κάπου στην πειραϊκή...

Όταν η μοναχική αυτοκινητάδα, μετατρέπεται σε νυχτερινό σινεμά μεταμεσονύκτιας παράστασης με απροσδόκητη παρέα...και μετά σε μακρινή βόλτα μέχρι την πειραϊκή τότε απλά ανακαλύπτεις μέρη σαν αυτό της φωτογραφίας...

Αν και η ομορφιά αυτής της σκάλας χάνεται στο φως της ημέρας... Χτες το βράδυ με μάγεψε η απλότητα και η πληρότητα που ένιωσα κατεβαίνοντας τα σκαλιά και παραδίδοντας της ψυχή μου στην θάλασσα...

Σκοτάδι με μοναδικό φως τα λαμπάκια από τα στολισμένα πλοία που περνούσαν στον ορίζοντα και ένα μεγάλο φωτεινό αστέρι που αναβόσβηνε κάπου σε ένα μπαλκόνι μίας πολυκατοικίας...

Τα κύμματα να σκάνε στα βράχια και το άσπρο του αφρού τους να μοιάζει με επίγεια σύννεφα...
Ο αέρας να λέει το τραγούδι του και ξαπλωμένη στα βράχια να θέλω να σταματήσω τον χρόνο εκεί...

Κάποιες φορές η σιωπή είναι απαίτηση...Είναι ανάγκη...Είναι λύτρωση... Και κάποιες άλλες είναι φορτίο...

Κάπου στις 6 και...τα πρώτα λεωφορεία έκαναν την εμφάνιση τους και το "μερος" ξαναπήρε την γήινη μορφή του... Κάπου εκεί ανεβαίνοντας τα σκαλιά για την καθημερινότητα μου υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ξαναπάω...