Πόσο καιρό έχω να γράψω...? Πολύ... Και να που έφτασε Ιούλιος... Και να που είναι Κυριακή...
Και εγώ εδώ μπροστά από την οθόνη... Δύσκολος μήνας ο προηγούμενος, δύσκολος και αυτός θα πω...και δεν ξέρω τι εύχομαι...
Εκείνο το μαγικό ραβδάκι που το έβαλα είπαμε? Που το έχω κρύψει?
Σχεδόν έχω ξεχάσει την μορφή του... Και τώρα να που ήρθε η στιγμή να το αναζητήσω ξανά...
Τι κάνω λάθος? Κύκλος είναι η ζωή... Και εγώ κύκλους κάνω γύρω από τον άκρατο συναισθηματισμό μου...Και είναι εκείνες οι φορές που νιώθω σαν 5 χρονο παιδάκι που δεν μπόρεσε να εξηγήσει γιατί άφησε ανοιχτό το βαζάκι με τα μπισκότα και του έβαλαν τις φωνές γλύκά μεν...αλλά τους τις έβαλαν... Ακόμα κι αν είχαν δίκιο...
Πως να περιγράψει τι νιώθει το παιδάκι? Δεν περιγράφεται...νιώθεται μόνο... Να, είδε το βάζο στον πάγκο, με τα λαχταριστά μπισκοτάκια και πήρε καρέκλα, παραλίγο να πέσει μάλιστα και με ένα τεράστιο χαμόγελο άνοιξε το βάζο πήρε ένα μπισκοτάκι, δοκίμασε διστακτικά και έκλεισε τα ματάκια του για να απολαύσει κάθε μπουκιά... Του είχε λείψει η γεύση... Δεν το άφηναν να φάει τόσες μέρες... Αυτά τα "πρέπει" των μεγάλων...
Πως να σου εξηγήσω... όλα τα άλλα γύρω μου είναι απλά εκεί γιατί υπάρχουν... δεν με νοιάζει πως, γιατί και πόσο...
Εσύ είσαι το βάζο με τα μπισκότα μου...Που τόσες μέρες δεν μπορώ να γευτώ ενώ μου έχει λήψει αφόρητα η γεύση σου... Μπορώ να κοιμάμαι και να ξυπνάω δίπλα στο βάζο μέχρι να βρω τρόπο να το "ανοίξω" πάλι... Μα δεν μπορώ να φανταστώ τον "πάγκο" μου άδειο από την γεύση που αφήνει στα χείλη μου η δική σου γεύση...
Κατάλαβες???
Αν όχι.. τότε σίγουρα κάτι κάνω λάθος ...
Και εγώ εδώ μπροστά από την οθόνη... Δύσκολος μήνας ο προηγούμενος, δύσκολος και αυτός θα πω...και δεν ξέρω τι εύχομαι...
Εκείνο το μαγικό ραβδάκι που το έβαλα είπαμε? Που το έχω κρύψει?
Σχεδόν έχω ξεχάσει την μορφή του... Και τώρα να που ήρθε η στιγμή να το αναζητήσω ξανά...
Τι κάνω λάθος? Κύκλος είναι η ζωή... Και εγώ κύκλους κάνω γύρω από τον άκρατο συναισθηματισμό μου...Και είναι εκείνες οι φορές που νιώθω σαν 5 χρονο παιδάκι που δεν μπόρεσε να εξηγήσει γιατί άφησε ανοιχτό το βαζάκι με τα μπισκότα και του έβαλαν τις φωνές γλύκά μεν...αλλά τους τις έβαλαν... Ακόμα κι αν είχαν δίκιο...
Πως να περιγράψει τι νιώθει το παιδάκι? Δεν περιγράφεται...νιώθεται μόνο... Να, είδε το βάζο στον πάγκο, με τα λαχταριστά μπισκοτάκια και πήρε καρέκλα, παραλίγο να πέσει μάλιστα και με ένα τεράστιο χαμόγελο άνοιξε το βάζο πήρε ένα μπισκοτάκι, δοκίμασε διστακτικά και έκλεισε τα ματάκια του για να απολαύσει κάθε μπουκιά... Του είχε λείψει η γεύση... Δεν το άφηναν να φάει τόσες μέρες... Αυτά τα "πρέπει" των μεγάλων...
Πως να σου εξηγήσω... όλα τα άλλα γύρω μου είναι απλά εκεί γιατί υπάρχουν... δεν με νοιάζει πως, γιατί και πόσο...
Εσύ είσαι το βάζο με τα μπισκότα μου...Που τόσες μέρες δεν μπορώ να γευτώ ενώ μου έχει λήψει αφόρητα η γεύση σου... Μπορώ να κοιμάμαι και να ξυπνάω δίπλα στο βάζο μέχρι να βρω τρόπο να το "ανοίξω" πάλι... Μα δεν μπορώ να φανταστώ τον "πάγκο" μου άδειο από την γεύση που αφήνει στα χείλη μου η δική σου γεύση...
Κατάλαβες???
Αν όχι.. τότε σίγουρα κάτι κάνω λάθος ...
" Κι αν σκοτείνιασες κι άμα νομίζεις όλα πια τα έχεις χάσει
έλα,εγώ είμαι εδώ σ`το ορκίζομαι κι αυτό πως θα περάσει..."
έλα,εγώ είμαι εδώ σ`το ορκίζομαι κι αυτό πως θα περάσει..."
No comments:
Post a Comment