Το αταίριαστο είναι λατρεμένο...

"Είμαστε αλάθητοι στην επιλογή του εραστή μας, ιδιαίτερα όταν αξιώνουμε το λάθος πρόσωπο. Ενα ένστικτο, ένας μαγνήτης υπάρχει που γυρεύει το αταίριαστο"
Χανίφ Κιουρέισι (Μεσάνυχτα όλη μέρα...)

Έχει τόσο δίκιο τελικά...Δεν ξέρω για άλλους αλλά εμένα με τρομάζει το πόσο δίκιο έχει... Πόσες φορές έχω αναγνωρίσει έστω και καθυστερημένα το αταίριαστο και όμως όχι μόνο δεν έφυγα την στιγμή που το κατάλαβα...αλλά έμεινα πολύ περισσότερο από ότι φανταζόμουν...

Αυτή η επιλογή του αταίριαστου, του λάθος συντρόφου, εραστή... κρύβει δύο όψεις...

Υπάρχει ο λάθος άλλος που μένεις μαζί του γιατί είναι τόσο αταίριαστος που σου διασφαλίζει ότι δεν θα πληγωθείς, ότι δεν θα ερωτευθείς ουσιαστικά, ότι δεν θα δεσμευτείς, δεν θα χάσεις το εγώ σου και ότι από επιλογή θα φύγεις αφού πρώτα θα έχεις γκρινιάξει για το πόσο βασανιστικό ήταν να είσαι με άυτόν τον λάθος άλλο...
Ηλιθιότητα...Ματαιοδοξία ανακατεμένη με φόβο...Άδικο...
Γιατί αυτός ο λάθος άλλος ίσως σε εσένα έβλεπε κάτι ταιριαστό...

Από την άλλη υπάρχει και αυτός ο μοιραίος αταίριαστος άλλος που όσο κι αν ξέρεις ότι δεν είναι συμβατός με σένα τόσο πιο πολύ κολλάς μαζί του...Περνάει ο χρόνος και αδυνατείς να σκεφτείς γιατί μένεις, μα δεν φεύγεις... Αυτός ο αταίριαστος άλλος μπορεί να δημιουργεί σκοτάδι γύρω σου, αλλά ταυτόχρονα σου υπόσχεται και φως...

Δεν ξέρω ποιος προσδιορίζει τον ρόλο του αταίριαστου ωστόσο... Ο ίδιος ο αταίριαστος ή εμείς που επιλέγουμε το μη συμβατό?

Εγώ σίγουρα συγκαταλέγομαι σε εκείνους που επιλέγουν συνειδητά ασυνείδητα την δεύτερη όψη του αταίριαστου...
Το "μοιραίο" πάντα έπαιζε έντονο ρόλο στην ζωή μου...Με γοήτευε με έναν απροσδιόριστο τρόπο...
Και σε καμία περίπτωση η επιλογή του αταίριαστου δεν ταυτιζόταν με την ασφάλεια του να μην πληγωθώ ή να μην χάσω το εγώ μου...Αντιθέτως θα έλεγα...