνό Τετάρτης...

Χμ... η χτεσινή διάθεση "σιωπής" συνεχίζεται...

Το πρόβλημα με την σιωπή είναι ότι ακόμα και αν δεν λές όσα

υπάρχουν μέσα σου, στο μυαλό σου, στην σκέψη σου

δεν πάυουν να υπάρχουν...

βράδυ Τρίτης...

Καιρό είχα να βάλω κρασάκι, μουσική και να γράψω...

Χαλαρά, χωρίς να έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου...

Στο background παίζει Soldier of Love από Sade...

Ανοικτό και το facebook...χαζεύω...

Περνάει η σημερινή μέρα από το μυαλό μου...

Second track - no ordinary love...

Έχει αποδέκτη η σιωπή?

Η δική μου σιωπή έχει αποδέκτη εμένα...άντε και κανένα εξωγήνινο πλάσμα που μπορεί να ακούει τις σιωπές μου...γιατί τα υπόλοιπα γήινα τελευταία έχουν μηδενίσει τις αισθήσεις τους...δεν ακούν, δεν βλέπουν, δεν νιώθουν...

'Ενα λίνκ με πήγε σε άλλα ακούσματα...

Δεν θα ψάξω να βρω αφορμές που σκοτώνουν την νύχτα...

Δεν θα ψάξω να βρω εραστές που δεν θέλουν να χάσουν...

Σκέφτομαι ότι η μέρα θέλω να ξημερώνει αλλιώς... Και η νύχτα να μην μοιάζει με φυγή...

"Στερεότυπα μου, έτσι το όνομα μου δεν ξανάκουσα..."

Νιώθω μια περίεγη κούραση, που σίγουρα δεν είναι σωματική...Εσωτερικές ανακατατάξεις...

Θέλω να "βρέξει" δυνατά...να φύγει όλη αυτή η "θολή" ατμόσφαιρα...

Τι άλλο θέλω?Σκέφτομαι ότι μπορώ να αραδιάσω άπειρα θέλω μου σε αυτές τις γραμμές χωρίς φόβο ή δεύτερες σκέψεις...

Μα τελικά νιώθω ότι τα θέλω μου όλα χωράνε στην παρακάτω φράση...

Θέλω τα "θέλω" μου να θέλω...

Καλή μας νύχτα λοιπόν...

η νύχτα...

...κάνει απιστίες και παίρνει μέρος σε ληστείες...
η νύχτα ότι και να γίνει αναλαμβάνει την ευθύνη...

my sugar town...

κάμπια συγκρούστηκε με 70χρονη γιαγιά...

Και εκεί που έχω παρκάρει το αυτοκινητάκι μου (την κάμπια) για μία ολιγόλεπτη στάση στο σπίτι μου, λίγο πριν πάω στα μαθήματα...ακούω έναν θόρυβο σαν τρακτέρ...Πάω στο παράθυρο και βλέπω την γιαγιά γειτόνισσα 70 ετών να προσπαθεί να περάσει με το αυτοκίνητο της, να μην χωράει και να πέρνει σβάρνα την κάμπια...Μέχρι να βγω έξω είχε φύγει...Πάω ευγενικά στον άντρα της (παππούς 80 ετών)ο οποίος βγήκε γιατί άκουσε θόρυβο και κοίταζε ανήξερος..Τι να του πω του ανθρώπου...
Συγχίστηκα ομολογουμένως...Κόρναρε κυρία μου αν δεν χωράς...Από την άλλη γιαγιά 70 ετών, λίγο η ακοή, λίγο η μειωμένη αντίληψη πιθανολογώ ότι μπορεί να μην κατάλαβε καν ότι δεν χωρούσε...
Και το βεβαίωσα βλέποντας το δικό της αυτοκίνητο γυρνώντας σπίτι...Το κατέστρεψε...
Τι να πώ...η κάμπια θέλει επειγόντως service...

γέλασα πολύ...

