όλα είναι κύκλος...

Για άλλους μεγάλος, για άλλους μικρός...Και όταν μπεις στην δίνη του, πολύ δύσκολα αλλάζεις φορά...Δεν ξέρω αν φταίει η ταχύτητα, ή η αδρεναλίνη που ξεχειλίζει από μέσα σου, καθώς έχεις πάρει φόρα και στροβιλίζεσαι...δεν ξέρω αν έχει νόημα να κλείσεις τον κύκλο νωρίτερα από τότε που του αρμόζει...

Ξέρω μόνο ότι ο κύκλος του καθενός μας κάποιες φορές κρατάει περισσότερο ίσως από όσο αντέχουμε..και κάπου εκεί ψάχνεις να βρεις τις παράπλευρες απώλειες...

Μα ούτε αυτό τελικά έχει νόημα...Τους κύκλους μου τους "έζησα" μέχρι και την τελευταία τους στροφή, χωρίς φόβο, μα με πολύ πάθος...Γιατί έτσι είμαι εγώ...Και κάθε φορά χαμογέλαγα...Γιατί λατρεύω αυτή την κυκλική φορά της ψυχής μου...Ακόμα κι αν κάποιες φορές ζαλίσει τελειωτικά το μέσα μου και ισοπεδωτικά με βγάζει εκτός πορείας...

Κάπου εδώ, νιώθω ότι ένας ακόμα κύκλος μου ολοκληρώθηκε...Λίγο βίαια (σκέφτομαι), μα έτσι του έπρεπε να γίνει...Χαμογελάω... Και όπως κάθε φορά έτσι και τώρα, βάζω τρεις τελίτσες...

και σας χαιρετώ... για πόσο? για όσο...

Μέχρι να μοιραστούμε λοιπόν τον επόμενο κύκλο μου... θα μου θυμίσω... πως η οδός ονείρων φτιάχτηκε για να κάνει παρέα στο "μέσα" μου... όταν αυτό δεν βρίσκει διέξοδο σε λόγια...

light my fire...

blow my mind off...

δυο μελωμένα λόγια...

Να μου χαρίσεις βρε σιωπή δυο μελωμένα λόγια
να αγκαλιάσει τη στιγμή αύρα θαλασσινή
Σκάντζα στη θλίψη σου ζήτω με όνειρο βαρκάρη
μήπως κουρσέψω το γιατί και βρει η καρδιά λιμάνι

άρχισε η νύχτα πάλι νύχτα να ζητάει...

Έβαλα την μάσκα του παλιάτσου, το πιο ωραίο μου χαμόγελο και βγήκα...

Δεν πέρασε ώρα και τα ρακόμελα ζάλισαν γλυκά το "μέσα"μου...

२ μηνύματα στο κινητό...

Το ένα το περίμενα...Χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη που μέχρι τότε αντιδρούσαν μόνο σε κάθε γιουλιά ρακής....Περνούσες όμορφα, κάθε λέξη σου το περιέγραφε αυτό...
Το δέυτερο, με μπέρδεψε...Ο ιούδας φιλούσε υπέροχα τελικά?

Θόλωσε το βλέμμα...σκοτείνιασε για λίγο...Άρχισε η νύχτα, πάλι νύχτα να ζητάει σκέφτηκα...
Η επομενη στιγμή που θυμάμαι ήταν εκείνη που στο βάθος ακουγόταν ένα αγαπημένο τραγούδι και εγώ αποκοιμήθηκα σε μια γνώριμη φιλική αγκαλιά...
Όταν άνοιξα τα μάτια είχε ήδη ξημερώσει...Μερικές μπουκιές από σοκολατένιο κρουασάν, २ κουβέντες και μία αγκαλιά για πρωινό...Γι αυτό δεν είναι οι φίλοι?
Το επόμενο που θυμάμαι είναι τον ήλιο να ζεσταίνει το πρόσωπο μου ...Η Μάρω ήθελε να κλάψει...Βλέπεις νικήθηκε το χτεσινό βράδυ...

Η οδός ονείρων ήθελε να χαμογελάσει...Δυνατά...Φωναχτά...

Μα πως χαμογελάς φωναχτά? Γίνεται?

Κάπου εκεί ο συνδυασμός των δυο τους σώπασε τόσο, που η σιωπή έγινε κλάμα...και μετά ένα καθάριο χαμόγελο...
Και ο ήλιος στέγνωσε τα δάκρυα...

Πριν προλάβουν να φτάσουν στο χαμόγελο και να το σκοτεινιάσουν...

...

"...κι όλη τη νύχτα γίναμε σκυλάκια και ξεδίναμε
και γλείφαμε ο ένας τ' άλλου τις πληγές..."

ups and downs...

Μυστήρια διάθεση...
Ανακατωμένα συναισθήματα...

Πίνω ακόμα μία γουλιά καφέ και η σκέψη μου παγώνει την στιγμή, δεν υπάρχει τίποτα γύρω μου...
Τίποτα...Εγώ και η ανάσα μου...Και όλες εκείνες οι λέξεις που κάνουν πάρτυ στο κεφάλι μου...

Με θλίβουν τα "γιατί" ... Ποτέ δεν μου άρεσαν...Δεν ξέρω αν φταίει ο συναισθηματισμός μου ή η ανάγκη μου να έχω λογική εξήγηση για τα πάντα...Δεν ξέρω αν με ενοχλεί που το σύμπαν παίζει παιχνίδια και με έχει χρήσει μέρος τους χωρίς να ξέρω αν θέλω...

