όλα είναι κύκλος...

Για άλλους μεγάλος, για άλλους μικρός...Και όταν μπεις στην δίνη του, πολύ δύσκολα αλλάζεις φορά...Δεν ξέρω αν φταίει η ταχύτητα, ή η αδρεναλίνη που ξεχειλίζει από μέσα σου, καθώς έχεις πάρει φόρα και στροβιλίζεσαι...δεν ξέρω αν έχει νόημα να κλείσεις τον κύκλο νωρίτερα από τότε που του αρμόζει...

Ξέρω μόνο ότι ο κύκλος του καθενός μας κάποιες φορές κρατάει περισσότερο ίσως από όσο αντέχουμε..και κάπου εκεί ψάχνεις να βρεις τις παράπλευρες απώλειες...

Μα ούτε αυτό τελικά έχει νόημα...Τους κύκλους μου τους "έζησα" μέχρι και την τελευταία τους στροφή, χωρίς φόβο, μα με πολύ πάθος...Γιατί έτσι είμαι εγώ...Και κάθε φορά χαμογέλαγα...Γιατί λατρεύω αυτή την κυκλική φορά της ψυχής μου...Ακόμα κι αν κάποιες φορές ζαλίσει τελειωτικά το μέσα μου και ισοπεδωτικά με βγάζει εκτός πορείας...

Κάπου εδώ, νιώθω ότι ένας ακόμα κύκλος μου ολοκληρώθηκε...Λίγο βίαια (σκέφτομαι), μα έτσι του έπρεπε να γίνει...Χαμογελάω... Και όπως κάθε φορά έτσι και τώρα, βάζω τρεις τελίτσες...

και σας χαιρετώ... για πόσο? για όσο...

Μέχρι να μοιραστούμε λοιπόν τον επόμενο κύκλο μου... θα μου θυμίσω... πως η οδός ονείρων φτιάχτηκε για να κάνει παρέα στο "μέσα" μου... όταν αυτό δεν βρίσκει διέξοδο σε λόγια...

light my fire...

blow my mind off...

δυο μελωμένα λόγια...

Να μου χαρίσεις βρε σιωπή δυο μελωμένα λόγια
να αγκαλιάσει τη στιγμή αύρα θαλασσινή
Σκάντζα στη θλίψη σου ζήτω με όνειρο βαρκάρη
μήπως κουρσέψω το γιατί και βρει η καρδιά λιμάνι

άρχισε η νύχτα πάλι νύχτα να ζητάει...

Έβαλα την μάσκα του παλιάτσου, το πιο ωραίο μου χαμόγελο και βγήκα...

Δεν πέρασε ώρα και τα ρακόμελα ζάλισαν γλυκά το "μέσα"μου...

२ μηνύματα στο κινητό...

Το ένα το περίμενα...Χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη που μέχρι τότε αντιδρούσαν μόνο σε κάθε γιουλιά ρακής....Περνούσες όμορφα, κάθε λέξη σου το περιέγραφε αυτό...
Το δέυτερο, με μπέρδεψε...Ο ιούδας φιλούσε υπέροχα τελικά?

Θόλωσε το βλέμμα...σκοτείνιασε για λίγο...Άρχισε η νύχτα, πάλι νύχτα να ζητάει σκέφτηκα...
Η επομενη στιγμή που θυμάμαι ήταν εκείνη που στο βάθος ακουγόταν ένα αγαπημένο τραγούδι και εγώ αποκοιμήθηκα σε μια γνώριμη φιλική αγκαλιά...
Όταν άνοιξα τα μάτια είχε ήδη ξημερώσει...Μερικές μπουκιές από σοκολατένιο κρουασάν, २ κουβέντες και μία αγκαλιά για πρωινό...Γι αυτό δεν είναι οι φίλοι?
Το επόμενο που θυμάμαι είναι τον ήλιο να ζεσταίνει το πρόσωπο μου ...Η Μάρω ήθελε να κλάψει...Βλέπεις νικήθηκε το χτεσινό βράδυ...

Η οδός ονείρων ήθελε να χαμογελάσει...Δυνατά...Φωναχτά...

Μα πως χαμογελάς φωναχτά? Γίνεται?

Κάπου εκεί ο συνδυασμός των δυο τους σώπασε τόσο, που η σιωπή έγινε κλάμα...και μετά ένα καθάριο χαμόγελο...
Και ο ήλιος στέγνωσε τα δάκρυα...

Πριν προλάβουν να φτάσουν στο χαμόγελο και να το σκοτεινιάσουν...