ΚΑΡΚΙΝΟΣ
Ο Δίας βρίσκεται στον 9ο οίκο σου• είχες ξεχάσει ανοιχτό το παράθυρο και μπούκαρε. Τους άλλους οκτώ οίκους σου θα τους πουλήσεις για να πληρώσεις τα χρέη, οπότε σε βλέπω να κοιμάσαι στον δρόμο. Πάντως, ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο Δίας πάει από οίκο σε οίκο και δεν παλουκώνεται σε μια μεριά. Τέλος πάντων, φέτος σου δίνεται μια χρυσή ευκαιρία να κάνεις ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Κοίτα να μείνεις εκεί, μέχρι να περάσει η κρίση. Κι επειδή η κρίση θα διαρκέσει 30 χρόνια, ξέχνα για πάντα την Ελλάδα. Αν όλοι οι Καρκίνοι εγκαταλείψετε τη χώρα, αφενός θα αραιώσουμε λίγο και αφετέρου εμείς οι αστρολόγοι θα πάρουμε μια ανάσα, αφού θα έχουμε να γράφουμε ένα ζώδιο λιγότερο. Αν δεν φύγεις, θα το πληρώσεις πολύ ακριβά. Τη δουλειά σου πρέπει να την ξεχάσεις. Παραιτήσου καλύτερα, πριν σε διώξουν, για να μη χαλάσεις το βιογραφικό σου. Έχεις τη συνήθεια να συναναστρέφεσαι συνέχεια τα ίδια άτομα και να μην κάνεις νέες γνωριμίες. Πρέπει επιτέλους να καταλάβεις πως είναι γελοίο να βλέπεις καθημερινά μόνο τους συμμαθητές που είχες στην πρώτη δημοτικού. Εκτός, βέβαια, αν πηγαίνεις στην πρώτη δημοτικού, οπότε αυτό είναι απόλυτα λογικό. Στα ερωτικά σου έφτασε η στιγμή να πουλήσεις το κορμί σου. Μη σε παίρνει από κάτω, τόσοι και τόσες το κάνουν. Πρόσεχε μόνο, γιατί σέρνονται κι αρρώστιες. Καλύτερα, σε αυτόν τον τομέα, περιορίσου στους συμμαθητές σου.

Ο κύριος "έχω καταπιεί το βιβλίο του Ζαμπούνη"...

Μετά τον κύριο "σορμπέ" ανακάλυψα και τον κύριο "έχω καταπιεί το βιβλίο του Ζαμπούνη"...

Χμ...είναι και αυτός μία κατηγορία από μόνος του...

Το αστείο είναι ότι έχει κυριολεκτικά καταπιεί το βιβλίο,

αλλά έχει ξεχάσει να το διαβάσει!!!

Ω ναι...Προσοχή κυκλοφορεί ελεύθερος και μοιάζει με πραγματικό τζέντλεμαν...

Μην σας ξεγελούν οι δήθεν καλοί τρόποι και το επιφανειακό του χαμόγελο...το βάθος του είναι άξεστο...πολύ άξεστο...

Υ.Γ δεν έχω κάτι με τον κύριο, για να μην παρεξηγηθώ...εξάλλου ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί...Είπαμε υπάρχουν κατηγορίες ανθρώπων, το θέμα είναι σε ποια κατηγορία θα επιλέξεις να είσαι...

Αν και για να μαι απόλυτα ειλικρινής, προτιμώ αυτούς που δεν αυτοταμπελοποιούνται!!

Μάρτιος 2010

Κάπως έτσι μπήκε και ο Μάρτης...

Να ναι τυχαία άραγε η γνωστή λαϊκή ρήση "Μάρτης, γδάρτης και παλουκοκάφτης?"...

Μάλλον μόνο τυχαία δεν είναι... Για την Ελλαδίτσα αυτός ο Μάρτης είναι η αρχή μιας πολύ δύσκολης διαδρομής...Οικονομικής, κοινωνικής και πνευματικής...

Μετά από ένα υπέροχο ταξίδι στο κοντινό Λονδίνο, προσγειώθηκα άγαρμπα στην Ελληνική πραγματικότητα...Δεν ξέρω πια αν ο ήλιος και η θάλασσα είναι αρκετά για να μας κάνουν να ξεχάσουμε την μιζέρια που μας έχει περικυκλώσει περίτεχνα...Δεν ξέρω πια αν τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια (μια που και αυτά πια θα είναι απαγορευτικά) θα βοηθήσουν έστω και βραχυπρόθεσμα να ξεχαστούμε...

Πάλαι ποτέ όμορφη χώρα, που άσχημα "κάηκε"...

Και εκεί που ο Έλλην βάλλεται από παντού, σημαντικότερο γεγονός σε ετούτη την χώρα είναι τα κουτσομπολικο-κοσμικά της...

Αντίδραση?Αναισθησία?Άγνοια?Ύπνωση?Αναβλητικότητα?

Πως τα καταφέρανε/με έτσι?Ευτυχώς οι "γνωστοί-άγνωστοι" δεν έχουν καταφέρει να καταστρέψουν την ομορφιά όσων ακόμα μας κάνουν περήφανους...

from London...

απλά υπέροχα...

Ανοιξιάτικη διάθεση...

Ανοιξιάτικη διάθεση... και όλα τα "ζώα" της φύσης σε αναστάτωση...

καλημέρα...

λατρέυω την βροχή, με νανουρίζει...

αλλά όταν βγαίνει αυτός ο ήλιος

που μου ζεσταίνει την ψυχή...

τότε απλά χαμογελάω...