Ο εκνευριστικός ήχος των ασταμάτητων τηλεφωνημάτων, μου αποσπά την προσοχή... Μα δεν θέλω να επανέλθω στο "εδώ" μου... Λίγο ακόμα χαμένη στις σκέψεις μου...Λίγο ακόμα χρόνο θέλω...

Κάποια στιγμή θα φύγω, ή θα με "φύγω"...
Για που? Έχει σημασία?
Για όπου, πάντα μου άρεσε το ανεξάντλητο....το άγνωστο, το διαφορετικό...

Πάλι τάσεις φυγής? όχι...δεν είναι ηττοπαθές...είναι σιωπηλή επιθυμία που τώρα τελευταία έχει αρχίσει να "βάζει" φωνή και μου είναι αδύνατον πια να την παραβλέψω...

Δεν ξέρω τι μου αναλογεί...ξέρω όμως πως δεν μπορώ τα"μισά" ... δεν μπορώ τις "εκπτώσεις" (το έχω ξαναγράψει αυτό...τόσες φορές..)...Πόσο κλισε? όσο...δεν με νοιάζει...

Τα "όλα" ή το "τίποτα" ...έτσι είμαι... και δεν είναι εύκολη επιλογή...μα δεν έφτασα εδώ για να κάνω τώρα πίσω...

intimate dance...

Έναν χορό δίχως αρχή και τέλος...εγώ και εσύ...και μουσική...Μέχρι τα "δύο" να γίνουν "ένα"...

Μέχρι οι ανάσες να μην ξεχωρίζουν η μία από την άλλη, και ο χτύπος της καρδιάς να δίνει τον ρυθμό...για πόσο? Για όσο...για όσο αντέξουν δυο σώματα να χορεύουν στους ρυθμούς ενός πάθους, ενός έρωτα, μιάς αγάπης...

inner explosion ...

Και εκεί που ο κόσμος σου μοιάζει σαν να έχει καταπιεί άγκυρα και εσύ μένεις στάσιμος σε μία θάλασσα που έχει σκοτεινιάσει...

Ο ουρανός σου μοιάζει με ασπρόμαυρη φωτογραφία που έχει παγιδευτεί στον χρόνο
και τίποτα δεν μπορεί να τον χρωματίσει...

Έρχεται εκείνη η στιγμή που δεν είχες ποτέ υπολογίσει να σου αναποδογυρίσει την εικόνα, να την
ανακατέψει, να ρίξει φως και να την βάψει με χρώματα... πράσινο...κόκκινο...μώβ...

Χρειάστηκαν μόνο μερικά λεπτά παραλογισμού και άλογης τρέλας...
Μερικά αυθόρμητα λόγια...
Και κάποιες σιωπές που έκαναν την ανάσα να χορεύει σε ρυθμούς "έρωτα"...

Me and the dragon can chase all the pain away...

dolphin...

Έτσι σ’έχω κοιτάξει πού μου αρκεί
Νά’χει ο χρόνος όλος αθωωθεί
Μές στό αυλάκι που τό πέρασμα σου αφήνει
Σάν δελφίνι πρωτόπειρο ν’ακολουθεί
Καί νά παίζει μέ τ’άσπρο καί τό κυανό η ψυχή μου !

Καλό μας μήνα...

Και εκεί που ταξιδεύεις…ανέμελα…ήρεμα…χαμένη στις σκέψεις σου…πάλι ο ήχος εκείνος…. Σε ανακατώνει… Είσαι μεσοπέλαγα, έχεις ελάχιστο σήμα… (cosmote και μπούρδες σήμα καμπάνα…) και κοιτάς την οθόνη του κινητού σου… Βγαίνεις στο κατάστρωμα, ακούς ένα «πήρα να σου πω καλό μήνα» και χαμογελάς ασυναίσθητα…

Ξέρεις πολύ καλά τι κάνεις… και ξέρω και εγώ…Και όσο και αν με εκνευρίζει γιατί δεν έχω κανένα έλεγχο κάτι τέτοιες στιγμές, τόσο το απολαμβάνω…

Και εκεί που λέω «φεύγω» από όλους και όλα, αυτό το «έλα» σου με αποσυντονίζει… το νοιώθω συνεχώς και πιο κοντά μου, και δεν ξέρω σε ποια κατεύθυνση να κοιτάξω, που να σε ψάξω… και τότε στρέφω τα μάτια μου μέσα μου και όσο σκοτεινά και αν είναι σε βρίσκω πάντα εκεί…

Χωρίς φώτα, μόνο με όσα νιώθω…με όλες τις αισθήσεις μου…

Γιατί έτσι φτιάχτηκα… για να «βλέπω» και τα ίσως μου να γίνονται ναι…και τα όχι μου να σε φέρνουν ακόμα πιο κοντά…

Treasure the moment… αυτό κάνω…μόνο αυτό…για τώρα…και όσο πάει…γιατί τελικά δεν έχει καμία σημασία το μετά…αν το παρόν μας δεν έχει κάτι από εσένα και εμένα μπλεγμένο με πολύ νιώσιμο… όχι απαραίτητα ερωτικό…αλλά νιώσιμο… που ηλεκτρίζει την ψυχή μας…δεν έχει νόημα... Την δική μου έστω…το έχω ανάγκη αυτό…Με «τρέφει»… με κάνει να νιώθω ζωντανή…

Και αυτός ο αέρας…μαγικός… Στα μούτρα μου πλανιέται και με νανουρίζει…με μία υπόσχεση…

Ότι πάντα θα ηρεμεί την ψυχή μου , όταν το έχει ανάγκη…

Καθάρια συναισθήματα, έντονα…θα με αποκοιμήσουν μέχρι να ξημερώσει και να έχω φτάσει στο λιμάνι…

Καλό μας μήνα...

