Δείξε μου τον τρόπο...

«…Να ανοίξουμε λίγο, να μπει φως.Να έρθει κόσμος ,να γίνει σαματάς.Να γελάσουμε δυνατά με την ψυχή μας, να ξεχάσουμε, να προχωρήσουμε.Να πιούμε, να μεθύσουμε, να φωνάξουμε δυνατά.Να ζήσουμε το λένε… νομίζω…» *
*(γραμμένο από ανώνυμους μελαγχολικούς -http://anonimi.blogspot.com/)


...Αυτό σκέφτηκα κοιτάζοντας και τις τέσσερεις μας εκείνο το βράδυ… Δεν είμαστε πια οι μικρές πριγκηπέσες που χαμογελούσαμε και όλοι οι φόβοι εξαφανίζονταν στην αγκαλιά της μαμάς… Έχουμε μεγαλώσει και ομολογώ ότι υπάρχουν φορές που αμφιβάλω για τον δρόμο που έχουμε ακολουθήσει. Τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι είμαστε σαν τα παιδιά που προσπαθούν να πιάσουν τις σαπουνόφουσκες χωρίς να τις σπάσουν κάνοντας κύκλους γύρω από τον εαυτό τους.

Έχουμε μεγαλώσει μαζί, 15-20 χρόνια αναμνήσεων καλών και κακών και κάπου κοντά στα 30άντα μας όλα μοιάζουν να έχουν σταματήσει, να μην κινούνται ούτε προς τα πάνω ούτε προς τα κάτω... Ακόμα και εμείς οι ίδιες έχουμε αλλάξει, έχουμε αγριέψει, έχουμε μάλλον μεγαλώσει...

Δεν ξέρω τι με ενοχλεί πιο πολύ, το ότι μεγαλώσαμε ή ότι αναγκαστήκαμε να μεγαλώσουμε?
Η καθεμία μας έχει την δική της αιτία, το δικό της "μυστικό", τα δικά της πρέπει και θέλω, τα δικά της όνειρα και τις δικές της ψευδαισθήσεις... Πάντα όμως βρισκόμασταν κάπου στην διαδρομή...Τελευταία νιώθω ότι και αυτή η μαγεία έχει χαθεί...Μακάρι να κάνω λάθος...


"...Πιάνω ένα τόνο ίσως να ναι το μόνο που με πάει μακριά Λέω μια λέξη χιονίσει είτε βρέξει το μέλλον με κοιτά. Θέλω να ζήσω μα αν δεν σ αγαπήσω δεν ξέρω αν θα μπορώ. Θέλω να υπάρχω φιλία μαζί σου να χω για πολύ καιρό. Δείξε μου τον τρόπο, κι αν θέλει κι άλλο κόπο εγώ θα προσπαθώ...Μόνο θέλω ακόμα απ' το δικό σου στόμα να ακούσω σ' αγαπώ..."


Σας ευχαριστώ για όλα...Μπορεί να μην σας το λέω συχνά αλλά αγαπάω την καθεμιά σας ξεχωριστά, διαφορετικά μα και ιδιαίτερα...