Είχα πολλά χρόνια να νοιώσω πως αγκαλιάζοντας ένα μικρό λούτρινο θα ηρεμήσω και θα αποκοιμηθώ...Τα τελευταία βράδυα για διάφορους λόγους ζορίστηκα...Πιέστηκα...Χωρίς σοβαρή αιτία ίσως...Αλλά με αρκετές αφορμές...Ήταν και αυτό το αναθεματισμένο συναίσθημα πως κάτι δεν πάει καλά, πως κάτι θα γίνει που με έκανε ακόμα πιο ευάλωτη...Και εσύ ήσουν μακρυά και δεν μπορούσες να διώξεις αυτό το συναίσθημα μου... Δεν άκουσα και την φωνή σου όσο είχα ανάγκη να την ακούσω και μου το έκανε πιο δύσκολο...
Χάρη σε αυτή την "αγελαδίτσα" που εσύ είχες πάρει, κοιμήθηκα τις 3 τελευταίες νύχτες...Και η σημερινή, αγκαλιά μαζί της θα με βρει...Μέχρι αύριο που θα σε ακούσω...Και που ελπίζω να συνεχίσουμε στους γνωστούς και γνώριμους ρυθμούς μας...
Καλή μας νύχτα λοιπόν...
No comments:
Post a Comment