Μόνο αγάπη (ρε)...

"να αγαπάς, σαν να μην έχεις πληγωθεί ποτέ..."

Έχεις τολμήσει να το κάνεις ποτέ? Ναι σε εσένα λέω...σε κάθε εσένα...εμένα...
Έτσι χωρίς να σκέφτεσαι το μετά...

Μόνο αγάπη...(ρε)...κι ας είναι όλα σεξ (που λέει και ένας "γνωστός" μου)...

Γέμισα με εικόνες από την όμορφη Κρήτη, που πάντα ανακατώνει την ψυχή μου με τον πιο έντονο και ισοπεδωτικό τρόπο...Εικόνες, μυρωδιές, γέλια, ανθρώπους, στιγμές μελαγχολίας...Και πάλι από την αρχή... Και είμαι "έτοιμη" να γυρίσω πίσω στο χάος της Αθήνας...με τα καλά της και τα κακά της... Είμαι? Έτοιμη εννοώ? Ποιος ξέρει...? Η φυγή είναι πανέμορφη όταν ακόμα και άν έχει αρχή και τέλος... Και ακόμα μία φορά χαμογελάω...εισπνεόντας με όλη μου την δύναμη αυτή την "ενέργεια" που υπάρχει εδώ κάτω...σε τούτο το νησί...

Καλή σου "επιστροφή" Mrs Dream Boulevard ...

Dia dos namorados...

So paint me, take me, hate me, claim me make me something more

Something better than the black and white that coloured me before

I want to feel your body and your hands upon my chest

To feel my emptiness

P.S Να ευχαριστήσω τον 4amorning που μας "έμαθε" αυτό το υπέροχο τραγούδι...

εξομολογήσεις...

Αέναες σκέψεις... Ανύπωτες λέξεις...
Δεν βγαζω νόημα, ή έτσι λέω στο "εγώ" μου για να το καθησυχάσω?

Περπατάω στο δρόμο, και ο ήχος των τακουνιών μου, σπάει την σιωπή...

"Πάμε για ακόμα ένα?" Εκείνοι προχωράνε μπροστά και χτυπάει το τηλέφωνο μου... Είναι ३ το πρωί...σκέφτομαι...
Απαντάω, μα χτυπάει δεύτερη γραμμή...Κλείνω και απαντάω εκείνη την άλλη γραμμή... Ήθελα να σε ακούσω... Έστω και έτσι...

Φλυάρισες, "κοκορεύτηκες" σκέφτηκα για μια στιγμή... Σε άκουγα...όχι αυτά που έλεγες...αυτά που εννοούσες... Ένταση πολύ... Σε προκάλεσα και το ανταπέδωσες...Ή το αντίθετο? Έχει σημασία?

Έτσι είναι αυτά τα τηλεφωνήματα των λίγων λεπτών... Ενοχικά... όσο πιο ενοχικά τόσο πιο πολύ "πονάνε"... αφού κλείσεις το ακουστικό...

Αλκοόλ πολύ...μουδιάζω...και γελάω με όλη μου την ψυχή... Με βλέπω να μεταμορφώνομαι...Σε εκείνο που δεν μου αρέσει...Έχω βγάλει "νύχια" και προκαλώ... Όχι, όχι εσένα πια... Εκείνον που βρίσκεται μπροστά μου εκείνη την στιγμή...

Με "μετράω" ... και για ακόμα μία φορά ξέρω που θα καταλήξω... "Κενό" ...

Γεμίζει? Ναι, στιγμιαία...και με ισσοροπεί... μα με το που χαθεί η γεύση του από το σώμα μου, και το πρωινό φως κάνει την εμφάνιση του, σαν κακή ανάμνηση σφραγίζει τα μάτια μου ένα τεράστιο "mind the gap" ...και τα κλείνω ερημιτικά για να μην με "δω"...

Τις "σκοτεινές" μου στιγμές...γίνομαι άλλη και σε ψάχνω...Ψάχνω το σκοτάδι σου μάταια... Ξημερώνει γρήγορα όμως και χάνεσαι... Χάνομαι και εγώ... Till the next time...

Το επόμενο πρωινό, με βρίσκει με την "έννοια" σου... όχι δεν είναι "έρωτας", όχι τουλάχιστον όπως τον εξηγούν συνήθως... Εξάλλου σου έχω πει... αδυνατώ να ερωτευτώ... μα αγαπάω...αγαπάω βαθιά και με ό,τι αυτό κουβαλάει μαζί του...

... σκέφτομαι πόσο διαφορετικά ήταν τα "βράδυα" μας... Έμοιαζε να πέρασες υπέροχα...Δεν είσαι καλά...όμως...και δεν κάνω λάθος...και αυτό μου ανακατώνει την ψυχή...

...

Μας "χρωστάμε" ένα night out ... έχουμε πολλά να πούμε...κράτα το αυτό...
όχι σαν απαίτηση, ούτε σαν υπόσχεση... απλά σαν επιθυμία...

Καληνύχτα...

seven deadly sins...

Αν υπάρχουν....ποια θα ήταν τα 7 δικά σας θανάσιμα αμαρτήματα?

