the cycle phenomenon...

Διάχυτες σκέψεις περνάνε από μπροστά μου σαν να τρέχουν σε αγώνα δρόμου με έπαθλο την πρώτη θέση στο μυαλό μου...



Το χρονόμετρο μηδενίζεται και έχουμε νικητή...



"Τελικά, η ζωή είναι ένας κύκλος..."



Ένας τόσο απόλυτος κύκλος που γυρνάει ασταμάτητα...άλλες φορές γρήγορα, με ιλλιγιώδη ταχύτητα και άλλες φορές τόσο αργά που μοιάζει σαν να έχει σταματήσει...Και εγώ, εσύ, εκείνος, εκείνη, αυτοί είμαστε το τρένο που διασχίζει αυτόν τον κύκλο...



Και σε κάθε στροφή του κύκλου δεν ξέρεις τι να περιμένεις...όσες φορές και αν έχεις στροβιλιστεί στην δίνη του, το σημείο που σε αφήνει κάθε φορά είναι διαφορετικό...



Άλλες φορές το τρένο έχει επιβάτες, άλλες φορές είναι άδειο...όπως και να έχει όμως γεμάτο, άδειο...ο προορισμός είναι ίδιος... Απλά κάποιες φορές το τρένο παρεκλίνει της πορείας του γιατί κάποιοι επιβάτες θα κατέβουν, και κάποιοι άλλοι ίσως μπουν... Και στο τέλος, όσοι αντέξουν την δίνη του κύκλου ίσως καταφέρουν να φτάσουν στο προορισμό του τρένου...αλλιώς το τρένο θα φτάσει αδειανό...


Εικόνα που έρχεται στο μυαλό μου...?Το τρενάκι στο λούνα πάρκ...Αυτό το τρελό τρενάκι που από παιδιά λαχταρούσαμε να μπούμε. Που με την παιδική αθωότητα αντιμετωπίζαμε τον φόβο της ιλλιγιώδης του ταχύτητας...και που μεγαλώνοντας το αντιμετωπίζουμε με περίσσιο θάρρος μεν, με αφέλεια ή και υπεροψία δε...

Κάθε διαδρομή με το τρένο και μία διαφορετική συγκίνηση λοιπόν...
Που άλλες φορές την ζούμε μόνοι μας, άλλες την μοιραζόμαστε με συνεπιβάτες...

Και η κατάληξη?Ο προορισμός ?... Η απόλυτη ευθύνη είναι του οδηγού...

Έχω υπάρξει επιβάτης σε τρένα άλλων...και συνεχίζω να υπάρχω...Και δεν ξέρω πόσο θα αντέξω στην δίνη του δικού τους κύκλου...

Όσο για το δικό μου τρένο...?Το οδηγώ μάλλον με γνώμονα το συναίσθημα...και όχι με σκοπό τις λιγότερες απώλειες ως τον προορισμό...Ξέρω...Μην βιαστείς (εσύ που διαβάζεις) να μου πεις ότι είμαι ανόητη...


Γιατί όσες φορές προσπάθησα να βγάλω από πάνω μου το καβούκι των συναισθημάτων μου, πάντα από κάτω κρυβόταν ένα νέο συναίσθημα, μία νέα συγκίνηση και ο κύκλος της ζωής μου απλά άρχιζε πάλι από την αρχή...

...Μάλλον γιατί οι πόρτες του δικού μου τρένου φτιάχτηκαν για να ανοίγουν...

Υ.Γ Ευελπιστώ κάποια στιγμή αυτό το κείμενο να ντυθεί με την μουσική ενός ομώνυμου κομματιού που κάποιος επιβάτης του δικού μου τρένου δημιουργεί αυτή την στιγμη...Μάλλον από εκεί είχα το ερέθισμα...για όλο αυτό...