Για κάποιο λόγο είμαι στο «εδώ» σου, στο «τώρα» σου…
Για κάποιο λόγο που δεν ξέρω… και δεν με νοιάζει να μάθω…
Όταν κάθε σου κύτταρο, κάθε κομμάτι του είναι σου είναι γεμάτο
με «εκείνη» και κάθε σου σκέψη δημιουργείται και ολοκληρώνεται
για «εκείνη» , νιώθω πως προσπαθείς να χωρέσεις στο μέσα σου, να αντέξεις τον εαυτό σου… μα σε έχει κυριεύσει… όμορφα, γλυκά και μοναδικά έντονα η ύπαρξη της που ανήμπορος μένεις αντίκρυ στα όσα νιώθεις και απλά παρατηρείς…
Δεν είμαι εδώ για να το αλλάξω αυτό… Δεν τολμάς να αλλάξεις την αγάπη…γιατί πολύ απλά σε αλλάζει εκείνη..σε πλάθει…σε οριοθετεί…
Δεν είμαι εδώ για να γίνω αγάπη… δεν γίνεσαι αγάπη στην θέση της αγάπης… ανόητα παιχνίδια εγωιστών ανθρώπων είναι αυτά… ανόητες φιλοδοξίες…
Είμαι εδώ για εκείνον τον απροσδιόριστο λόγο που ακόμα δεν έχω ανακαλύψει… και μου αρκεί… γιατί πολύ απλά… το «όλα» σου είναι reserve… το τίποτα σου επίσης… και αυτό από μόνο του είναι τόσο δυνατό που μηδενίζει τα πάντα…
Και με το μηδέν έχω άριστη σχέση… άλλοι το φοβούνται και άλλοι το απαξιώνουν… εγώ απλά το αποδέχομαι…
Είμαι εδώ λοιπόν χωρίς να περιμένω κάτι… έτσι είμαι… και μην αναρωτηθείς… το «γιατί»…
Πες απλά..πως κάποια στιγμή ήμουν εγώ «εσύ» και τότε δεν υπήρχε κανείς να με ακούσει… κανείς να νιώσει… κανείς να μοιραστώ…
Ίσως τελικά να είμαι στο «εδώ» σου γιατί το όφειλα στον εαυτό μου…
Για κάποιο λόγο που δεν ξέρω… και δεν με νοιάζει να μάθω…
Όταν κάθε σου κύτταρο, κάθε κομμάτι του είναι σου είναι γεμάτο
με «εκείνη» και κάθε σου σκέψη δημιουργείται και ολοκληρώνεται
για «εκείνη» , νιώθω πως προσπαθείς να χωρέσεις στο μέσα σου, να αντέξεις τον εαυτό σου… μα σε έχει κυριεύσει… όμορφα, γλυκά και μοναδικά έντονα η ύπαρξη της που ανήμπορος μένεις αντίκρυ στα όσα νιώθεις και απλά παρατηρείς…
Δεν είμαι εδώ για να το αλλάξω αυτό… Δεν τολμάς να αλλάξεις την αγάπη…γιατί πολύ απλά σε αλλάζει εκείνη..σε πλάθει…σε οριοθετεί…
Δεν είμαι εδώ για να γίνω αγάπη… δεν γίνεσαι αγάπη στην θέση της αγάπης… ανόητα παιχνίδια εγωιστών ανθρώπων είναι αυτά… ανόητες φιλοδοξίες…
Είμαι εδώ για εκείνον τον απροσδιόριστο λόγο που ακόμα δεν έχω ανακαλύψει… και μου αρκεί… γιατί πολύ απλά… το «όλα» σου είναι reserve… το τίποτα σου επίσης… και αυτό από μόνο του είναι τόσο δυνατό που μηδενίζει τα πάντα…
Και με το μηδέν έχω άριστη σχέση… άλλοι το φοβούνται και άλλοι το απαξιώνουν… εγώ απλά το αποδέχομαι…
Είμαι εδώ λοιπόν χωρίς να περιμένω κάτι… έτσι είμαι… και μην αναρωτηθείς… το «γιατί»…
Πες απλά..πως κάποια στιγμή ήμουν εγώ «εσύ» και τότε δεν υπήρχε κανείς να με ακούσει… κανείς να νιώσει… κανείς να μοιραστώ…
Ίσως τελικά να είμαι στο «εδώ» σου γιατί το όφειλα στον εαυτό μου…
6 comments:
Για να πω την αλήθεια μπερδεύτηκα λιγάκι....αλλά είναι πολύ ωραίο...
ειδικά αυτό με το μηδέν και το reserve!!!
Καλή χρονιά καλή μου!!!
:-)))
Σου στέλνω αυτό το γράμμα βγαλμένο
Απ΄τα πιο σκοτεινά υλικά του θανάτου της ψυχής μου.
Το σώμα μου, ένα κοχύλι που κάποτε μέσα του πλάγιαζες
Αργεί τώρα, κάτω από βρώμικα σεντόνια
Αποζητώντας τα μέλη του στ΄απομεινάρια μιας θυσίας.
Οι μέρες εδώ κυλούν σαν μικρά πεπρωμένα του τίποτα
Που κατεργάζονται την εκμηδένιση μου
Θρυμματίζουν όλα μου τα άστρα
Και μ' αποδίδουν ξανά στο κενό διάστημα
Στα ερωτηματικά και τους τρόμους
Στα γράφω όλα αυτά , αυτή τη νύχτα
Καθώς πίνω το τελευταίο μου ποτό με το Διάβολο
Και φυσάει μι' αργόσυρτη βροχή
Φορτωμένη μ΄αναμνήσεις κι αποχαιρετισμούς
Και την ανία της ζωής χωρίς εσένα
Τώρα ξέρεις γιατί δεν απαντώ
Ξέρεις το τίμημα που πληρώνω
http://www.youtube.com/watch?v=KaWnEOJHyNE
...
Σίγουρα κάπου θα υπάρχουν δυο μάτια
Που σαν αϋλοι φάροι μες στη νύχτα
Θα μου δείχνουν ένα δρόμο να βαδίσω
Έναν ορίζοντα λαμπρό όπου θα με περιμένει
Η ζεστασιά κι η συγκατάνευση
Με μια κούπα στα χείλη
Κι ένα χαμόγελο στο χρώμα του κυκλάμινου....
Θυμάμαι μια νύχτα που 'χες πει:
"έχεις σταυρώσει κόσμο εσύ , θα μείνεις ξένος"
και σε κοιτούσα σαν παιδί
που κάποιος του΄πε το γιατί
φυσάει αγέρας στη ζωή του αγριεμένος...
Post a Comment