Υπόσχομαι ότι θα σας πω και τα δικά μου...Αλλά μετά Κρήτης εποχή, γιατί την παρούσα στιγμή...
έχω κάθε αφορμή, δικαιολογία και αιτία...με την υπερκατανάλωση ρακής...να σας πω
ότι το μοναδικό και ένα θανάσιμο αμάρτημά είναι

ο έρωτας...

(άντε και το σεξ...εγκεφαλικό, πνευματικό και σωματικό)


Αναμένω...

Σαν σύννεφο...

Στέκεσαι εκεί, έτοιμο να βρέξεις όσο πιο δυνατά μπορείς... Σκοτεινιάζεις τον ουρανό... Και εγώ μενω εκεί χωρίς ομπρέλα... Σαν κάτι να με δένει και να μην μπορώ να φύγω...Απλά αναμένω την μπόρα σου... Με όση δύναμη... για όση ώρα...

This bloody something...

Απόψε το βράδυ είπα "ναι" σε ένα μου "όχι"...
Σε εκείνο το όχι που θα ήταν το λιγότερο βλαβερό για την Miss Dream Boulevard ...
Όχι σε εκείνο το "όχι" που ήθελα όμως...

Η ώρα είναι 07:16 και δεν έχει ακόμα ξημερώσει για τα καλά... Η χτεσινή μέρα ήταν γεμάτη με ανθρώπους...Σαν να μην ήθελα να μαι μόνη, την μπούχτησα με κόσμο, με συζητήσεις, με λόγια και εικόνες...Και κάπου εκεί και ενώ τελικά συνηδειτοποίησα ότι αυτό που μου έλειπε ήταν χρόνος με τον εαυτό μου, φόρτωσα το στικάκι μουσική, και πήρα την "κάμπια" μου προς την γνωστή αυτοκινητάδα... Ένα δύωρο περιπλανήθηκα στο κέντρο της Αθήνας και μετά στην αγαπημένη μου Πειραϊκή...Εγώ και εκείνη, οι δυό μας σιωπηλά, βουβά μην σου πω, χωρίς να μιλάμε μεταξύ μας...

Εγώ αντίκρυ σε εμένα...

Την σιωπή αυτή την έσπασε ο ήχος του κινητού μου...Πρώτη σκέψη "δεν το σηκώνω", Δεύτερη σκέψη? (δεν υπήρξε το είχα σηκώσει ήδη) ...

- Θα έρθεις?
Μ- Που?
- Σπίτι...
Μ- Αλκοόλ έχεις?
-Θα πάρουμε από δίπλα...
Μ-Έρχομαι...


Η διαδρομή μέχρι τον "προορισμό" κράτησε περίπου 20 λεπτά...Και η Miss Dream Boulevard με έβριζε "μαλακία κάνεις το ξέρεις"...Το στικάκι να παίζει Amy Winehouse - You know i am no good και εγώ να προσπαθώ να της εξηγήσω το ότι τραγουδάω με τόσο πάθος είναι από την ανάγκη μου να "ευθυμήσω" ...

Έφτασα... Το όχι έγινε ναι... Απλά γιατί το θέλησα... Ή μήπως γιατί ήταν το πιο ανώδυνο "ναι" που θα μπορούσα να πω στον εαυτό μου το χτεσινό βράδυ? Έχει σημασία...? Έχει και μεγάλη μάλιστα...Αλλά δεν θα το αναλύσω τώρα...κλείνουν τα μάτια μου...

Με ένα λάθος ναι...διορθώνεται όλο αυτό που νιώθω? Σε καμία περίπτωση...
Και όσο κι αν όλα έχουν την χάρη τους...
εγώ ακόμα ψάχνω να βρω This bloody something...

Cause I've got pieces in my soul
And a lover in my heart I can't deny
This bloody something
That freaks me out until the night makes me say "I love you"

Καλημέρα σας, καληνύχτα μου...

πόσο σκοτάδι αντέχ...ω (εις)

Ακριβώς γι αυτό δεν φοβάμαι... ούτε το "σκοτάδι"...ούτε την "μαυρίλα"... Η ζωή είναι τόσο μικρή για να με φοβίζει το μαύρο "σου", "μου" ,"μας" ... Ναι δεν μπορώ την μιζέρια...τους γαμοσυμβιβασμούς (αν και έχω κανει αρκετούς)...

Θέλω να μαι αυτή που ενώ το σύμπαν συνουσιάζεται και όλα μου πάνε στραβά...να ακούω το τραγουδάκι αυτό και να το τραγουδάω όσο δυνατα αντέχει η φωνή μου... Έτσι όπως έκανα πάντα...

Ακούς "αναγνώστη" ? Δεν με φοβίζει η μαυρίλα σου... Δώσε όσο έχεις...και υπό τους ήχους της μουσικής μου παρέα με αλκοόλ και χορό, θα σε ζαλίσω τόσοοοοο που το "μαύρο" θα μοιάζει με το πιο εκθαμβωτικό φώς που έχεις δει ποτέ...

I dare you to dare ... cause life is fucking short... and it shouldn't be boring...

Καληνύχτα μας...

βόλτα στο κέντρο...

Πρωινό Σαββάτου με έναν υπέροχο ήλιο, και με λαιμό να πονάει και μάτια να τσούζουν...Τίποτα όμως δεν με κράτησε μακρυά από το όμορφο κέντρο (γιατί ναι μέσα στην ασχήμια των σκουπιδιών και τα "αποκαίδια" των προηγούμενων ημερών το κέντρο είναι όμορφο...)

