Welcome home...

Επέστρεψα,μα δεν ξέρω για πόσο... Είχα απλά την ανάγκη να γράψω...
Τα μαύρα μου ανθρωπάκια κάνουν πάρτυ εδώ και μέρες...Και παρόλες τις φιλότιμες προσπάθιες μου, αδυνατώ να τα "εξαφανίσω"...

Όταν νιώθεις χαμένος κοιτάς στον ορίζοντα ή κλείνεις τα μάτια και αρχίζεις να πιστεύεις σε "θαύματα"?

Και είναι και εκείνες οι στιγμές, που έχεις την αναγκη να ακούσεις δυο λέξεις... μα δεν έρχονται ποτέ...

Το παράλογο του έρωτα?'Η ο παραλογισμός του ερωτευμένου? Ρητορική είναι η ερώτηση...φυσικά...

Κοιτώντας ένα τζάμι "στολισμένο" με σταγόνες ανοιξιάτικης βροχής και με τον πυρετό να ανεβαίνει...κλείνω τα μάτια...και αδειάζω το μέσα μου...

Εις το επανειδείν...