Μέτά από έναν σύντομο καφέ...η ιδέα του να πρέπει να πάω τον αδερφό μου στο εξοχικό να πάρει ένα αυτοκίνητο και να οδηγήσω ξανά...ήταν εκνευριστική...
Λίγο η νύστα, λίγο το κρύο και ο αέρας που σε προδιαθέτουν να μείνεις σπιτάκι με ζεστό καφέ και καλή παρέα και να ηρεμήσεις...Λίγο, η όχι και τόσο καλή μου διάθεση (είπαμε φταίει η έκλειψη) και η μετάβαση στο εξοχικό έμοιαζε με καταναγκαστικά έργα...
Δεν έμεινα πολύ...και αποφάσισα να γυρίσω από άλλο δρόμο...Να κάνω μεγαλύτερη αυτοκινητάδα...Αυτή η επιθυμία προέκυψε...Πέρασα από Ανάβυσσο...έκανα έναν τεράστιο κύκλο...πήγα παραλιακά...
Πότε ήλιος...πότε σύννεφα...πότε ψιχάλες...
Συντροφιά με μουσική...
Έκανα μια στάση, πήρα ζεστό καφέ και συνέχισα...Σκέψεις διάφορες...όχι απόλυτα συγκεκριμένες...
Τελικά όταν νιώθω πως θέλω να πάρω μία απόφαση,
ασυναίσθητα με πιάνουν τάσεις φυγής...
No comments:
Post a Comment