Καλή παρέα, ζεστό ρόφημα και η ακρόπολη πιο όμορφη από ποτέ...Περπατητάδα, "χαζεμα", καθαρός αέρας... Συνθήματα γραμμένα παντού στους τοίχους...άλλα κοινωνικά, άλλα πολιτικά και οπαδικά...και μερικά άλλα, αγαπησιάρικα...

Το βλέμμα μου σταμάτησε σε έναν τοίχο και για μια στιγμή ήμουν εγώ το "μαράκι" που έγραφε το στιχάκι...



Απλό, αληθινό και απόλυτο...όσο απόλυτο χρειάζεται... Μου άρεσε, χαμογέλασα και συνέχισα την βόλτα μου...
Ο "Βρεττός" στην Πλάκα, είναι υπέροχο μέρος για τέτοιες μέρες στο κέντρο...υπέροχο και αγαπημένο... Με τα πιο απίστευτα homemade λικέρ (ό,τι μπορείς να φανταστείς)...
Έμαθα ότι άνοιξε και ουζερί...και αναμένω καλό παρεάκι για ουζοκατάσταση σύντομα...


Τι και αν τώρα που γράφω είμαι τέζα στο κρεβάτι με τον λαιμό να πονάει μέχρι αηδίας? Είναι κάποιες στιγμές που αξίζουν όσο τίποτε...Απλές στιγμές με καλή παρέα...

Καλό μας βράδυ...

ζήλεψα...

και μετά την coula και τον moutro, έτσι για να τριτώσει το "κακό" θα κάνω ηχητική ανάρτηση!!!

(εικόνα :neverwinter-guppy)

awards rock ...

Μετά από μια τρελά δύσκολη εβδομάδα (η προηγούμενη, και αυτή δεν πάει πίσω), επανήλθα στο μπλογκάκι μου...Με ιδιαίτερα ευχαριστώ στον vangel και την xrysafh που μου χάρισαν βραβειάκι...για το ψυχοθεραπευτικό μπλογκάκι μου... Είναι όμορφο να ξέρεις ότι σε διαβάζουν ένα ζευγάρι μάτια και μέσα από όσα γράφεις μπορεί να τους δημιουργείς σκέψεις, συναισθήματα, εικόνες... Ευχαριστώ παιδιά...πολύ...

Και εδώ οφείλω να προσθέσω ότι είμαι απαράδεκτη γιατί η πρώτη που μου έδωσε βραβειάκι είναι η Coula!!!Coulaki συγχώρα με μάνα μου, ένα μυαλό χειμώνα καλοκαίρι τι να σου φθουρίσει!!!

Ούπςςςς και άλλον ξέχασα που με βράβευσε λέει... Goldenakis με συγχωρείς babe...

Οι "κανόνες" λέει για όλο αυτό είναι οι παρακάτωι:

1. Να ευχαριστήσω τον/την blogger που με βράβευσε και να του/της κάνω link back.
2. Να γράψω 7 τυχαία πράγματα για τον εαυτό μου.
3. Να απονείμω κι εγώ το βραβείο αυτό σε άλλους 15 bloggers.

7 γεγονότα για την Mrs Dream Boulevard :

Δεν θα τα αριθμήσω έτσι απλά γιατί δεν τα πάω καλα με τα νούμερα και τα "νούμερα" :P

Θα πω λοιπόν απλά... ότι

Εγώ και ο λόγος (ο προφορικός) έχουμε άρρωστα στενή σχέση, θα μπορούσες να με πεις πολυλογού...

Λατρεύω την θάλασσα, είτε είναι γαλήνα και φωτεινή, είτε είναι σκοτεινή και φουρτουνιασμένη...

Η μυρωδιά του φρεσκοφτιαγμένου καφέ στο σπίτι μου δημιουργεί αγαπησιάρικη διάθεση...

I am bored of great expectations, θέλω να μοιραστώ μαζί σου/σας το τώρα μου, σου, μας, σας...

Δεν θα μπορούσα να φανταστώ την ζωή χωρίς μουσική και σκυλιά...

Όσο κλισέ κι αν είναι πιστεύω και δεν ερευνώ πια... ότι "τίποτα δεν είναι τυχαίο"...

Ακόμα πιστεύω στους ανθρώπους, όσες φορές κι αν έχω φάει τα μούτρα μου...


Με την σειρά μου, λοιπόν θα παραδώσω το "πολυπόθητο award" στους παρακάτω αγαπημένους μπλογκούχους με αιτία και πολλές πολλές αφορμές...

στο Μαρούλι, γιατί είναι η απόλυτη προσωποποίηση της "τρυφερότητας" χωρίς αναζήτηση ανταλλάγματος...

στον Αμερικλάνο, γιατί μέσα σε όλο το χιουμορίζειν στο οποίο αρέσκεται να επιδίδεται κρύβει ουσία με μουσική υπόκρουση Mazoo and the zoo... και πολύ το γουστάρω που παραμένει παιδί...

στον Goldenakis, γιατί ο συνδυασμός πρόσκοπος-μεταλλάς-μουσικός παραγωγός-μπλόγκερ είναι μάνα μου too fucking hot!!! :पपप

στην Coula, γιατί είναι κάτι μεταξύ της θυληκής version του Κατακουζινού (βυζαντινολόγα και Political correct) και της Μπουμπουλίνας με πολλές πολλές δόσεις χιούμορ...

στην Koueen, γιατί το τιμά το Nickname μάνα μου...

στην Nefelokokkugia ακα μανούλαααα, γιατί mama είναι μόνο μία!!!

στον Evil chef γιατί πέρα από την ιδιότητα του μουσικού μας μαγειράκου, γιατί μόνο Evil δεν είναι...(Evil = live)

στον Περσέα γιατί μου αρέσει πολύ το όνομα του... με ταξιδεύει κάπου μακρυά από εδώ...

