άρχισε η νύχτα πάλι νύχτα να ζητάει...

Έβαλα την μάσκα του παλιάτσου, το πιο ωραίο μου χαμόγελο και βγήκα...

Δεν πέρασε ώρα και τα ρακόμελα ζάλισαν γλυκά το "μέσα"μου...

२ μηνύματα στο κινητό...

Το ένα το περίμενα...Χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη που μέχρι τότε αντιδρούσαν μόνο σε κάθε γιουλιά ρακής....Περνούσες όμορφα, κάθε λέξη σου το περιέγραφε αυτό...
Το δέυτερο, με μπέρδεψε...Ο ιούδας φιλούσε υπέροχα τελικά?

Θόλωσε το βλέμμα...σκοτείνιασε για λίγο...Άρχισε η νύχτα, πάλι νύχτα να ζητάει σκέφτηκα...
Η επομενη στιγμή που θυμάμαι ήταν εκείνη που στο βάθος ακουγόταν ένα αγαπημένο τραγούδι και εγώ αποκοιμήθηκα σε μια γνώριμη φιλική αγκαλιά...
Όταν άνοιξα τα μάτια είχε ήδη ξημερώσει...Μερικές μπουκιές από σοκολατένιο κρουασάν, २ κουβέντες και μία αγκαλιά για πρωινό...Γι αυτό δεν είναι οι φίλοι?
Το επόμενο που θυμάμαι είναι τον ήλιο να ζεσταίνει το πρόσωπο μου ...Η Μάρω ήθελε να κλάψει...Βλέπεις νικήθηκε το χτεσινό βράδυ...

Η οδός ονείρων ήθελε να χαμογελάσει...Δυνατά...Φωναχτά...

Μα πως χαμογελάς φωναχτά? Γίνεται?

Κάπου εκεί ο συνδυασμός των δυο τους σώπασε τόσο, που η σιωπή έγινε κλάμα...και μετά ένα καθάριο χαμόγελο...
Και ο ήλιος στέγνωσε τα δάκρυα...

Πριν προλάβουν να φτάσουν στο χαμόγελο και να το σκοτεινιάσουν...