εξομολογήσεις...

Αέναες σκέψεις... Ανύπωτες λέξεις...
Δεν βγαζω νόημα, ή έτσι λέω στο "εγώ" μου για να το καθησυχάσω?

Περπατάω στο δρόμο, και ο ήχος των τακουνιών μου, σπάει την σιωπή...

"Πάμε για ακόμα ένα?" Εκείνοι προχωράνε μπροστά και χτυπάει το τηλέφωνο μου... Είναι ३ το πρωί...σκέφτομαι...
Απαντάω, μα χτυπάει δεύτερη γραμμή...Κλείνω και απαντάω εκείνη την άλλη γραμμή... Ήθελα να σε ακούσω... Έστω και έτσι...

Φλυάρισες, "κοκορεύτηκες" σκέφτηκα για μια στιγμή... Σε άκουγα...όχι αυτά που έλεγες...αυτά που εννοούσες... Ένταση πολύ... Σε προκάλεσα και το ανταπέδωσες...Ή το αντίθετο? Έχει σημασία?

Έτσι είναι αυτά τα τηλεφωνήματα των λίγων λεπτών... Ενοχικά... όσο πιο ενοχικά τόσο πιο πολύ "πονάνε"... αφού κλείσεις το ακουστικό...

Αλκοόλ πολύ...μουδιάζω...και γελάω με όλη μου την ψυχή... Με βλέπω να μεταμορφώνομαι...Σε εκείνο που δεν μου αρέσει...Έχω βγάλει "νύχια" και προκαλώ... Όχι, όχι εσένα πια... Εκείνον που βρίσκεται μπροστά μου εκείνη την στιγμή...

Με "μετράω" ... και για ακόμα μία φορά ξέρω που θα καταλήξω... "Κενό" ...

Γεμίζει? Ναι, στιγμιαία...και με ισσοροπεί... μα με το που χαθεί η γεύση του από το σώμα μου, και το πρωινό φως κάνει την εμφάνιση του, σαν κακή ανάμνηση σφραγίζει τα μάτια μου ένα τεράστιο "mind the gap" ...και τα κλείνω ερημιτικά για να μην με "δω"...

Τις "σκοτεινές" μου στιγμές...γίνομαι άλλη και σε ψάχνω...Ψάχνω το σκοτάδι σου μάταια... Ξημερώνει γρήγορα όμως και χάνεσαι... Χάνομαι και εγώ... Till the next time...

Το επόμενο πρωινό, με βρίσκει με την "έννοια" σου... όχι δεν είναι "έρωτας", όχι τουλάχιστον όπως τον εξηγούν συνήθως... Εξάλλου σου έχω πει... αδυνατώ να ερωτευτώ... μα αγαπάω...αγαπάω βαθιά και με ό,τι αυτό κουβαλάει μαζί του...

... σκέφτομαι πόσο διαφορετικά ήταν τα "βράδυα" μας... Έμοιαζε να πέρασες υπέροχα...Δεν είσαι καλά...όμως...και δεν κάνω λάθος...και αυτό μου ανακατώνει την ψυχή...

...

Μας "χρωστάμε" ένα night out ... έχουμε πολλά να πούμε...κράτα το αυτό...
όχι σαν απαίτηση, ούτε σαν υπόσχεση... απλά σαν επιθυμία...

Καληνύχτα...