στον Leonida γιατί είναι η αρσενική version του μαρουλιού... Σαν να είναι βγαλμένος από παραμύθι...

στον Moutro γιατί είναι κακομαθημένος, μοναχοπαίδι, γκρίνιας, θρασύς, αθεράπευτα ξεροκέφαλος, ανισόρροπα ευφυής και εξαντλητικά διχασμένος :-) Μα πάνω από όλα γιατί είναι μούτρο και το κέφι του θα κάνει...

στον Aggelo Spyrou, γιατί είναι daddy cool, μας κρατάει παρέα με τις μουσικές του, και είναι τυχερός που τον πρόλαβε ήδη άλλη...γιατί αλλιώς θα φώναζα τις grupies με τα μπλουζάκια "θέλω και εγώ τον Άγγελο" κάτω από το σπίτι του και θα του επιβεβαίωνα όπως και ο ίδιος λέει ότι "ola einai sex"...

στην Venus γιατί είναι μία επίγεια αφροδίτη...

θα μείνω στο 13 ... έτσι από αντίδραση ... και εναντίωση στο χρουσούζικο νούμερο!!!
Σας είπα ότι είμαι αντιδραστική εεε? Όχι το παρέλειψα?

Αν και τώρα που το σκέφτομαι 15 είναι μαζί με

τον Vangel που ευχαρίστησα, αλλά οφείλω να πω ότι είναι ο πιο sexy, έξυπνος, όμορφος, αγνός, καλός, γλυκούλης admin ever ... (τo φακελάκι μπέμπε μετά)

και την Xrysafh που θυμίζει ότι σε κάθε κανόνα υπάρχουν εξαιρέσεις και ό,τι λάμπει τελικά μπορεί να είναι χρυσός...

Νικάς το Χρόνο με μία "στιγμή"...?

Έτσι πίστευα...ότι νικάς τον χρόνο ζώντας κάθε στιγμή...Αδιαφορώντας για το μετά...Μηδενίζοντας ό,τι σε κάνει να νιώθεις ανήμπορος να "ζήσεις"...
Αυτό κυνηγούσα...Το κατάφερα...Πολλές φορές...Και ακόμα το αναζητώ...πεισματικά...
Μα το κενό που νιώθω (αφού χαθεί η στιγμή) δεν γεμίζει...

Ούτε με σέξ...ούτε με όμορφα λόγια...ούτε με ηδονικά βλέμματα γεμάτα υποσχέσεις...ούτε με εικονικές πραγματικότητες και ρόλους πρωταγωνιστή...

Όχι, δεν γεμίζει, με τίποτα... Μα θα μου πεις...κάθε όμορφη στιγμή...που τελειώνει δημιουργεί γλυκιά μελαγχολία...μέχρι να έρθει η επόμενη...

Ναι τον νικάς τον ρημαδοχρόνο...με μία στιγμή...

Με μία στιγμή αλήθειας σου ποτισμένη από την αλήθεια του άλλου...Μόνο τότε...Καθάρια συναισθήματα...όχι μπλεγμένα με δεύτερες σκέψεις...όχι αφημένα σε εικονικά παράλληλα σύμπαντα...
Τον νικάς με την μεθυστική απολυτότητα της παρουσίας ενός ανθρώπου στο "μετά" σου...

Φίλου...αγαπημένου...συντρόφου....εραστή...

Κάντοντας την στιγμή να διαρκέσει για "όσο" αντέχεις,αντέχει...αντέχετε...

Όλα τα άλλα είναι απλά...υποκατάστατη απόλαυση...

...

Τρίτη πρωϊ, στο γραφείο με ζεστό καφέ στα χείλη...μουσική "χαμηλωμένη" στο background... (now is playing - come as you are)...και ο Kurt με την ατίθαση φωνή του με ταξιδεύει κάπου μακρυά από εδώ...

"το μόνο που χρειάζεται είναι όλα όσα έχεις..."
that's the deal τελικά...

Τι έχεις που θα έδινες έτσι εύκολα, χωρίς δεύτερη σκέψη...?Θα μου πεις "και τι θα κερδίσεις"?
Αχμ... δεν ξέρω εξάλλου ΕΓΩ σε ρώτησα πρώτη...!!!

Αναμένω :-)))

as if...

nothing could distract me...

smile...

because It's free,legal,and non-fattening... :ppp

Παρασκευούλα ζάχαρη, Παρασκευούλα μέλι...Επιτέλους...Δύσκολη εβδομάδα φτάνει στο τέλος της...
Αν και τελικά δεν κοιμήθηκα καθόλου και ήρθα στο γραφείο με εξαιρετικά νυσταγμένη διάθεση , ομολογώ ότι είχα μια ενδιαφέρουσα νύχτα...με καλό παρεάκι, εκπομπούλα ιντερνετική (αγαπάμε ghs-radio ειδικά Πέμπτες βράδυ)...και πρωινή κουβέντα "έκπληξη" που διεκόπει βιαίως γιατί έπρεπε να έρθω στο γραφείο...

Η εθνική οδός πηγμένη...(κάθε μέρα υπάρχει ένας λόγος εξάλλου που την κάνει να μοιάζει με ένα τεράστιο parking αυτοκινήτων)...Στο ραδιόφωνό μου παίζει Muse - Undisclosed desires...
Και το μόνο που σκέφτομαι είναι να περάσουν γρήγορα οι επόμενες ώρες...και να έρθει το όμορφο Σαββατοκυριακάκι μας...


