Με αφορμή μία ταινία και ένα βιβλίο...

Το λυκόφως...

Ένα fiction μυθογράφημα απόρροια ενός ονείρου, μάγεψε πολλούς παγκοσμίως και άφησε παγερά αδιάφορους τους υπολοίπους...

Μάλλον ανήκω στην πρώτη κατηγορία, αν και κατηγορήθηκα ότι εκεί στα 30 μου ταυτίστηκα με 14χρονα κορίτσια που παραλληρούν στο θέαμα ενός νεαρού ηθοποιού και στην περιγραφή ενός σαγηνευτικού βρυκόλακα που γίνεται ο φύλακας άγγελος μιας κοινής θνητής ζώντας έτσι την αιώνια αγάπη...

Διόλου δεν με ενόχλησε αυτή η ταύτιση...Αν στα 30 μου βάζω λίγο στην άκρη την εκλογίκευση των συναισθημάτων μου και επιτρέπω στον εαυτό μου να ταξιδέυει, χωρίς κανένα προσωπικό κόστος, μακρυά από καριέρες, άγχος, ένταση και καταστάσεις επίπονες, τότε μάλλον τυχερή με θεωρώ παρά "ξεμωραμένη"...

Μία ταινία που σίγουρα δεν συγκρίνεται μπροστά σε ένα βιβλίο με απίστευτες λεπτομέριες, με εξηγήσεις για κάθε τι που η ταινία αφήνει μετέωρο και με τόση υποβόσκουσα ένταση και χιούμορ...Αν και είδα πρώτα την ταινία και μετά διάβασα το πρώτο βιβλίο ξέροντας έτσι το σενάριο, η εναλλαγή των συναισθημάτων και η αγωνία της περιγραφής ήταν εντονότερη στο δεύτερο...

Μία μυθοπλασία με γνώμονα τον έρωτα...Κλασική συνταγή? Ίσως...Πολύ είπαν, μα το έχουμε ξαναδεί...

Κι όμως διαφέρει...Δεν είναι ένας παράνομος έρωτας,ούτε ένας ανεκπλήρωτος μονόπλευρος έρωτας... όλο το βιλίο είναι μια συνεχής ερωτική εξομολόγηση και ένας συνεχής πόλεμος κάποιου που η φύση του με το θέλω του συγκρούεται...

Είναι το απαγορευμένο αλλά με άλλη οπτική γωνία...Είναι ο έρωτας, η σαρκική επαφή, η ταύτιση, η ολοκλήρωση και η αδιανόητη ανάγκη του πόθου αντιμέτωπη με την πείνα...(Στην ταινία μιλάει για πείνα φυσική, βιολογική...) Ωστόσο σκέφτομαι, πόσοι άνθρωποι γύρω μου έχουν θυσιάσει το πάθος και τον πόθο του έρωτα για την πείνα της ασφάλειας, του βολέματος κλπ...

Υπερβάλω?Ίσως...

Εγώ όμως είδα μια ταινία που σε κάποια σημεία φάνηκε αστεία,ή έστω παιδική...και σε άλλα με γοήτευσε έντονα,και ένα βιβλίο που θα τολμούσα να πω ότι η συγγραφέας του μέσα από χιούμορ και λεπτομερή περιγραφή συναισθημάυων και καταστάσεων σε έκανε να χαθείς και να νιώσεις κομμάτι και εσύ της μικρής πόλης του Φορκς...Παρατηρητής ενεργός σε ότι διαδραματιζόταν...

Σε έναν κόσμο απίστευτα σκληρό και μονοδιάστατο, δεν βρίσκω κακό για τα 14χρονα κορίτσια να ταυτίζονται με την Μπέλλα...Σε έναν κόσμο που τα κοριτσάκια αυτά μοιάζουν μικρομέγαλα έτοιμα να θυσιαστούν στο βωμό των "εμπειριών" το βρίσκω υπέροχο να βρεθούν λίγο πιο κοντά στην αθωότητα του κοριτσιού αυτού και να ζήσουν έστω και για 1.30 ώρα, όσο διαρκεί η ταινία, το παραμύθι τους...

Όσο για τα νεαρά αγόρια? Που σήμερα έχουν χάσει τον ρόλο τους...?Δεν λέω να ταυτιστούν με τον Έντουαρντ, αλλά σίγουρα αντί να κοροειδεύουντις συνομίλικές τους θα μπορούσαν να ξανακερδίσουν τον ρόλο τους που εδώ και καιρό έχουν χάσει...Να μάθουν να είναι αγόρια...

Για εμάς τους μεγαλύτερους...Μάλλον τα πράγματα είναι πιο άσχημα...Έχουμε μηδενίσει την συναισθηματική μας πλευρά και έχουμε εκπαιδεύσει την "πείνα" μας σε τέτοιο βαθμό που ρομαντικές μυθοπλασίες διάρκειας 1.30 ώρας μας βάλλουν και νιώθουμε την ανάγκη να τις χαρακτηρίσουμε "αηδίες" μόνο και μόνο μην τυχόν χαρακτηρίσει κάποιος εμάς ως σαχλούς...

Έλεος...μία απλή ταινία ήταν και ένα όμορφο βιβλίο που διαβάζεται ευχάριστα και μιλάει για
νεανικό πάθος και πόθο...Όσοι ωστόσο βλέπουν πέρα από τα ψηλά γράμματα, θα καταλάβουν ότι το πρώτο βιβλίο (και αυτά που ακολουθούν) μιλάνε και για πολλά άλλα πράγματα, ιδανικά και αξίες που ξετυλίγονται μεσα από την ιστορία των δύο αυτών παιδιών...

Γιατί λοιπόν τόσο μένος και τόση αντιπαλότητα? Γιατί έχουμε την ανάγκη να χωριστούμε στους μεν και τους δε? Γιατί τόσος φανατισμός?
Μήμπως απλά έχουμε μιζεριάσει και όσοι τολμούν να το παραδεχτούν ονειρεύονται μέσα από μια τιανία, από ένα τραγούδι από μία στιγμή και όσοι δεν το παραδέχονται απλά βάζουν σε ισχύ όλα τους τα κατηγορω για να φανούν ανώτεροι?

Όπως και να έχει...Αν εγώ θέλω να χαλαρώνω μέσα από μία ταινία δικαίωμά μου και αν εσύ που διαβάζεις τώρα αυτό το βρίσκεις σαχλό, δικαίωμα σου επίσης... Αλλά ως εκεί...
Δεν έχουμε να μοιράσουμε κάτι...
Παρα μόνο την κοινή μας μιζέρια που αφήνουμε να μας οδηγεί...


Και πριν κλείσω, παραθέτω μία φράση από το βιβλίο...Και σκέφτομαι...Πόσο καιρό έχεις να νιώσεις έτσι ελεύθερα όπως περιγραφει αυτή η φράση..?
"Ι was uncoditionally and irrevocably in love with him..."

Δεν ξέρω αν ακουστώ σαχλή και δεν με νοιάζει...Αλλά θα ήθελα να είχα απένταντι μου κάποιον που θα άντεχε να ακούσει να του λέω

"...my fictional love. my dazzler. my immortal. my vampire...", έστω και αν μετά γελάγαμε μέχρι δακρύων με την ανόητη ατάκα μου...