δεν υπάρχει το "για πάντα"...

υπάρχει μόνο η ουτοπία του...

ψευδαίσθηση που έχουμε ανάγκη να την ζούμε...

δύο λέξεις που γεννούν ελπίδες και όνειρα...

δύο λέξεις που οριοθετούν τα πάντα...
ανόητα και παιδιάστικα...
ανταλάσσουμε τα πάντα μας για αυτό το "για πάντα"...

και ξεχνάμε να ζούμε το "τώρα" μας...

δεν με νοιάζει το για πάντα...

και νιώθω διαφορετική...

θέλω το για πάντα μου να διαρκεί όσο μία στιγμή...

αρκεί αυτή η στιγμή να με γεμίζει...

μην σε παραξευνεύει...

μην αναρωτιέσαι...

είναι απλό...

δεν με γεμίζουν δύο λέξεις...

δεν μου φτάνουν δύο λέξεις...

σε κανέναν δεν θα έπρεπε να αρκούν...

μην σου πω ότι έχω βαρεθεί να τις ακούω...

δεν θέλω το για "πάντα σου" λοιπόν...

θέλω το "τώρα" αν αντέχεις...