Καλημέρα να έχουμε...

Ό,τι πήρανε...πήρανε...

Τέλος οι "εκπτώσεις" ...

F W B ...

Ή αλλιώς Friends With Benefits...

Στο σημερινό κόσμο των "ραντεβού" και των "σχέσεων" το N.S.A (no strings attached) είναι εξαιρετικά δημοφιλές... Ακριβώς όπως λέει και η φράση, όταν δεν υπάρχει η "αποκλειστικότητα", τότε δεν υπάρχουν και υποχρεώσεις αλλά ούτε και προσδοκίες...

Και όχι δεν είναι το ίδιο με το fuck buddies... μιας και οι τελευταίοι δεν είναι φίλοι, απλώς "πηδιούνται" περιστασιακά: οι friends with benefits θα πάνε την άλλη μέρα για καφέ∙ οι fuck buddies, όχι. (κατά το www.slang.gr)

Και τώρα εσύ που με διαβάζεις θα μου πεις "καλά μάνα μου, πρωινιάτικα σε έπιασε πρεμούρα να κάνεις λεξιλογική ανάλυση, αντί να δουλεύεις για να βγει το "μεροκάματο?"

Και πολύ ορθά αναρωτιέσαι... Ερχόμενη λοιπόν προς το γραφείο και ακούγοντας μουσική πέτυχα "ανάλογη" κουβέντα On air...Όπου υπήρχε ο εξής προβληματισμός...
Το κατά πόσο όλο αυτό το νέο κύμα "σχέσεων" είναι φαλοκρατική εφεύρεση ή τελικά είναι συνειδητή επιλογή και των δύο φύλων...
Κατά πόσο αυτό είναι δημιούργημα των "αντρών" και κατά πόσο οι γυναίκες μπορούν να βρίσκονται σε μία τέτοια κατάσταση χωρίς τελικά να εμπλακούν συναισθηματικά και άθελα τους να δημιουργήσουν προσδοκίες...
Αν είναι απόρροια της μοναξιάς ή αν είναι απλά αποτέλεσμα του "ξέρω τι θέλω και το αποκτώ"...

Και επειδή ως γνωστών μου αρέσουν τα στατιστικά δεδομένα και λατρεύω να διερευνώ απόψεις και αντιλήψεις...θα ήθελα την γνώμη σας...

Έχετε ποτέ υπάρξει σε "σχέση" ανάλογη? Αν ναι...το απολαύσατε?Έγινε περίπλοκο? Αν όχι, θα το τολμούσατε?


Αυτά λοιπόν με τους πρωινούς προβληματισμούς....(αυτά συμβαίνουν μάνα μου, όταν τα ''αλλα τα "πρωινά" γεννετήσια ένστικτά σου τα έχεις καλύψει) προβληματίζεσαι με On air συζητήσεις :-ppp


Kissia στα μούτρα (Kissia είπα, μην μπερδεύεστε...:p) και καλημέρες...!!!

Αθήνα -Κυλλήνη-Ζάκυνθος-Κεφαλονιά-Αθήνα...

Κουραστικό ταξίδι... Πολλά χιλιόμετρα...Γέμισα όμως με όμορφες εικόνες...

...

Κάπου εκεί στις έξι το πρωί μέσα στο πλοίο από Κυλλήνη για Κεφαλονιά, βλέποντας το φεγγάρι ολόγιομο απέναντι μου, σταμάτησα να σκέφτομαι... Ο χρόνος πάγωσε για μερικά δευτερόλεπτα...
Στα ακουστικά μου παίζει το "sail away" από Madrugada... Ζεστός καφές στα χείλη, ακόμη πιο ζεστός αέρας στο πρόσωπο...

Οι σκέψεις ξαναέρχονται στην επιφάνεια, με μία να στριφογυρίζει έντονα στο μυαλό μου...

"Ζήτα το...αυτό που σκέφτεσαι, ζήτα το...!"

Στην χειρότερη περίπτωση απλά να πρέπει να προχωρήσεις χωρίς αυτό που ζήτησες...

Κοιτάζω γύρω μου...
Αυτό το μώβ-ροζ του ουρανού λίγο πριν ξημερώσει...είναι απλά υπέροχο...
Γεμίζω το μυαλό μου με αυτή την εικόνα και σιγοτραγουδάω...

"I just remeber that smile.
The smell is on my skin.
Feeling you, feel the sunlight.
I know I cannot win...."

thanks for sharing your freedom ...

Κάποιες φορές, κάποιες στιγμές σου μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στην μνήμη σου απλά γιατί η ένταση που δημιούργησαν στο "μέσα" σου ήταν τέτοια που ανακάτεψε την ψυχή σου...
Μία ανάλογη στιγμή έχω να θυμάμαι, από ένα βράδυ στο πρόσφατο παρελθόν μου, που ξεκίνησε με ιδιαίτερη παρέα, έτσι απλά, με πολύ συζήτηση, πολλά γέλια, είχε στιγμές με σιωπές...και αρκετό αλκοόλ...

Για ακόμα μία φορά θυμήθηκα (γιατί το ξεχνάω) πόσο σημαντικό είναι απλά να αφήνεσαι σε αυτό που είσαι (ό,τι κι αν είναι αυτό) και να κάνει το ίδιο και αυτός που έχεις απέναντί σου...
Έτσι απλά, ειλικρινά, χωρίς πολλές δεύτερες σκέψεις... Χωρίς πρέπει και γιατί, χωρίς ταμπέλες και ιδιότητες...

