τέλος Γενάρη...

Ο δρόμος της απομυθοποίησης εκτός από δύσβατος είναι και μακρύς...

Βρίσκομαι κάπου στην μέση του νομίζω...και καλούμαι να κάνω ή ένα βήμα"μπροστά"...ή πολλά βήματα "πίσω"...

Δεν μου αρέσει πια το "πίσω"... Δεν ξέρω αν τελικά μου άρεσε ποτέ...για να είμαι ελικρινής...

Και να φανταστείς ότι δεν έχω ιδέα για το πως θα είναι το "μπροστά"...Και όσο κι αν με "τρομάζει"...το θέλω...

Είναι πάλι το θρασύτατο "εγώ" μου που αυτή την φορά...αυτό που μου ζητάει...είναι διαφορετικό...

"Υπάρχει κάποιος που στο μαύρο να μην τρομάζει?Που μπορεί ακόμα και εκεί να βλέπει χρώμα?" Αν υπάρχει τότε όλα ίσως είναι δυνατά...