Νικάς το Χρόνο με μία "στιγμή"...?

Έτσι πίστευα...ότι νικάς τον χρόνο ζώντας κάθε στιγμή...Αδιαφορώντας για το μετά...Μηδενίζοντας ό,τι σε κάνει να νιώθεις ανήμπορος να "ζήσεις"...
Αυτό κυνηγούσα...Το κατάφερα...Πολλές φορές...Και ακόμα το αναζητώ...πεισματικά...
Μα το κενό που νιώθω (αφού χαθεί η στιγμή) δεν γεμίζει...

Ούτε με σέξ...ούτε με όμορφα λόγια...ούτε με ηδονικά βλέμματα γεμάτα υποσχέσεις...ούτε με εικονικές πραγματικότητες και ρόλους πρωταγωνιστή...

Όχι, δεν γεμίζει, με τίποτα... Μα θα μου πεις...κάθε όμορφη στιγμή...που τελειώνει δημιουργεί γλυκιά μελαγχολία...μέχρι να έρθει η επόμενη...

Ναι τον νικάς τον ρημαδοχρόνο...με μία στιγμή...

Με μία στιγμή αλήθειας σου ποτισμένη από την αλήθεια του άλλου...Μόνο τότε...Καθάρια συναισθήματα...όχι μπλεγμένα με δεύτερες σκέψεις...όχι αφημένα σε εικονικά παράλληλα σύμπαντα...
Τον νικάς με την μεθυστική απολυτότητα της παρουσίας ενός ανθρώπου στο "μετά" σου...

Φίλου...αγαπημένου...συντρόφου....εραστή...

Κάντοντας την στιγμή να διαρκέσει για "όσο" αντέχεις,αντέχει...αντέχετε...

Όλα τα άλλα είναι απλά...υποκατάστατη απόλαυση...