Πως είναι , γεμίζουν τα πνευμόνια σου ελευθερία...Όχι, δεν υπάρχει κάποια επιτυχημένη συνταγή...Απλό και μοναδικό συστατικό...το ξεγύμνωμα των "πρέπει" σου και η απόλυτη παράδοση στην στιγμή...


Σε ευχαριστώ, παρεάκι ... για το όμορφο βράδυ... Θα το ξανάκανα, ανεξαρτήτως τιμήματος...
Μα πιο πολύ σε ευχαριστώ που όντας εκεί παρέα μου (χωρίς την σαπίλα του δήθεν, χωρίς την ανάγκη του γοητεύειν και χωρίς την μάσκα του κυνηγού) έδωσες άλλη σημασία στο night out... :-)))


Όταν το ξημέρωμα άρχισε να κάνει την εμφάνιση του, υποσχέθηκα στον εαυτό μου, να μην αργήσω να ξαναμοιραστώ ανάλογες βραδιές...με όλους όσους εκείνους υπάρχουν στην ζωή μου και μπορούν να αφήσουν πίσω τους έστω και για λίγο όλα όσα τους κρατάνε κλεισμένους στο κλουβάκι τους...


ΥΓ।Σε λίγες ώρες ετοιμάζομαι για Ζάκυνθο και Κεφαλονιά... (επαγγελματικό ταξίδι βλέπεις) και μαζί με τα της δουλειάς...ετοιμάζω μουσικούλα ιδανική για ταξιδάκι...το σημειωματάριο των σκέψεων μου και Off we go...


Από Τετάρτη...πάλι εδώ...

βράδυ παρασκευής ...

Με δυνατούς ανέμους να ανακατώνουν τα μαλλιά μου...και συντροφιά με ένα μπουκάλι μαυροδάφνη στην αυλή μου...ακούω μουσική και βλέπω τον κέρσορα να αναβοσβήνει στην οθόνη του λάπτοπ μου...

Έκλεισε και αυτός ο κύκλος...του καλοκαιριού?χμ...των διακοπών...
Λίγες ακόμα μέρες και ο Σεπτέμβριος είναι γεγονός...Και πάντα μου έρχονται μνήμες της αναμονής που είχα επί "σχολείου" εποχής...

Ιδιαίτερο καλοκαίρι, με ανθρώπους που ήρθαν, έφυγαν, έμειναν...Με στιγμές που σίγουρα θα μείνουν ως γλυκιά ανάμνηση για το καλοκαίρι του 2011 ...

Ατελείωτα γέλια και φωτογραφίες βγαλμένες για τον "πατερούλη", απίστετες ώρες παρέα με τον ήλιο και το αλάτι να αλλάζει τη γεύση του σώματος... Μοναδική συνάντηση με την μεταμοντέρνα "Ζωζώ Σαπουντζάκη" που έδωσε στις διακοπές μου ομολογουμένως άλλη τροπή...(πολύ ελληνικός κινηματογράφος μάνα μου...) Ατελείωτα χιλιόμετρα με μοναδικό σκοπό την όαση ενός Beach-μπαρου... Πολύ "λα" βαθύ και σαλονικώτικο...

Ακόμα και η επιστροφή στην Αθήνα και στο κλουβάκι της αυλούλας μου επιφύλασσε όμορφες στιγμές... Βραδυνά ποτά στο εξωτικό bar της γειτονιάς με "γειτονική παρέα" και ατμόσφαιρα ομολογουμένως ενδιαφέρουσα... Spooky νύχτα στην κοσμοπολίτικη Νέα Μάκρη με ένα "χάρτινο φεγγάρι" να φωτίζει την αν μη τι άλλο "διαφορετική" βραδιά...
Και μοναδικό night in (out), κάπου σε μία ταράτσα, παρέα με τον έναστρο ουρανό, το λατρεμένο μου λάπτοπ να παίζει μουσική και με ιδιαίτερη παρέα, έτσι απλά αναμένωντας το πρώτο πρωινό φως... Να μου θυμίζει ότι υπέροχες ανατολές...μπορείς να δεις και στην απρόσωπη αυτή τσιμεντούπολη που ζούμε...

Ευχαριστώ... for shairng τις στιγμές σας μαζί μου...Ξέρετε εσείς...It was my pleasure...

Ας έχουμε ένα εξίσου όμορφο φθινώπορο...

life is fucking short ...

at least enjoy it...

P.S Regardless what the cost would be...

game...

Αφού το παίζουν όλοι... ας το παίξω και εγώ...

H ηλικία των επόμενων γενεθλίων μου

Ένα μέρος που θέλω να επισκεφτώ

Το αγαπημένο μου φαγητό

Το αγαπημένο μου ζώο

Το αγαπημένο μου χρώμα

Το μέρος που γεννήθηκα

Το όνομα ενός κατοικιδίου που είχα

Το ψευδώνυμό μου στο μπλογκ

Το πραγματικό μου όνομα

Το όνομα της γιαγιάς μου από την πλευρά της μάνας μου

Το όνομα της γιαγιάς μου από την πλευρά του πατέρα μου

Μια κακιά μου συνήθεια

Δεν μπορώ να πω εύκολα όχι...

Οι αγαπημένες μου διακοπές

Ένα προτέρημα σου

Κάποιες φορές κάνω πως δεν βλέπω, δεν ακούω και δεν μιλάω...

Ένα ελάττωμα σου

Ένα αγαπημένο σου αμάρτημα

Ένα άτομο που θαυμάζεις